Vocalies (386) 28 november 2015

(Door Marlies)

Eerst effe: ik heb op mijn eigen website Vocalies weer een nieuwe podcast
gezet.

Foei, wat ging het leven er met me vandoor de afgelopen weken. Allemaal leuk
hoor, wat er zoals gebeurde: fijne wandeltocht gemaakt met vriendin, druk op
het werk, effe op en neer naar jarige zus, gebreid dat het een aard had, naar de
bruiloft van zwager, affijn, het leven in het algemeen za’k maar zeggen.

Een van de leukere dingen die gebeurde was dat ik gevraagd werd niet alleen
met kerst maar ook met oud en nieuw een reis te begeleiden. Het gaat er van
komen: met oud en nieuw zit uw Vocalies in de Scala van Milaan.

Waarschijnlijk kun je me op 4 januari opvegen, maar alla, van leven word je
moe en daarna lonken de Kaapverdische eilanden.

Een van de leuke bijverschijnselen van al deze drukte is dat u mee kunt
genieten van de producties waar ik met de gasten van Musico naar toe mag.
Laten we in deze tijd van sprookjes (de Sint en het kind van Bethlehem)
daarom maar eens beginnen met Hänsel und Gretl van Engelbert
Humperdinck (niet de zanger, de componist, maar dat had u al begrepen).

Humperdinck werd geboren in 1854 in Duitsland. Zijn vader was leraar , zijn
moeder dochter van een dirigent en cantor. Hij studeerde muziek aan de
Rheinische Musikhochschule in Keulen en werkte daar ook korte tijd. In 1876
verhuisde hij naar München en studeerde en werkte daar verder. Met een
gewonnen studiebeurs kon hij in Italië verder studeren.

Hij trok vervolgens zo’n beetje Europa door, was eventjes medewerker van
Richard Wagner. Hänsel und Gretl was zijn bekendste werk, het maakte hem
financieel onafhankelijk.

Ik hoef u het verhaal niet uit te leggen. Het is een variant op het aloude Hans
en Grietje-sprookje dat vooral bij kinderen zeer tot de verbeelding spreekt.

Veertien engelen
Heerlijke rollen om te zingen, vooral die van de Knusperhexe, want die mag
nou eens lekker schel en lelijk (let op: niet vals!) uithalen. Het bekendste
stukkie eruit is het gedichtje dat ook mijn kindertijd domineerde. Ik kan het
nog uit mijn hoofd opschrijven:

’s Avonds als ik slapen ga, volgen mij veertien engelen na
twee aan mijn hoofeind, twee aan mijn voeteind,
twee aan mijn linkerzij, twee aan mijn rechterzij,
twee die mij dekken, twee die mij wekken,
twee die mij wijzen naar ’s hemels paradijzen.

Het is een duet tussen Hans en Grietje en het is van een aandoenlijkheid die
zelfs de meest verstokte cynicus kan laten smelten (vooropgesteld dat hij/zij
erin mee wil gaan natuurlijk).

Hou de website in de gaten, want ik ga al die producties lekker met u
voorbespreken, kunt u een beetje meegenieten van de reizen die ik maak.

André Rieu
Ik laad een filmpje op van een concert van André Rieu ergens in Duitsland.
Hij legt het nog een keer uit en de blik van Hänsel ging bij mij meteen naar
mijn hart. En de komen zo prachtig unisono uit, die twee! En dan het koper:
naar goed-Limburgse traditie spatzuiver en stijlgetrouw. Wie wil schelden op
Rieu doet dat maar ergens anders. Ik bewonder hem zeer en hij zet een
’einwandfreie’ versie van dit schattige duet neer.

