Moeilijke straatnamen 30 maart 2016

Het PR-meisje van de fabriek stond mij graag te woord om antwoorden te
geven op vragen die zij in het persbericht had opgelaten zodat ik genoodzaakt
was haar te bellen en zij de gelegenheid zou krijgen mij er van te overtuigen
dat wij aan de activiteit van haar firma aandacht moeten besteden. Het is een
spelletje met ongeschreven regels dat journalisten en PR-medewerkers spelen.

Haar werkgever organiseerde een activiteit, maar de plaats van handeling
ontbrak.

Het PR-meisje noemde mij de naam van de winkel waar het te doen was. “De
straatnaam is een moeilijke”,  zei ze. Omdat ik geloof dat geen enkele
gemeente haar inwoners opzadelt met onuitspreekbare straatnamen, zei ik dat
ze maar los moest branden.

“Het is de Els-kèjjj-lies-laan”, zei ze. Of zoiets. Het zei mij niets zoals zij het
met haar meisjesstem en accent uit sprak. Omdat ik niet de indruk had dat het
meisje mij veel wijzer zou kunnen maken bedankte ik haar vriendelijk voor de
medewerking met in mijn achterhoofd de gedachte dat ik het wel zelf zou
opzoeken.

Het bleek in de Elckerlyclaan.

  1. Harry Perton (reply)

    30 maart 2016 at 09:35

    opgelaten = opengelaten, neem ik aan.

    Sommige bloggers maken opzettelijk fouten zodat ze meer reacties krijgen. :-p

  2. Wieneke (reply)

    30 maart 2016 at 16:37

    PR meisjes worden ook steeds stommer, zeg. En ik mag het zeggen, want ik was er ooit zelf eentje.
    Als ik een onvolledig persbericht verstuurde, kreeg ik gewoon slaag van mijn directie. Zouden ze weer in moeten voeren.

  3. Irene (reply)

    30 maart 2016 at 16:45

    Nou ja, daar zadelt de gemeente toch ook haar bewoners op met een naam waar een modern meisje niks mee kan? Hoe moet zo’n wichtje nu weten wie of wat Elkerlyc is of was. Ik voel met haar mee hoor. Okee, ze had het kunnen opzoeken, of een ouder en wijzer persoon vragen 😉

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Taal 30 maart 2016

(Door Ab Klaassens)

In het ochtendblad stond de zin: “Vijf op de zes gemeenten krijgt van cliënten
een onvoldoende voor de manier waarop de gemeente hen voorziet in hulp.”

Ik zou voor de laatste woorden van de zin ‘voorzien van’ hebben gekozen.

En voor ‘hun’ in plaats van ‘hen’.

De meeste verwondering gaat naar de eerste woorden. “Vijf op de zes
gemeenten krijgt.”

Volgens de lessen die ik ooit heb gekregen leidt ‘vijf’ onvermijdelijk tot
meervoud  en dus tot ‘krijgen’, maar veel jongeren hebben ander onderwijs
genoten dan ik.

Ik heb tijdens mijn pogingen tot taalverbeteringen bij de regionale omroep –
bijna twintig jaar geleden – ook tevergeefs gestreden tegen zinnen als ‘zij was
één van de vrouwen die voor gelijke rechten streed’. Volgens mij moet dat zijn:
Eén van de vrouwen die streden…”

De jongeren lachten mij uit. “Ouwe lul.”

In het jongste nummer van het tijdschrift Onze Taal staat een artikel over
taalontwikkeling. Conclusie: de meeste ontwikkelingen( = veranderingen)
ontstaan doordat mensen zich niet aan eerder vastgestelde regels willen
houden.

Bijna iedereen zegt inmiddels: “Dat maakt onderdeel uit van…” Ik zeg: “Dat
maakt deel uit van.”

Dat gaat mij punten kosten als ik ooit nog wil slagen voor het vak Nederlands
na een opleiding in het voortgezet onderwijs.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Code geel 29 maart 2016

Er was voor Tweede Paasdag Code Geel afgekondigd. Die aardige
weerman met zijn frisse Hollandse snoet had het zelf gezegd aan het
eind van het NOS-Journaal. Windkracht 9 voorspelde hij en regen.

Maandagmorgen stond er een stevig windje maar tussen de wolken
door scheen de zon. Code Geel zou dan zeker later die dag van kracht
worden. Die betrouwbare rossige knul had het zelf gezegd.

Voor de zekerheid besloten we een korte wandeling te maken in plaats
van een dagwandeling. We wilden ons niet door storm en regen laten
overvallen. De rest van de dag keken we vanaf onze hoge woonpositie
naar een bewolkte maar droge hemel. Schitterende wolkenluchten
trokken aan de uitgestrekte horizon voorbij.

’s Avonds werd deze symfonie van natuurpracht afgesloten met een
prachtige zonsondergang.

Achteraf dacht ik: we hadden niet in die praatjes van die weerman
moeten trappen.

licht

  1. Harry Perton (reply)

    29 maart 2016 at 11:38

    Het gebeurt dus redelijk vaak dat de KNMI/weerman het weer te pessimistisch voorspelt. Ik denk wel eens dat dit met opzet gebeurt, om al te veel gekanker (en claims?) te voorkomen. Maar op deze manier missen wel volksstammen hun neusverfrissing en gezonde blos op de toet. Stranttentuitbaters zijn er ook niet zo blij mee.

  2. Wieneke (reply)

    29 maart 2016 at 13:38

    Ja, wat is er mis met je niks aan trekken van het weer? Gewoon kleding aanpassen en eventueel een plu mee. Gewoon gaan, hoor. Het valt meestal mee.
    Heb je het over die roodharige meneer? Hm, vertrouw nooit een roodharige. 🙂

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

El Bakraoui 28 maart 2016

Als wij jaren geleden op pad gingen met ons bandopnameapparaat
was dat vaak om politici te interviewen. Politici die het liefst met
meel in de mond praten. Die in ieder geval woorden gebruiken
die een radio-interview al na vijftien seconden dood slaan.

Omdat wij de luisteraars minstens drie minuten wilden boeien,
weinig tijd hadden om een mooie montage te maken
en ook nog eens belangwekkende informatie wilden vertrekken
dachten we tevoren goed na over de vragen die we in ieder
geval beantwoord wilden horen.

Eén van de eerste regels die ik leerde was: binnen drie vragen moet
je bij de kern zijn. De rest is ballast. Zo ontwikkelde ik zelf de
theorie dat er eigenlijk maar één vraag belangrijk is: waarom?
Dat is vaak ook een effectief wapen om dorpspolitici die niet
dagelijks een microfoon onder de neus krijgen te ontregelen.

Het zoeken naar antwoorden terugbrengen tot de essentie is een
moeilijke zaak. Dat blijkt wel nu er door Tweede Kamerleden 166
vragen zijn ingediend over het feit dat terrorist El Bakraoui vanuit
Turkije via Nederland naar België is gekomen.

Ik heb ze eens doorgenomen. Een deel overlapt elkaar. Een groot
deel gaat over details waarvan ik mij afvraag of er één Kamerlid is
dat zich die over drie maanden nog herinnert.

Het uiteindelijke doel van al die vragen is natuurlijk voorkomen dat
terroristen in spe ooit nog eens vrij via Nederland kunnen reizen.

Ik ga niet het aantal vragen belachelijk maken, want als ik reis
en mijn grote voordeeltube tandpasta van de Lidl (125 ml) wordt door
een beveiligingsbeambte  in een container geflikkerd omdat zo’n
enorme hoeveelheid staatsgevaarlijk is dan ben ik ook geneigd
zo’n man te bedelven onder vragen. Maar ja. Iedereen weet dat
zo’n uniform macht heeft en dat je pal voor het inchecken vooral niet
bijdehand moet doen. Voor je het weet heeft zo’n man last van zijn
eksterogen en zit jij apart tegenover een strenge ondervrager in het
hokje waar eigenlijk El Bakraoui had moeten zitten.

  1. Laurent (reply)

    29 maart 2016 at 17:30

    Hahahaha, die laatste zin… Ik ben ook altijd erg braaf bij de grenscontrole op vliegvelden, vooral omdat die de laatste jaren steeds de Amerikaanse grenscontrole betreft, en die hebben evenveel humor als die ik me van de Oost-Duitse herinner uit begin jaren tachtig.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (399) Madrileense griep 27 maart 2016

(Door Marlies)

Wat een vreselijke week, wat een uitermate erge, afschuwelijke, vreselijke
week… gauw effe evalueren en vervolgens verder met het leven…

Het begon er al mee dat ik een ‘Madrileens griepje’ meekreeg met
buitengewoon gemene bijverschijnselen, en buitengewoon hardnekkig ook. Ik
moest iets doen wat echt een dingetjes is voor mij (NOT!): de handdoek in de
ring gooien.

