Ik zat op het terras tegenover de vestiging van Bagels en Beans
in mijn stad. Een jongeman ruimde de tafels en stoelen op.
Het was tegen sluitingstijd.

Op het terras, dat een geheel vormt met het straatje
waaraan Bagels en Beans is gevestigd, bleven een paar
servetten en een paar sigarettenpeuken achter.

De jongeman spoot die geringe hoeveelheid afval weg met
een sterke waterstraal, richting een rioolputje in het terras
van de buren. Het duurde zeker vijf minuten voordat hij de
servetten en peuken – als was het een videogame – in de richting
van het putje had gespoten.

Resultaat:  de helft van het afval was in het putje verdwenen,
de rest lag onder de stoelen van de buren.  Vervolgens pakte
hij een bezem waarmee hij het water dat op zijn eigen terras
was blijven staan ook in de richting van het putje veegde.

Ik heb met verbijstering gekeken naar de werkzaamheden.
Hoeveel water komt er in vijf minuten uit zo’n slang?
Tel daarbij het resultaat op – lang niet alles kwam in het
putje – en je vraagt je af of zo’n jongeman beseft wat de waarde
van water is.

Vroeger was niet alles beter, maar sommige dingen wel.
De huisvrouwen in mijn jeugd veegden met een bezem het
droge vuil op een hoopje. Dat veegden ze op met een stoffer
en blik waarna ze het in een vuilnisemmer kieperden. Als het
stoepje erg vuil was dan gooiden ze een emmertje water met
groene zeep over en schrobden ze het een keer na. 

Mensen hadden moeilijke tijden meegemaakt en wisten dat
je niks moet verspillen. Al helemaal geen water om een paar
servetten en peuken in een putje te spoelen.