(Door Ab Klaassens)

In het buurtje waar Eef en ik veertig jaar geleden kwamen te wonen hadden de
twee kinderen van onze buren  geen vriendjes.  De buurt was vol bijna dode
mensen. Geen geschrei over klein verdriet als ik de hond uit liet, maar veel
gerochel uit oude kelen.

We  hebben er veel zien gaan, dus ook veel zien komen met nieuw leven als
gevolg. De meeste buren hebben nu kindjes, maar ook nu hebben die kindjes
geen vriendjes in de straat.

Het nieuws meldt dat de kinderen niet genoeg bewegen. Ik zie dat de kinderen
in de straat door hun ouders met de auto naar hockey worden gebracht. Maar
ik zie ze niet bewegen op straat, waar je vriendjes maakt, strijdt met niet-
vriendjes, afstanden leert schatten, risico’s neemt.

Sport is surrogaat.

De straat is van de auto’s.