Kennu die van die reisleidster die naar Keulen ging (met Musico)? Nou die
ging dus niet. Collega Susan, die de reis ook voorbereidde, nam ‘m over en zit
nu in Keulen. Het is maar goed ook, want stel je voor dat ik de gasten met dit
had aangestoken, ik zou het mezelf nooit vergeven hebben.

Maar ja:  een paar voorbeeldjes: geen Matthäus, geen opera, geen ballet, geen
boeiende gesprekken, stadswandelingen, musea en lekker eten. Eerlijk
gezegd: ik moest er niet aan denken. Mijn hele lijf deed zeer, tot aan de
wortels van mijn tanden toe, ik klonk als een overjarige bas en ik wilde alleen
maar slapen, slapen en nog eens slapen…

Vervolgens gaan er bommen af in Brussel en wordt de hele wereld weer in een
neergaande spiraal gedwongen waar we met zijn allen nou al decennia lang in
zitten en waar niemand de weg uit weet en dan gaat ook Johan Cruijff nog
eens dood, iemand waarvan je dacht dat-ie onsterfelijk was… kortom:  een
vreselijke week…

Maar ja, alles gaat voorbij en ik heb net weer een rondje gelopen en ik hoest
niet eens meer zo heel erg…

Ik had beloofd u te vertellen naar welke voorstellingen ik was geweest en dat
doe ik nu dan maar min of meer virtueel.

Eerlijk gezegd dat ik blij dat de Tsunami aan Matthäussen tot stilstand is
gekomen, als zal ik het tot in de dood ontkennen als u het tegen me gebruikt…
Er is genoeg (zo niet teveel) over geschreven in alle media, dus ik laat het
daarbij.

Donderdagavond zou ik naar ‘Die Kluge’ gegaan zijn met een deel van mijn
gasten. Tamelijk onbekende, korte opera van Carl Orff, in zijn tijd net zo
succesvol als zijn Carmina Burana, las ik ergens.

Het verhaal:
Een boer brengt een gouden vijzel, zonder stamper mee naar huis. Hij heeft
hem gevonden op het land van de koning. Hij wil de vijzel naar de koning
terugbrengen en verwacht dat hij daarvoor een beloning zal ontvangen. Zijn
dochter waarschuwt hem: de koning zal waarschijnlijk ook graag de stamper
terug hebben. Haar vader loopt het risico dat de koning hem ervan gaat
verdenken de stamper te hebben gestolen.

Haar voorspelling komt uit: de boer wordt gevangen gezet. Hij roept daar
steeds in vertwijfeling: “Och had ik mijn dochter maar geloofd!” Met deze
kreet begint Orff’s opera.

De hartenkreet wordt de koning verteld en hij wil de dochter van de boer zien.

Als de dochter drie raadsels die de koning haar opgeeft kan oplossen, zal de
koning haar vader vrij laten en haar (zijnde ‘de kluge Frau’) trouwen. Dat lukt
en ze trouwen

Het gaat in het begin goed, maar dan komt de (nu) dochter/koningin de
bezitter van een ezel tegen, die door de koning onrechtvaardig is behandeld.
Ze wil de man helpen, maar de koning wordt boos en  stuurt haar weg.  Ze
mag echter meenemen waar haar hart het meeste naar verlangt. Ze kiest de
koning (alweer slim!), die ze eerst met een drankje in slaap heeft gebracht. Als
de koning in de boerderij wakker wordt realiseert hij zich hoeveel zijn vrouw
van hem houdt. Zo lukt het haar (toch!) zichzelf, haar vader, en de ezelbezitter
te redden en de heerserige koning aan zich te onderwerpen.

In het filmpje een buitengewoon geestige versie van de scène waarin de
koning zijn drie raadsels opgeeft. Echt Orff, qua ritmiek, bezetting. Goed
geregisseerd! De gasten zullen genoten hebben

 

 

PS:
Ter vertroosthinghe ende vermaeck: er staat ook weer een nieuwe podcast op mijn eigen site! Zie de grote icoon hiernaast

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

JC 27 maart 2016

(Door Ab Klaassens)

Allerlei figuren zijn blijkbaar bereid zelfs de stront te nuttigen van
beroemdheden als zij daar zelf ook een beetje beroemd van kunnen worden.
Dat Hij een fantastische voetballer was en samen met Rinus Michels nieuwe
inzichten over het spel heeft ontwikkeld staat buiten kijf.

Maar al die glorie over de taalkundige vondsten van het genie….ik denk bij al
die bewondering van taalkundigen over de verbale spitsvondigheden van ons
aller idool voornamelijk aan de keizer die in zijn blote kont voor het volk
paradeerde, omdat zijn kleermaker en zijn hovelingen hem hadden
wijsgemaakt dat alleen hoogontwikkelde mensen konden zien hoe mooi hij
gekleed ging.

De uitspraken van JC zijn de afgelopen dagen op diverse plaatsen uitgelicht,
omkaderd en aangestreept. Ik lees ze als fout geformuleerde oude waarheden.
Niet mee eens?

Dan vindt u gatenkaas net zo lekker als geitenkaas.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Brommertje 23 maart 2016

Een drukke plek in Eindhoven. Een kruispunt dat op de schop gaat.
Dus bus krijgt er ruim baan. Tot die tijd zoeken automobilisten,
fietsers en bromfietser door een doolhof hun weg naar de
overkant.

De veilige doorstroming in de chaos wordt geregeld met
her en der geplaatste verkeerslichten. Geen moderne lichten die
reageren op beweging of die aftellen.

Fietsers moeten ze bedienen door op een groene knop te
drukken die deel uit maakt van een grijs kastje dat aan een paaltje
is bevestigd. Je moet het weten anders zie je het bedieningssysteem
zomaar over het hoofd.

Naast mij staat een oude man op een rood damesbrommertje.
Het is een oud krakkemikkig brommertje dat aan dezelfde slijtage
onderhevig is als de berijder.

De man ziet er onverzorgd uit. Hij heeft een groezelige baard en
dan bedoel ik niet zo’n hippe hipsterbaard. Zijn kleren zijn
versleten. Hij schreeuwt tegen het rode stoplicht. “Schiet eens op”.
“Groen! Groen! Ja toe maar groehoeeeeen!!”. Hij is een echte brommert.

Ondertussen draait het mannetje heftig aan de gashandel van
zijn damesbrommertje dat een opgewonden geluid produceert, maar
er niet in slaagt de berijder de uitstraling van een Hell’s Angel te geven.

Ik zeg. “Dit is geen modern maar een heel ouderwets verkeerslicht.
Dit heeft nog geen spraakherkenning”. Ach, een fietser in Eindhoven  die
eindeloos voor verkeerslichten staat te wachten wordt wel eens melig.

Het mannetje kijkt mij aan. Hij wil iets zeggen, maar dan springt
het licht als bij toverslag op groen. Hij trekt z’n benen op en spuit
weg, het doolhof in naar de overkant. Ik kan me vergissen maar ik
meen in een flits iets van triomfantelijkheid op zijn gezicht te zien.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Voorstellingsvermogen 23 maart 2016

(Door Ab Klaassens)

Ambtenaren in Eindhoven bedenken voor een weg die naar het stadscentrum
leidt een reconstructie die meer veiligheid, minder luchtvervuiling en minder
verkeerslawaai moet opleveren.

Zij denken dat een maximumsnelheid van dertig kilometer per uur, voorrang
voor verkeer van rechts uit de zijstraten en versmalling van de ruimte voor
auto’s de weggebruikers zal dwingen tot beheerst rijgedrag. Gebrek aan
voorstellingsvermogen: de weggebruikers hebben eigen regels en er is geen
overheid die ze corrigeert.

In een volksbuurt in Oss wil een woningbouwvereniging een huis toewijzen
aan een groepje vluchtelingen, allemaal mannen.

De buurt is tegen. Een buurtbewoonster neemt het de mannen kwalijk dat ze
hun vrouw en hun kinderen niet hebben meegenomen op de vlucht naar
Europa.

De buurtbewoonster  lijdt aan een tekort aan voorstellingsvermogen. Een
andere buurtbewoner wil vrouwen en kinderen wel helpen, maar die mannen
alleen….. ‘retour afzender’.

En dat terwijl de beelden op TV toch echt niet het uiterste van je
verbeeldingskracht vergen.

Je ziet het ook gebeuren met allerlei regelingen die het leven van de
minderbedeelden in onze samenleving een beetje aangenamer moeten
maken, zoals huurtoeslagen en het Persoon Gebonden Budget.
Hartstikke kwetsbaar voor fraudeurs. Hoe kan dat?

Gebrek aan voorstellingsvermogen bij de ambtenaren en politici die zulke
regelingen bedenken.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Referendum Oekraïne 20 maart 2016

Ik ga niet stemmen op 6 april. Het is volgens mij voor het eerst
sinds mijn 18de dat ik geen gebruik maak van mijn stemrecht.

De reden is tamelijk banaal. Ik wil niet dat een referendum dat
voortkomt uit de krochten van GeenStijl een succes wordt. Ik wil
dat de kiesdrempel niet wordt gehaald en dat de zegetocht van
GeenPeil op 6 april strandt.

Van alle media in Nederland vind ik GeenStijl degene
die de minst constructieve bijdrage levert aan onze samenleving.
Ze hebben toch een minister laten vallen? Makkelijk
hoor: iemand die al op de rand van de afgrond staat een laatste
duwtje geven.

Wat mij het meest dwars zit is dat voor een hele generatie
jonge journalisten GeenStijl de maat der dingen is. Ik zie
collega’s om mij heen dolblij over de redactie springen als hun
bericht met een link door GeenStijl wordt overgenomen.
Een kliktoppertje is verzekerd. Dat betekent dat GeenStijl indirect
meewerkt aan de ridiculisering van mijn vak.

De reaguurders op de website van GeenStijl hebben ook een
nieuwe standaard gezet. Ik heb wel eens gelezen dat de meesten
niet eens laaggeschoold zijn. Als dat zo is moeten we constateren
dat het IQ naar beneden gaat naarmate de groep groter wordt.

GeenPeil heeft hetzelfde gedachtegoed als GeenStijl. Er zijn heel
veel nuttige kwesties om een referendum over te houden. Dan
kiezen ze uitgerekend de Wet tot goedkeuring van de
Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en de Oekraïne.

Een zaak waar alleen de doorgewinterde volgers van de politiek
het fijne van weten. Daarvoor lijkt GeenStijl mij niet het aangewezen
medium.

Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat GeenPeil wil bewijzen
hoeveel macht een jongen met een matrozenpetje kan hebben.

Gefeliciteerd matroos, je hebt honderdduizenden handtekeningen
verzameld, je hebt de belastingbetalers vele miljoenen uit de
zakken geklopt en je hebt de media in je greep gekregen. Toegegeven:
ik vind dat een prestatie van wereldformaat.

Hopelijk zien ook veel mensen de nutteloosheid in en komen ze tot
de conclusie dat het mooi is geweest en komt het schip op 6 april
tot zinken.

  1. Peer (reply)

    20 maart 2016 at 17:03

    Maar dan gaan ze zeggen dat ze getorpedeerd zijn door een gebrek aan stemhokjes.
    Ik ga ook niet stemmen. Vooral omdat ik niet weet of het ja of nee moet zijn. En als ik het al niet weet, hou ik mijn hart vast voor al die GeenStijllezers die ook geen idee hebben en alleen maar tegen stemmen. Waar is de tijd dat je op politici stemde die je vertrouwde en dat zij vervolgens voor jou de ingewikkelde besluiten namen?

  2. pjotr (reply)

    20 maart 2016 at 17:59

    Heel erg mee eens,

  3. ab klaassens (reply)

    20 maart 2016 at 21:45

    Die mannen, die bedelaars vernederden op een plein in Madrid..
    Die mannen die in Rome in een oude fontein pisten…
    Die mannen die dode varkens in de boom hangen op plaatsen waar
    misschien vluchtelingen even komen wonen…
    Die mannen hebben niks gelezen over een zakelijk contract tussen de
    Europese Unie en Oekraine/
    Die mannen hebben stemrecht in een referendum.

  4. Laurent (reply)

    21 maart 2016 at 07:23

    ik had het niet beter kunnen formuleren.

    En inderdaad, zo ligt het @Ab.

  5. Petrus (reply)

    22 maart 2016 at 16:36

    Volledig eens!!!!!!!!!!!!!!! Laat mensen die er verstand van hebben er over gaan, ook al gaat ook dat niet altijd goed.
    PK

  6. Gerry (reply)

    2 april 2016 at 19:26

    Tot nu toe wist ik alleen dat ik niet ging stemmen. Waarom zou ik gaan stemmen op iets waar ik gemengde gevoelens bij heb. Het gebral van geen stijl komt me mijn neus uit. En ja, dat gebral trekt zieltjes. Het gebral uit Den Haag heeft voor mij al helemaal geen waarde. Dat daar maar een lading hoepels afgeleverd mag worden, dan hebben ze een reden om te draaikonten. Ik gun Oekraine de vooruitgang, maar dan wel als er mensen zitten met een goed gevoel voor rechtvaardigheid en democratie. Dus dank voor dit artikel. Vanavond ga ik met een lekker gevoel naar bed en die niks voorstellende stem ( dit referendum is toch niet bindend, alleen maar om een idee te krijgen?) gaat er deze keer en nu met overtuiging, niet komen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (398) Thomas Hampson 19 maart 2016

(Door Marlies)

Mijn lief was in Madrid, niet voor de muziek, maar voor het andere
allesoverheersende, wereldwijde fenomeen: voetbal. Een van de redenen
waarom onze relatie zo goed marcheert is dat we elkaar onze uitjes gunnen en
blij voor elkaar kunnen zijn. Ik ga dus volgende week met een gerust hart vier
dagen naar Keulen, met gasten van Musico…

Terug naar de hoofdlijn, Vocalies: je was alleen thuis… Ik zet dan altijd de TV
aan als ik aan het koken ben, om wat stemmen op de achtergrond te horen.
Maakt me niet uit wat er is, liefst een praatprogramma….

De TV kwam uit bij de NDR, de Nord Deutsche Rundfunk (vraag me niet
waarom , er zal wel een kat op de afstandsbediening gelegen hebben, Poes
doet dat nogal eens…) en wat hoor ik: de stem van bariton Thomas Hampson,
die Duits praat!

‘ Kan niet…’ dacht ik en liep naar de TV. Kon wel: hij was hoofdgast in het
magazine DAS!, een soort actualiteiten-programma schrap human-interest
schrap cultuurshow.

Het ging allemaal niet heel erg diep, maar ik heb kwispelend van genoegen
een half uurtje naar Thomas zijn Duits zitten luisteren:  hij beheerst de taal
uitstekend, heeft een charmant Amerikaans accent (ja dat kan!) en zit echt
nergens mee: hij deed een hond na, een kip en hij deed voor hoe hij zijn stem
loszong. De uitzending was gelardeerd met allemaal prachtige fragmenten uit
zijn lievelingsrollen en – liederen en hij tilde me in een vloeiende beweging uit
mijn writersblock voor deze rubriek.

Daarom even over Thomas Hampson:
Hij werd geboren in 1955 en groeide op in Spokane, Washington. Hij
studeerde bij Marietta Coyle, Elisabeth Schwarzkopf, Martial Singher en
Horst Günther.

In 1980 won hij de tweede prijs bij het Internationaal Vocalisten Concours in
Den Bosch en in 1981 de eerste plaats bij de audities van de Metropolitan
Opera. Hij is vanwege dat Vocalistenconcours eigenlijk een beetje van ons en
hij is ook veel in Nederland. Hij wordt beschouwd als een van de
vooraanstaande Amerikaanse baritons van dit moment. Zijn repertoire is
groot, zowel in operarollen als in Liedzang.

Mahler is ‘echt zijn ding’ om die vreselijke term maar eens te gebruiken…
Maar ook voor musical en hedendaags (Amerikaans) repertoire draait hij zijn
hand niet om. Hij kan in kweenie hoeveel talen zingen en ik wed dat hij naast
Duits nog wel een paar talen vloeiend spreekt.

In 2003 richtte hij de Hampsong Foundation op, gericht op de promotie van
de klassieke zangkunst in Amerika, die jonge artiesten ondersteunt via
onderzoeksprojecten, symposia, masterclasses, en concertlezingen. Hij zei een
heleboel aardige dingen in die Duitse praatshow DAS!; een echt wezenlijk
ding is me bijgebleven: “Es ist ein Verbrechen unsere Kinder fern zu halten
von Kultur”. Kijk! Ik zeg: Hampson for President!

In het filmpje een opname van een aria die ik al eens eerder oplaadde: ‘Sois
Immobile’ uit Gioacchino Rossini’s Guillaume Tell (in dit geval de Frans-talige
versie). Willem Tell moet een appel van het hoofd van zijn zoontje schieten en
hij maant het kind liefdevol roerloos te blijven staan. Hij neemt vervolgens
twee pijlen en schiet in één keer de appel van het hoofd van zijn kind. Als
iemand vraagt waarom hij twee pijlen nam en niet één, zegt hij
doodgemoedereerd dat áls hij gemist zou hebben en zijn kind zou hebben
verwond, de tweede pijl zou zijn geweest voor degene die hem zo’n misselijk
makende opdracht gaf. Kijk! Ik zeg: Willem Tell for president!

 

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *