V&D 24 december 2015

Nederland huilt om het mogelijke faillissement van warenhuisketen V&D.
Opnieuw dreigt er een Nederlands stijlicoon te verdwijnen. Op dezelfde
computer als waarmee we op Twitter en Facebook ons medeleven betuigen
met de V&D-medewerkers en onze woede uiten over waardeloos geworden
cadeaubonnen, bestellen we ondertussen online spullen. Niet bij V&D want
daar hebben ze de nieuwe tijd niet helemaal begrepen.

Nostalgisch als we zijn aan het eind van het jaar, schrijven we onze
herinneringen op aan Vroom en Dreesmann.

Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst in dat warenhuis ben
geweest. Ik vermoed een paar jaar geleden toen ik er twee koffers heb gekocht.
Daarvoor zal ik er ongetwijfeld wel eens binnen zijn gelopen, maar daar heb ik
echt geen beeld meer bij.

De enige echte herinnering aan V&D dateert van eind jaren zestig. Mijn
vriendje Bertie was iets ouder en hing tegen het hippiedom aan. Ik was daar
net te jong voor en veel te burgerlijk. Maar ik wilde wel mee doen. Ik droeg
broeken met wijde pijpen en bloemetjesoverhemden, nou ja, op zon- en
feestdagen dan. Het waren m’n nette kleren.

Bertie vond dat wij ook gouden kettingen moesten dragen. Van die lange. Op
een dag togen wij naar de plaatselijke V&D waar ze een mooie collectie
goudkleurige kettingen hadden. Wij tooiden ons met dat sieraad en en passant
kochten we ijzeren haarkammen, want dat was ook hip. Veel meer heb ik niet
bijgedragen aan het voortbestaan van V&D.

Ik weet niet of ik die ketting vaak heb gedragen, ik denk het eerlijk gezegd
niet. Ik was toen helemaal niet van uitdossen, opgevoed als ik was met de
stelling: doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Waar waren eigenlijk meer
Hema.

  1. Wieneke (reply)

    24 december 2015 at 09:36

    Ja, van die twee door mij gekochte herenpyama’s in het filiaal Groningen gaat de boel ook niet gered worden. Ik was in Rotterdam altijd alleen van De Bijenkorf en tegenwoordig ben ik zeer van de Hema. Als de laatste verdwijnt ben ik echt droef. Er zijn sowieso veel te veel winkels. Je wordt toch halfzot van die straten vol met goedkope spijkerbroekententen? Je weet wel, die met die rotherrie 🙂

  2. Ximaar (reply)

    28 december 2015 at 14:50

    V&D is een complex probleem. Ook al verkopen ze over het internet, dan nog houden ze de hoge kosten voor hun panden en personeel. Op de prijs kunnen ze dus niet concurreren tegen eenvoudigere winkels of internetdozenschuivers zonder enige winkel. Maar V&D en vergelijkbare warenhuizen hebben ook te lijden onder de Ikea-gekte. Daarom zal hier het filiaal in Alkmaar het nog wel redelijk doen. Het volgende grote warenhuis is 25km in Hoorn en die is ook van de V&D. Het is zeker zo dat veel mensen alleen kijken en niet kopen. Dus wel een redelijk volle winkel, maar niet zoveel mensen bij de kassa’s. Ze hebben hier echter een zeer populaire La Place en daarvoor moeten de mensen door de winkel naar de bovenste verdieiping. Daar zie je wel een rij voor de ingang. V&D (of beter hun investeringsmaatschappij) heeft alles ‘lekker’ gescheiden. De winst van La Place gaat niet naar de V&D en de panden worden weer door een ander bedrijf verhuurd. Alles gericht op belastingontwijking en optimale kortetermijnwinst. Dat gaat na een aantal jaren geheid mis, ook als mensen niet via het internet kopen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (390) 23 december 2015

(Door Marlies)

Voor onze reis naar Wiesbaden – die de 24ste begint – hebt u nog een productie
van me tegoed.

Die van ‘Orfeo’ van Christoph Willibald (Rittervon) Gluck. Het was me er eentje
die Gluck. Eigenlijk heeft hij heel veel betekent voor de opera. Hij wist moderniseringen
door te voeren die de opera goed hebben gedaan en waar degenen die na hem
kwamen flink van konden profiteren. Ik ga u zijn hele leven niet oplepelen, het stukkie
zou veel te lang worden.

U kent het verhaal, ik schreef er al eens over en het verhaal komt uit de Griekse oudheid:
Orfeo verliest zijn zeer geliefde Euridice aan een slangenbeet. Hij weet de goden met
zijn weemoedig gezang te vermurwen en hij mag haar weer meenemen uit het dodenrijk,
mits… zij achter hem blijft lopen en hij niet naar haar omkijkt. In de originele
versie kijkt hij wel om en verliest hij haar voor altijd. In de versie van Gluck loopt het goed af,
al is het op het nippertje: de sukkel van een Orfeo kijkt toch om en opnieuw sterft zijn geliefde.
Maar dan komt Amor tussenbeide en komt het toch nog goed.

‘Orfeo’ heeft één zeer herkenbare aria: ‘Che faro senza Euridice’(oftewel in een Hazes-vertaling:
‘Wat moet ik zonder jou…’). Ik heb er altijd moeite mee ernaar te luisteren, want ik weet dat
het wijsje dagenlang in mijn hoofd zal hangen en dwars door allerlei anders schoon
heen zal denderen.

Ik laad voor u een bijzonder ontroerende opname op van Dame Janet Baker die een prachtige
en tedere Orfeo neerzette. Ik was in tranen…

Heb fijne kerstdagen met mooie momenten voor echt sentiment en hou u een beetje doof voor alle
valse sentimenten die dezer dagen op ons afgevuurd worden… met een beetje zelfkennis
kunt u echt van vals onderscheiden en misschien is dat meteen een mooie wens voor 2016:
als we met zijn allen een beetje meer onze eigen beschaving in de gaten houden en wat minder
gericht zijn op het afrekenen van anderen, dan zou 2016 een kleine kans hebben iets beter
af te lopen dan 2015.

Tot aan de andere kant van kerst. Als u facebook in de gaten houdt zult u me daar wel vinden
met ‘live’- verslagen van onze reis.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Johannes de Doper 23 december 2015

Het meest intrigerende van een religie vind ik dat mensen in een Opperwezen
geloven dat nog nooit door iemand is gezien. Dat mensen geloven in profeten
waarover verhalen zijn geschreven door mensen die bevooroordeelde
volgelingen waren.

Binnen de Rooms-Katholieke kerk vind ik de rituelen en de pracht en de praal
altijd indrukwekkend. In de protestantse kerk waar ik een aantal jaren toe
behoorde was schraalhans keukenmeester.

Natuurlijk heb ik mij als protestant altijd afgevraagd of die roemsen hun geld
niet beter aan de armen konden geven, maar van binnen voelde ik altijd een
zekere emotie als ik een processie zag. En laten we wel zijn, die kerk heeft ook
prachtige kunst voorgebracht, die wij nog dagelijks in indrukwekkende
kathedralen kunnen bewonderen.

Het enige dat ik echt nooit serieus heb genomen zijn de relikwieën. Ik ben in
meerdere kerken geweest waar ze stukjes van het kruis van Christus dan wel
botten van heiligen bewaarden. Meestal in schrijnen waarvoor de gelovigen
dan in aanbidding neer knielden. Wat ik lachwekkend vond, want ik geloof
heilig dat hier sprake is van een eeuwenoude volksmisleiding.

Nu lees ik dat ze bepaalde botten die in Bulgarije werden gevonden door een
deeltjesversneller willen halen om te onderzoeken of ze werkelijk van
Johannes de Doper waren. De wetenschap kan vaststellen of de botten uit de
tijd stammen dat Johannes leefde. Maar ik lees nergens dat ze dan ook
kunnen vaststellen of ze van hem zijn en niet van de buurman, die
schaapsherder was of zo.

Ik betreur zo’n onderzoek. Als blijkt dat die botten uit een andere tijd
stammen ontneem je de kerk één van zijn charmes, hoewel echte gelovigen
een wetenschapper natuurlijk nooit zullen geloven.

“Ons eerste doel is niet direct om te zeggen of iets een mythe is, of de
waarheid,” aldus één van de onderzoekers. Hij had een prediker kunnen zijn.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lobbyen 22 december 2015

Gewone mensen moeten meer invloed krijgen op nieuwe wetten. Daarom
behandelt de Tweede Kamer volgend jaar een wet die dat makkelijker moet
maken. De PvdA wil het beïnvloeden van wetgeving, oftewel lobbyen,
inzichtelijker en meer openbaar maken, schrijft de NOS.

Als ik de verhalen mag geloven wemelt het rond de Tweede Kamer van
lobbyïsten. Mannen en vrouwen die namens belangenorganisaties en
bedrijven proberen Kamerleden hun richting in te duwen. De website Follow
The Money heeft daar een aantal interessante artikelen over geschreven. By
the way: FTM is vaak veel interessanter dan traditionele media.

En nu wil de PvdA dus dat ook gewone mensen zich er tegen aan kunnen
bemoeien. Het roept een paar vragen op. Waarom hebben wij verkiezingen?
Partijen gaan éénmaal per vier jaar de strijd met elkaar aan op basis van
verkiezingsprogramma’s. Me dunkt dat wij met onze stem al een behoorlijke
invloed uitoefenen op welke wetten er de komende vier jaar in stemming
worden gebracht.

Maar zoals wij alleen weten loopt de houdbaarheidsdatum van een
verkiezingsprogramma af op de avond waarop partijleiders al dan niet met
geheven dan wel afhangende armen op een podium met muzikanten staan.

Dus daarom is het wel goed dat het gewone volk ook op andere manieren een
stem krijgt. Referenda komen in ons land nog niet goed van de grond. Daarom
zal de PvdA wel voor de weg van de lobby kiezen.

16 miljoen voetbalcoaches
Dan horen ze op die manier wat de mensen precies willen. Er lijkt mij wel een
praktisch probleem te zijn. Zouden die 16 miljoen voetbalcoaches die ons land
telt ook nog tijd hebben om zich met wetgeving te bemoeien? Zo niet, wie is
dan hun lobbyïst en hoe wordt die gekozen. Of gaan we het per internet doen?
Dat wordt lachen, want daar hebben de grootste schreeuwers het voor het
zeggen.

Bovendien, volgens mij heeft het gewone volk al een lobbyïst in Den Haag. Die
heet Geert Wilders. Daarom zou ik tegen de PvdA willen zeggen: laat je oren
niet hangen naar de liberalen, zorg voor de arbeiders, dan heb je geen
U-bochten nodig om het gewone volk een stem te geven.

  1. Irene (reply)

    22 december 2015 at 09:57

    Precies. Referenda zijn al onhanteerbaar en overbodig. Dat de politici hun werk doen in plaats van ‘het volk’ te vragen wat er moet gebeuren als er een lastige kwestie is. Bedankt voor de FTM tip.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Handbal 22 december 2015

(Door Ab Klaassens)

In een reportage over de prestaties van de Nederlandse handbaldames kreeg
ik beelden voor ogen die ik bij beschouwing van verslagen over zaalsporten
inNederland  nooit heb gezien.

In  Nederland wordt de zaalsport  beoefend in veredelde  gymlokalen, in een
land als Denemarken is een sporthal een paleis vergeleken met wat er in
Nederland  voor de zaalsport beschikbaar is.

Lang geleden speelde ik mee in de Amsterdamse basketbalcompetitie.De
wedstrijden waren in oude hallen van de RAI waar je na een val de splinters
van de versleten houten vloer uit je vel moest peuteren.

In de jaren vijftig van de vorige eeuw moest ik voor Het Vrije Volk verslag
doen van een internationaal zaalhandbaltoernooi in Utrecht. De deelnemende
ploegen kwamen voornamelijk uit Scandinavische en Oost-Europese
landen,die al rijk voorzien waren van goede accommodatie voor de
zaalsporten.

Ik zie nu nog de verbijstering van de handbal jongens en – meisjes voor me
toen zij de  hun toebedeelde speelruimte  voor het eerst onder ogen kregen.
Het was een oude veemarkthal, met een vloer  van keiharde waalsteentjes, vol
oneffenheden  en groene poepstrepen in de voegen. De jongens en meisjes
vielen zich blauw, de bobo’s deden dat drinkend.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Kerstkaart 21 december 2015

De meeste tijd van mijn leven heb ik in of aan de rand van volksbuurten
gewoond. Dat heeft een aantal voordelen. Je weet wat er leeft onder
de mensen en je leert dat volkswijsheid soms zo gek nog niet is.

Een ander belangrijk voordeel is dat je maar een paar minuten hoeft
te lopen om een unieke kerstkaart te maken.

Ik wens u hele fijne kerstdagen en een goed 2016 waarbij de
creativiteit van onze volksbuurt tot voorbeeld mag zijn.

kerst

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (389) 21 december 2015

(Door Marlies)

Net terug van een tochtje naar Geldrop. Te voet wel te verstaan,  door een
lente-achtig natuurgebied.

Vervreemdende kerstmarkt in centrum Geldrop met een kerstman die het bar
warm had in zijn ho-ho-ho-pak. Een nijlgans die het ooievaarsnest op een paal
aan het inspecteren was en een buizerd die we wel hoorden maar niet zagen….

Wat mij betreft mag kerst altijd zo zijn, ik ben niet van sneeuw en ijs en
donkerte…. Het was onze kerst – met gebakken eieren en een pint van het vat –
want met de echte kerstdagen ben ik er niet en ook oud en nieuw brengen we
dit jaar gescheiden door.

Hoewel het ons beider instemming heeft dat het dit jaar zo gaat voelt het toch
een beetje vreemd. Op de terugweg zwegen wij en kreeg ik de kans na te
denken over mijn stukkies de komende tijd, want die moet ik een beetje
tussen alle drukte door persen…  belofte maakt schuld: ik zou u op de hoogte
houden van de mooie opera’s en concerten die ik tijdens de feestdagen bezoek.

Lucia di Lammermoor
Op zondag 27 december gaan we – de gasten van Musico en ik – in twee
groepen uiteen. De ene groep blijft in Wiesbaden en gaat daar naar Orfeo, van
Christoph Willibald von Gluck en de tweede groep gaat naar Frankfurt om te
genieten van Lucia di Lammermoor. Ik weet nog niet met welke groep ik mee
mag, maar u krijgt nu een stukkie over Lucia.

Een van de toppers van Donizetti, deze Lucia. Met weinig koor, maar met een
werkelijk prachtig en moeilijk terzet en met twee sopranen-killers: ‘Regnava
nel silencio’ en ‘Il dolce suono’ (gevolgd door de waanzins-aria). Bovendien is
de slot-aria voor de tenor ook een zeer bekende: al doorstoken tijdens een
duel zingt Edgardo zijn werkelijk prachtige ‘Tu che a Dio spiegasti l’ali’, wat
vrij vertaald zoveel betekent als ‘Jij die van God vleugelen hebt gekregen’.

De plot is heel kort samen te vatten: Lucia wordt door haar broer gedwongen
in een liefdeloos huwelijk. Het komt hem zakelijk goed uit als ze met een rijke
man trouwt en daarmee het eigen familiekapitaal veilig stelt én uitbreidt.
Sommige geesten verdragen het niet in liefdeloze keurslijven gedwongen te
worden en Lucia draait dus door, om niet te zeggen: ze wordt knettergek: ze
vermoordt tijdens de huwelijksnacht haar kersverse echtgenoot en de man
van wie ze wél houdt wordt kort daarna in een duel gedood. Wat een ellende,
maar wat een prachtige muziek brengt deze ellende voort.

Joan Sutherland
Ik hoorde Joan Sutherland in een van haar laatste optreden in Eindhoven
(notabene!) de rol zingen en ze was zo magisch dat de eerste twee rijen van de
zaal terugweken als ze hysterisch, met het bebloede mes nog in haar handen
naar voren liep. Ik was met een dierbare vriend toen, die een paar maanden
later plotseling overleed en die de kaartjes had gekocht. Op de trappen van de
stadsschouwburg zwaaide iemand met vier briefjes van 100 gulden voor de
twee kaartjes die wij hadden en hij verblikte niet en zei meteen krachtig ‘nee!’
Ik hield van hem voor die vastberadenheid en liep glimlachend achter hem
aan naar binnen: dan ben je rijk!

In het filmpje een bloedstollende versie met Anna Netrebko. Ondertiteld, dus
u kunt het bijna per woord volgen. Let op het samenspel met de piccolo. En let
op hoe Netrebko de trap neemt in één lange toon. Wauw! Ze is meester over
de situatie en kent het repertoire van voor naar achter en weet precies, maar
dan ook zeer precies hoe luid ze moet zijn om nog net over het orkest uit te
komen. Jammer dat het publiek in zijn enthousiasme de sfeer kapot slaat na
de laatste noot, maar als u de tijd neemt om de aria uit te luisteren hebt u iets
onvergetelijks gehoord (en gezien!).

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Denemarken 20 december 2015

Ik ben zo’n type dat probeert zaken van verschillende kanten te bekijken. Na
veertig jaar journalistiek weet ik dat zwart en wit niet bestaan. De wereld is
één groot grijs gebied.

Journalisten die zaken van alle kanten bekijken en de nuance zoeken hebben
het in de huidige tijd niet gemakkelijk. Nuance verkoopt niet in een
mediawereld die zich kapot vecht tegen de concurrentie.

De ombudsman van de NRC had daar vorige week een mooi stukkie over toen
hij uitlegde dat ronkende koppen soms niet de lading dekken omdat anders
niemand het bijbehorende artikel zou lezen. Hij zei het iets genuanceerder,
maar als ik het zo opschrijf . . . . Afijn, dat bedoel ik.

Vanmorgen las ik dat Denemarken sieraden en geld wil afpakken van
vluchtelingen. Denemarken vindt dat de vluchtelingen op die manier een
bijdrage leveren aan hun opvang.

Het was zo’n moment dat ik verkrampte en beelden van nazikampen door
mijn hoofd schoten.

Ongetwijfeld ligt dit verhaal ook genuanceerder, maar dit keer wil ik dat niet
weten. Dit keer wil ik zwelgen in mijn primaire afkeur van die maatregel.
Denemarken, waar de liberalen regeren met gedoogsteun van de
nationalisten. Het kan hier ook gebeuren als de PVV meer invloed krijgt. Dat
moeten we niet willen. Echt niet.

Als je vindt dat vluchtelingen een bijdrage moeten leveren laat ze dan werk
verrichten waar je geen Nederlander meer voor uit z’n nest krijgt. Dan
bevorder je meteen de eigenwaarde van de vluchtelingen en de integratie.
Maar ga niet aan de grens oma’s erfstuk van een vinger staan rukken.

  1. Irene (reply)

    20 december 2015 at 12:40

    Zoals in Arnhem, las ik net, waar asielzoekers werk gedaan hebben als ramen lappen en de tuin opruimen bij mensen die dat zelf niet kunnen en ook geen geld hebben om het te laten doen.

  2. ab klaassens (reply)

    20 december 2015 at 21:22

    Rijke vluchtelingen kopen een toeristenvisum en worden met alle egards
    ontvangen op het uitverkoren vliegveld. Minder bedeelde vluchtelingen
    hebben bijna alles wat ze hadden opgeofferd aan een barre tocht over water en land.
    En wat ze dan toch nog hebben overgehouden moeten ze afgeven aan de
    christenmensen met een spijkerhard geloof. Denemarken in de greep van Geert
    Wilders: het moet niet gekker worden.

  3. Laurent (reply)

    26 december 2015 at 23:22

    Het was zo’n bericht waarvan je aanvankelijk dacht dat het een zieke hoax was…

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Fiets 18 december 2015

Ik heb een paar dagen geleden weer een fietsongeluk gehad. Belandde ik vier
jaar geleden nog in het ziekenhuis met een dubbele beenbreuk, dit keer ben ik
er van af gekomen met een pijnlijke schouder, die inmiddels goeddeels en
vanzelf is hersteld.

Werd ik vorige keer ondersteboven gereden door een onvoorzichtige
automobilist, dit keer was ik zelf de schuldige. Op een drukke, donkere en
natte weg zag ik een achteropkomende pizzakoerier over het hoofd toen ik
linksaf sloeg. Samen met de koerier lag ik weer op het asfalt. Hij was ook
ongedeerd en gelukkig niet boos. Het spatbord van zijn brommertje
was wel kapot.

Zijn gealarmeerde baas, die tien minuten later arriveerde, kwam met
uitgestoken hand naar me toe. Het eerste wat hij vroeg was: hebben jullie zelf
niks? Nee, nou dan valt het allemaal dus mee”.

Het achterwiel van de fiets die ik gebruik voor stadsritjes was zo ongeveer
dubbel. Een slag met een grote S.

Vandaag ben ik bij de rijwielhersteller geweest. Die heeft de fiets, die dus voor
de tweede keer averij heeft opgelopen, bekeken. Behalve het wiel was er niks
aan de hand. Dat wiel zou hij vervangen. Niet door een origineel wiel, want
dan moest ik drie weken wachten en veel duurder uit. “Als het maar draait”,
zei ik. “Fijn zo’n makkelijke klant”, zei hij.

Terwijl ik mijn gegevens vertelde kwam er een mevrouw de werkplaats
binnen. “Jouw fiets is niet klaar”, zei hij. “Maar hij zou vandaag toch klaar
zijn”, zei de vrouw. “Dat is die ook”, zei de fietsenmaker, “maar pas nadat ik
een sms heb gestuurd”. De vrouw droop af.

Toen al mijn gegevens waren ingevoerd vroeg ik de man of hij mij zou bellen
als de fiets opgelapt was. “Bellen?” vroeg hij, “wat is dat voor ouderwets
gedoe. Je krijgt een sms”.

Hij gaf mij een bonnetje mee ten bewijze dat ik mijn fiets had achtergelaten.
Dat heb ik weggegooid. Bonnetjes, dat is zo vorige eeuw.

  1. Irene (reply)

    20 december 2015 at 12:46

    Een sms? Wat is dat voor ouderwets gedoe. Geeneens een whatsappje?

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Kerst 18 december 2015

(Door Ab Klaassens)

Als ik al een cadeautje wil voor onder de kerstboom laat het dan een pil
zijn die mij de hele maand december buiten bewustzijn houdt.

De agressie waarmee de commercie mij bestookt met dingen die moeten
slaat mij neer als een korenhalm in een regenbui.

In sinterklaas geloof ik evenmin als in de zoon van god die om deze tijd geboren
zou zijn en als dat waar is zou hij, volgens de bijbel van de christenen,
iedereen uit de van luxe uitpuilende supermarkten hebben gejaagd, zoals hij
heeft gedaan met de bankiers in de tempel, ruim tweeduizend jaar geleden.

Want die zoon van de god van de christenen predikte soberheid en zorg voor
de armen.

Ik geloof niet in een god die personen bedient of straft. Ik volg de filosoof
Spinoza in zijn redenering dat er een kracht bestaat die wij met het ons
toebedeeld  geestelijk vermogen, niet kunnen volgen.

Ik zie machteloos toe hoe een klein familiefeestje, de geboorte van een voor
christenen belangrijk persoon en heidense gebruiken rond de zonnewende,
in combinatie zijn verworden tot een orgie van bestedingen waarvan arme
armer worden dan ze al waren en rijken rijker.

Ik kan het niet verdragen.

Daarom wil ik die pil.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *