Van mijn collega J. zeg ik wel eens dat hij de herenliefde heeft
uitgevonden. Als ik zelf die geaardheid zou hebben, zou ik mij
zeker inspannen J. het hof te maken. Waarop hij dan zegt:
“En denk jij, Jan de Vries, dat ik op jouw avances in zou gaan.
Vergeet het maar knul”.

J. is in alle opzichten een geliefd collega. Dat komt omdat hij
behalve een begenadigd televisiemaker ook een klunzig type
is. Aandoenlijk klunzig. Hij kan er – bij wijze van spreken – met
één aanslag op zijn computer voor zorgen dat het hele studiogebouw
zonder stroom zit.

Als er ergens in het gebouw een eenzame sleutelbos ligt of een
in de steek gelaten portemonnee dan weet iedereen dat hij die bij J.
kan terugbezorgen. Dat doe je dan ook zonder morren, want
je houdt van die man.

J. is één van de programmamakers die verantwoordelijk zijn voor
een TV-serie over het veertigjarig bestaan van Omroep Brabant.
Ik heb hem gisteren omstandig gecomplimenteerd met het
resultaat. En ik was niet de enige. Hoewel J. bekend staat om
zijn bescheidenheid liet hij zich met zichtbaar plezier bewieroken.

In de uitzending van deze week brengt J. een bezoek aan onze
gezamenlijke oud-collega en in het Nederlands taalgebied
wereldberoemde zanger Gerard van Maasakkers.

J. torst een platenspeler met zich mee waar hij de eerste single
van Gerard op gaat draaien. Ik zat thuis met mijn vrouw te kijken.
“Dat gaat mis”, riep ik vanaf de bank. “Dat kan hij niet”. Ik zat
mij een beetje te verkneukelen. Maar het lukte wel.

Uiteraard vertelde ik J. hoezeer ik hem tekort had gedaan. Hij
barstte in een schaterlach uit. “De scene is twee keer gedaan”,
biechtte hij op. “De eerste keer schoot de naald over de plaat.
Ik was vergeten het beschermkapje er af te halen”.

Ik wist het. Ik ken hem.