Terwijl mijn lief zondag tijdens haar laatste uurtjes in Milaan de
fooienpot die een reisleidster nu eenmaal ten deel valt, aan het
verbrassen was begaf ik mij naar een nieuwjaarsbijeenkomst van
ons appartementencomplex.

Ik was nog niet binnen of één van de buren vroeg: “En, had je ook een lot?”

“Ja”, zei ik. “Maar de 30 miljoen is aan mijn neus voorbij gegaan. Ik
had een tientje, dus per saldo heeft die verleiding van mijn hebzucht
mij twintig euro gekost”.

Een miljoen
Maar dat is Staatsloterij. Mijn buren spraken over de Postcodeloterij.
Daar zijn wij niet onder, zoals we dat op z’n Brabants zeggen. Helaas,
want op onze postcode was een miljoen gevallen.

Gelet op het aantal deelnemers in ons complex is dat ongeveer 45.000
euro per lot. Sommige buren hadden meerdere loten. En in onze
parkeergarage zullen binnenkort enkele nieuwe auto’s staan, want
die hoorden ook nog bij de prijs.

Thuis gekomen zag ik een appje van mijn vrouw. Ze was op het
vliegveld van Milaan. Ze had er een Calvin Klein-horloge
gekocht.

Ben ik dan nu echt de enige die niks heeft? Nee hoor. Mijn vrouw
bracht voor mij uit modestad Milaan een prachtige trui mee. Eind
goed, al goed.

 

(Door Ab Klaassens)

Mankeren

“Ik ontbreek niks.”

Dat zegt geen mens.

“Ik mankeer niks.”

Dat zeggen veel mensen.

Terwijl mankeren en ontbreken vrijwel synoniem zijn.

Dat kun je zien in twee zinnetjes:

Mij mankeert niks.

Mij ontbreekt niks.

–

“Hij is verteld dat z’n fiets is gestolen.”

“Dat moet ‘hem’ zijn, sukkel!”

Maar ‘hem’ is weer vergeten als hem iets is gevraagd.

Dan is plotseling ‘hij’ gevraagd een lezing te geven, of

‘zij’ gevraagd een excursie te leiden.

Ik ben niks gevraagd.

Toch schrijf ik er een stukkie over.

(Door Ab Klaassens)

De drukte in de winkelgebieden duidt erop dat de consumenten nu
al bezig zijn de voordeeltjes te verzilveren die het VVD/Pvda-kabinet
ons heeft beloofd.  Vijf miljard aan belastingverlagingen: dat scheelt
een jas (die we toch al niet  nodig hadden door de zomerse winter)

Vijf miljard. Gewoon gejat van de gemeenten die voor de helft van het
geld dat het rijk eraan besteedde de zorg moeten betalen  voor de
hulpbehoevenden.

Dat veroorzaakt krimp bij de gemeenten.

De mensen die profiteren van de belastingverlaging zullen in al hun
blijheid dansen op slecht onderhouden straten, zullen meer moeten
betalen voor hun schouwburgkaartjes en een stukje verder moeten
rijden als ze willen schaatsen op een kunstijsbaan.  Maar dat is te
te hebben als je goed  betaald en gezond bent.

De slachtoffers van de belastingverlaging zijn de hulpbehoevenden.
Zij worden afhankelijk van gemeenteambtenaren die slecht zijn
voorbereid op hun nieuwe taak en door plaatselijke politici worden
gemaand zo zuinig mogelijk te doen.

VVD en PvdA hebben gekozen voor de sterken.

Vroeger stond de partij waarvan ik met toenemende twijfel nog
steeds lid ben voor solidariteit.