 

  1. Wieneke (reply)

    29 november 2015 at 09:24

    Wat zoet, die twee. Ik had het optreden al eens eerder gezien op tv en toen vond ik het ook al zo leuk en mooi.
    Schelden op Rieu??? De man verdient alleen maar lof! Zoveel plezier brengt hij de mensen tijdens de concerten. Ik kijk er graag naar en word met de minuut vrolijker.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Suriname 27 november 2015

(Door Ab Klaassens)

Kijkend naar een prachtig programma van de VPRO op zondag 22 november
over Surinaamse muzikanten gingen mijn gedachten terug naar het bewind
van Joop den Uyl in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

In die jaren viel het slot van een proces dat vele jaren eerder in gang was
gezet: de beëindiging van het koloniaal Nederlandse bewind over Suriname.

In 1975, veertig jaar geleden, werd Suriname een zelfstandige republiek. Jan
Pronk, toen minister van ontwikkelingssamenwerking danste in Paramaribo
met Surinaamse schonen als een verhuizer die zware kasten verplaatst en
landde na de feestelijkheden klapwiekend van de whisky op Schiphol.

Bij de PvdA-afdeling Eindhoven was intussen wel enige bezorgdheid ontstaan
over de kwaliteit van het onderwijs en de gezondheidszorg in het
gedekoloniseerde stukje koninkrijk. Reden waarom enkele leden het
plaatselijk partijbestuur verzochten een ledenvergadering te wijden aan het
thema Suriname.

De verdwenen bierpul
Er kwam een (Nederlandse) spreker uitleggen wat er in de nieuwe republiek
moest gebeuren; een bemoeienis die leidde tot ontsteltenis bij enkele
Surinamers die op de vergadering waren afgekomen.

Niettemin organiseerde het PvdA-afdelingsbestuur ter plekke een collecte
voor een nog te bedenken doel in de voormalige kolonie. De opbrengst van
de collecte ging in een bierpul die op de bestuurstafel bleef staan toen de
partijleden zich even gingen verpozen aan de bar van het café dat de
vergaderruimte beschikbaar had gesteld.

Onverbeterlijke optimist
Terug in het zaaltje moesten de partijgenoten vaststellen dat de bierpul met
inhoud alsmede de Surinamers waren verdwenen. Een onverbeterlijke
optimist verklaarde dat de Surinamers beter dan wij Hollanders konden
weten hoe je de opbrengst van zo’n collecte het best besteedt, al was er geen
verband bewezen bewezen  het vertrek van de bijzondere gasten en de
verdwenen pul.

De voorzitter sloot de vergadering met het uitspreken van de verwachting dat
Suriname zich met de hulp van Nederland kon ontwikkelen tot een krachtige
natie in het woelige Zuid-Amerika.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Zeikerds 26 november 2015

Ze kwamen superlatieven tekort, de beveiligers van de cafés in
Manchester en de bobbies met hun zwartwit geblokte petten.
Nog nooit hadden ze zo’n geweldige sfeer meegemaakt.

Wij, de drieduizend supporters die met PSV waren meegereisd naar de
voetbalhoofdstad van de wereld, waren trots op onszelf. “Maar”, zei één van
de agenten, “ik heb nog nooit zulke zeikerds meegemaakt als jullie”.

Dat kwam zo. Supporters zijn mensen die graag een biertje lusten in de uren
voordat de wedstrijd begint. Speciaal voor de voorpret was er dit keer een
plein vrijgemaakt waar we ons konden vermaken.

Een uurtje of twee voordat de wedstrijd begon opperde iemand plotseling het
idee in één lange mars naar het stadion te gaan. De politie krabde zich
achter de oren. Dat betekende dat de halve stad moest worden afgezet.

Maar relaxed als de Engelse politie is, kwam er toestemming. Een
bewonderenswaardig staaltje crowdcontrol. Want zeg nou zelf, het is
gemakkelijker iedereen tegelijk naar één plek te krijgen dan plukken van
honderden supporters op eigen houtje te laten gaan.

In allerijl werden hier en daar kruispunten afgezet en kon de
tocht beginnen. Drie kwartier lopen met een blaas vol bier is
een hele toer. Elke boom en elk bosje werd besproeid.

Geen agent die daar moeilijk over deed. Ze deden het af met het
grapje dat wij de grootste zeikerds waren van alle supporters
die ze ooit hadden begeleid.

Gekker werd het niet. Geen onvertogen woord, niet het
kleinste opstootje. Iedereen blij. Zo kan het ook.

PSV boekte een uitermate belangrijk gelijkspel in een wedstrijd
waarvan de meesten dachten dat we kansloos waren. Om in
sportcliché-termen te spreken: we vierden na afloop op de tribune
feest alsof we gewonnen hadden.

De supporters waren in het stadion sowieso heer en meester. Met z’n
drieduizenden overstemden we de ruim zeventigduizend
supporters van ManUnited met gemak.

Op weg naar onze hotels vroegen we ons af waarom onze club
wel de sterren van de hemel speelt tegen grote Europese
broers en – met alle respect – zichzelf in de luren laat leggen
door Willem II. Zo gaat dat, want supporters die hun club lief
hebben, hebben altijd wat te zeiken.

  1. Jamal (reply)

    26 november 2015 at 19:33

    Mooi stukkie Jan

  2. M (reply)

    26 november 2015 at 23:47

    Mooi om te lezen

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Poep 24 november 2015

(Door Ab Klaassens)

Minister Kamp van Economische Zaken wil boeren steunen die energie kunnen maken van beestenpoep.

Volgens energiemaatschappij Essent kunnen de boeren zo tien procent van onze energiebehoefte leveren.

Dat moet leuk nieuws zijn voor de mensen die zich verzetten tegen het
gebruik van steenkool, aardolie en aardgas.|

Maar helaas, diezelfde mensen willen dat koeien in de wei grazen,
kippen over het boerenerf rennen en varkens zich in de modder kunnen wentelen.

Zo komen de boer en minister Kamp niet aan hun poepgas.

“Shit” , zegt dan een Amerikaan.

En dat is “Scheisse” volgens onze oosterburen.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nachtvorst 23 november 2015

Wij beschouwen de Stratumse Heide als onze achtertuin.
Het is tien minuten lopen.

Ik was er vanmorgen. Qua vogels is het nu stilletjes. Roodborsten,
merels, vinken en een grote bonte specht.

Maar op zo’n zonnige ochtend na de eerste stevige nachtvorst
is er voldoende te genieten.

23-11-15-1

23-11-15-2

23-11-15-3

23-11-15-4

23-11-15-5

23-11-15-6

23-11-15-7

23-11-15-8

23-11-15-9

23-11-15-10

23-11-15-4

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Project A 21 november 2015

Weet u nog dat ik twee jaar geleden over Project A
schreef? Het CPO-project in de Akkerstraat in Eindhoven.
We zouden met twintig mensen een school uit de jaren
dertig kopen en die verbouwen tot appartementen.

Na dik een jaar stapten wij uit dat project. Wij kregen
steeds meer moeite met bepaalde ontwikkelingen.
Met enkele stellen, die wel door gingen, smeedden we
hechte banden. We bleven aan de zijlijn een beetje
betrokken bij dat project.

Ondertussen is de oude school verbouwd, de nieuwbouw is
vertraagd maar begint wel vorm te krijgen. Nog niet zo
lang geleden was één van de bevriende stellen in hun
appartement bezig. Of we even aan kwamen. Er waren
meer mensen aan het werk, mensen met wie we een jaar
lang intensief optrokken maar die we uit het oog
waren verloren.

We werden bij iedereen binnen gevraagd en we zagen hoe
al die dromen door de aannemer vorm waren gegeven.
Zonder overdrijving kan ik zeggen dat we aangenaam verrast
waren. De trots van de mensen die vol hielden is terecht.

Vandaag hebben we één van die bevriende stellen verhuisd
naar hun nieuwe stek en weer ontmoette ik mensen van het
eerste uur, die net verhuisd waren of op het punt stonden
hun intrek in Project A. te nemen. Het was hartverwarmend
hoe iedereen ons nog steeds verwelkomt alsof we nooit
vertrokken waren.

Spijt? Nee, geen seconde. We zijn zielsgelukkig met de plek
waar we wonen en we hebben aan Project A fijne vrienden
overgehouden waardoor we ook in de toekomst
betrokken blijven zonder de beren die wij op de weg zagen.
De mensen die daar wel overheen konden stappen gaan
volgens mij een mooie tijd tegemoet in een uniek complex.

  1. Wieneke (reply)

    22 november 2015 at 09:34

    Wat grappig dat jullie er zoveel fijne mensen aan overgehouden hebben. Meestal verwatert dat ongewild toch.

  2. Ernest (reply)

    23 november 2015 at 14:45

    Jan, bedankt voor de enorme hulp. Na het verhuizen begint nu het opbouwen, daarna wordt het tijd om er samen op te proosten.

  3. Gerben (reply)

    2 december 2015 at 23:26

    Jan,

    Wat den herkenbaar bericht over Project A. Wij zijn van na jullie tijd, we herkennen de gevoelens en overwegingen. Toch gingen we door. Nu geen spijt. Het is mooi en er wonen heel lieve en leuke mensen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Straatnamen 20 november 2015

(Door Ab Klaassens)

Recentelijk koesterde Jan de Vries, beheerder van dit parkje
op internet, zich in de warmte van romanfiguren naar wie een
commissie van de gemeente Eindhoven straten in zijn fietsbereik
heeft vernoemd. Dan krijg je dus namen die niemand herkent.

Vroeger was ’t overzichtelijk: de plek waar melk werd
verhandeld werd de Melkmarkt, je had ook de Vismarkt en de
plaats waar alles werd verhandeld was de Grote Markt.

Toen die functie-aanduidingen op waren of niet meer
van toepassing gingen gemeentebesturen pleinen en straten
vernoemen naar verdienstelijke inwoners of mensen uit de
geschiedenisboeken.

Zo kreeg je bij voorbeeld de Louise de Colignystraat in Kampen
waar twee politieagenten op patrouille ’s nachts een dood
paard aantroffen. Omdat ze moeite hadden met de straatnaam
bij het schrijven van hun rapport sleepten ze het kadaver
naar het Singel.

Blind op weg naar Eénoogje
In Eindhoven zijn straten in een nieuw stadsdeel vernoemd naar
sprookjesfiguren. Als ik dat lijstje zie denk ik aan Danny Blind,
coach van het Nederlands elftal. Op weg naar het flatje
van een nieuw PSV-talent wordt hij staande gehouden door
een politieman die hem vraagt naar naam en bestemming.
Blind op weg naar Eénoogje 12? Dat is meer dan de agent
kan verdragen.

De mooiste straatnaam die ik ken kun je vinden in het oude
centrum van Zwolle. Het gaat om een paar meters straat
tussen de zaal waarin lang geleden recht werd gesproken en
de plek op de Grote Markt waar de vonnissen werden voltrokken.
Die paar meters tussen vonnis en galg heette en heet
nog de Korte Ademhalingssteeg.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Henk Krol 19 november 2015

Het was een dingetje in de media: het Brabantse Tweede Kamerlid
Henk Krol had op Facebook wijlen de schrijver Joost Zwagerman
gefeliciteerd met zijn verjaardag. Joost leeft voort in de hemel die
Facebook heet.

Weldenkende mensen weten dat je op Facebook altijd één muisklik
verwijderd bent van de publicatie van een tekst waar je later ongelofelijk
spijt van hebt.

Facebook is een slap koord waarop je alleen in balans blijft als je
behendig manoeuvreert.

Henk was even uit balans. Hij had niet alleen “van harte gefeliciteerd”
ingevuld op de tijdlijn van de dode schrijver, hij had een persoonlijke
boodschap geschreven. Er was geen sprake van achteloosheid. Wat de
voorman van 50Plus heeft bewogen is gissen. Misschien lijdt Henk aan
ouderdomskwalen die niet alleen zorgen voor meer toiletbezoek maar
die ook de grijze massa in het hoofd aantasten.

Toen de politicus uit Eindhoven zich omstandig verontschuldigde was
het te laat. Omdat het Nederlandse journaille het kritisch volgen van
volksvertegenwoordigers uiterst serieus neemt vloog de omissie van
de 50Plus leider onmiddellijk als een komeet over het wereldwijde web.
Leedvermaak is na porno het best scorende product op internet.

Geen kleffe handjes meer
Door al die opwinding over Henk werd een interessante ontwikkeling
aan de aandacht onttrokken. Facebook geeft je blijkbaar een leven
na de dood. Er zijn mensen die uren lang tijdens duistere seances
proberen geesten op te roepen. Dat gebeurt vaak in benauwde
achterafkamertjes met gebloemde gordijnen en het risico dat je door
een medium, dat vooral uit is op eigen gewin, in de maling
wordt genomen.

Facebook biedt een proper alternatief. Eén keer per jaar verschijnt
de overleden echtgenoot, vriend of kennis namelijk zonder
hocus pocus op het scherm. Dankzij Facebook. Het mooie is dat je er
de klok op gelijk kunt zetten. Je hoeft dus niet meer uren hopen
op een teken van leven van tante Annie. Je kunt gewoon met een wijntje
en een kaarsje samen aan tafel rond een laptop gaan zitten. En je
hoeft ook elkaars kleffe handjes niet meer vast te houden.

  1. Wieneke (reply)

    19 november 2015 at 13:58

    Tja, die Henk Krol. Wat moet je nu met zo’n menneke?

  2. Harry Perton (reply)

    19 november 2015 at 15:30

    Het leven na de dood, mogelijk gemaakt door Facebook, biedt Facebook ook het voordeel dat het de doden nog reclame kan laten maken voor producten, waarmee ze bij leven nooit veel op hadden.
    (Dit is dus al verscheidene malen gebeurd.)

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Excursie 18 november 2015

Zo lang ik bij Omroep Brabant werk hebben wij groepen luisteraars en kijkers over de vloer.
Zo’n radio- en televisiestudio heeft aantrekkingskracht, met al z’n bekende presentatoren,
presentatrices en verslaggevers. Die collega’s kunnen zich dan laven aan bewonderende
blikken van gewone Brabanders.

In de tijd dat ik zelf rondleidingen verzorgde kon ik mijn gasten geen groter plezier doen dan
ze voor te stellen aan onze radiovoice André van Dongen. Mensen vonden het machtig interessant
de man achter Brabants beroemdste stem te ontmoeten. “Is hij uw baas? ” vroegen ze dan.
“Andersom”, antwoordde ik naar waarheid. Waarna iets van de glorie van mijn bekende
collega op mij afstraalde.

Euforie ontstond als onze belangrijkste troef, de roemrijke weerman Johan Verschuuren
in huis was. Johan moest overigens opvallend vaak op vrijdagmiddag in de studio zijn.

Vorige week en ook deze week hebben wij bezoek van de club gepensioneerd
Hoger Philips Personeel.

De voorzitter, een dame met een prachtige sjawl, ontvangt de leden van haar club in de hal.
Op een tafel heeft ze een presentielijst en iedereen die binnen komt wordt afgevinkt.

Op momenten dat ze even niets hoeft op te schrijven vertelt ze aan iedereen die het horen|
wil dat haar gasten van ver moeten komen, namelijk uit de villawijken van de
ommelanden van Eindhoven.

Niets vermoedend liep ik vorige week binnen. Zoals gewoonlijk liep ik rechtstreeks naar de
rekken waar het personeel de jassen ophangt. De dame riep mij streng toe:
“Meneer, meneer . . . u moet hier zijn”.

Vandaag stond ze er weer. Er zijn schijnbaar zoveel voormalige Philipsbazen dat ze niet
allemaal in één keer op bezoek kunnen komen. Ik begreep nu ook waarom het voor
zo’n dame onmogelijk is alle gezichten van haar clubleden te kennen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *