Ik heb mijn hielen nog niet gelicht of Forum voor Democratie kondigt
aan mee te gaan doen aan de gemeenteraadsverkiezingen in Meierijstad.
De gemeente waar ik de afgelopen vier jaar hoofdredacteur van de
lokale omroep was. Ze doen ook mee in mijn eigen stad Eindhoven.

Arme gemeenteraden, denk ik dan. De afgelopen jaren heb ik in de
Brabantse Statenzaal  de opkomst en de neerging van Forum gezien.
Ze kwam met een grote club de zaal binnengemarcheerd om vervolgens
in brokken (JA21 en BVNL en de éénpitter Joris van den Oetelaar
uit Meierijstad die namens FvD stand hield) uiteen te vallen.

Het Brabantse  Forum mocht meeregeren omdat er geen enkele
andere meerderheidscoalitie mogelijk was. En, eerlijk is eerlijk, ze
bleken coöperatief te zijn.

Ondanks alle goede bedoelingen van in wezen aardige mensen,
bleef de geest van de steeds gekker wordende Thierry Baudet
rondwaren in de Statenzaal. Logisch, want de Brabantse afdeling
had geen eigen partijprogramma en deed niet mee aan de
verkiezingscampagne. Ze kwamen binnen op het ticket van Baudet.

Ze geloofden blijkbaar heilig in de man die Baudet toen was.
Bij elke oprisping van hun leider trokken de Forummers in Brabant
witter weg. Ze werden in het Brabantse parlement door vooral de
oppositie steeds ter verantwoording geroepen voor de strapatsen
van hun voorman. Totdat het ene na het andere Forum-Statenlid
erachter kwam dat het achter een valse profeet aanhobbelde en met
de staart tussen de benen weg rende naar andere grote zieners van
deze tijd zoals daar zijn Eerdmans en Van Haga.

Kandidaten voor Forum voor de gemeenteraden komen in maart
binnen op de golf van een heel andere Baudet. De mensen die
binnendringen in het lokale bestuur zijn niet dezelfde naïevelingen
die in de Staten van Brabant aan hun hervorming van de
democratie begonnen. Die kwamen een tijdje weg met de opmerking:
Den Haag is Den Haag en Brabant is Brabant. Zij konden er ook
niks aan doen dat de leider aan wie ze hun positie te danken
hadden ontspoorde. Toch? De kandidaten voor de gemeenteraden zijn
een paar jaar wijzer, die komen daar niet meer mee weg.

Daarom vrees ik chaotische taferelen in de gemeenteraden.

Hoewel ik nog wat losse eindjes wegwerk, heb ik gisteren (digitaal)
officieel afscheid genomen van het bestuur van Omroep Meierij,
de lokale omroep van Meierijstad. Vier jaar lang was ik daar door
mijn werkgever Omroep Brabant gedetacheerd. Als hoofdredacteur
had ik de opdracht van twee kleine lokale omroepen in de
fusiegemeente Meierijstad (Veghel, Schijndel en Sint-Oedenrode)
één semiprofessionele lokale omroep te maken.

Het was op m’n 63^ste een uitdaging omdat ik voor Omroep Brabant
zo goed en zo kwaad als dat ging ook nog de vergaderingen van
Provinciale Staten van Brabant volgde en we daar van de ene naar
de andere crisis rolden.

Het waren tropenjaren, maar ik ben tevreden. Na een jaar buffelen
samen met onvermoeibare vrijwilligers mochten we meedoen aan
een project van het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek. Dat
betekende dat we parttime professionals konden aantrekken. Dat
leidde tot een kwaliteitsslag en dat zorgde er weer voor dat de
gemeente Meierijstad onze financiële toekomst voor de komende
jaren veilig heeft gesteld.

Op 31 december draag ik het stokje over, daarna ga ik nog tot aan
mijn pensionering in april terug naar Omroep Brabant om samen
met collega’s bezig te gaan met de lokale verkiezingen in maart.

De collega’s van Omroep Meierij hadden een afscheidsfilmpje
gemaakt waarin zijzelf, maar ook bestuurders van Meierijstad en
collega’s van andere media aan het woord kwamen. Het deed goed
van zoveel mensen zoveel waardering te krijgen voor iets waarvan
ik zelf vind dat het gewoon mijn werk was.

Terugkijkend op bijna vier jaar Meierijstad constateer ik dat het
een bijzondere gemeente is met dertien eigenzinnige kernen.|
Niemand zal zichzelf ooit Meierijstedeling noemen. Meierijstad is
de bestuurlijke eenheid, de inwoners blijven zich altijd Rooienaar
of Erpse of Ollander noemen.

Omdat ik zelf in Eindhoven woon en met een helicopterview
boven die dertien kernen hing, voelt het anders. Mijn verleden
speelt geen rol. Misschien moet je wel in zo’n positie zijn om te
kunnen zeggen dat je je – in ieder geval voor even – tussen de
Rooienaren, Schijndelaren, een Veghelnaren als enige
Meierijstedeling voelde.

Er zijn dingen die ik niet begrijp van het menselijk gedrag.
Samenklitten bijvoorbeeld. Dan bedoel ik niet de mensen die
samenklitten bij een cultureel evenement. Evenmin bedoel ik
mijn eigen samenklitten in een stadion om onze club toe te juichen.

Dat zijn bijeenkomsten met een duidelijk doel. Ik begrijp niets
van het samenklitten op meubelboulevards op Tweede Paasdag
dan wel nu op de Meir in Antwerpen. Je loopt daar klem tussen
andere klitters. Wat is daar het doel van, vraag ik mij af. Kopen?
Waarom doe je dat samen met tienduizenden andere mensen met
wie je veel te lang in een file of een rij staat?

Waarom ga je niet op een andere dag als je zonder gedrang je
weg vindt? Waarom willen mensen zo graag deel uitmaken van
een massa? Het zal toch niet zo zijn dat ze zichzelf terug willen
zien in het nieuws?

Nu iedereen massaal naar België trekt, kan ik me voorstellen
dat de gedachte aan een verzetje tijdens de lockdown een rol
speelt. Of dat iemand zich verzet tegen de maatregelen in ons
eigen land. Maar waarom neem je dan op de koop toe het risico
dat je in een buurland meewerkt aan verdere verspreiding van
het virus. Of dat je in die massaliteit een ziekte oploopt.

Mensen staan zich er op voor dat ze individuen zijn, maar dat
geldt toch niet voor die schuifelaars in de kudde op de Meir.

Het is zover. Vandaag een brief gekregen van de SVB dat ik AOW
moet aanvragen. Dat betekent voor iemand met een formulierenfobie
zoals ik, dat ik tegen de grens van een paniekaanval zit. Mijn vrouw
kijkt vanaf haar werkplek aan de andere kant van de kamer naar mij
en zegt: ik zal je wel helpen. Om er aan toe te voegen: ben ik binnenkort
met een AOW’er getrouwd. Ze grinnikt.

Ze zal me wel helpen. Dat is precies het gevoel dat mij overvalt.
Het gevoel van een oude man die geholpen moet worden. Onzin
roept iedereen, maar zijn  gevoelens eigenlijk wel onzin.

Er schieten beelden van mijn opa en oma door mijn hoofd.
Oma was op haar vijftigste al kinds. Zo noemden we vroeger
dement. Ze overleed vroeg.

Toen opa 65 werd ging hij naar het bejaardenhuis. Niet omdat
hij hulpbehoevend was maar omdat dat nou eenmaal zo ging.
Een klein kamertje met een tafeltje en een rechte stoel. Een
opklapbed. Eten deed je in de eetzaal waar altijd de lucht van
tot pap gekookte groenten hing. Een man alleen werd niet geacht
te kunnen overleven zonder een vrouw aan zijn zijde.

Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ik doe de boodschappen en
kook in 99 procent van de gevallen. Ik koop zelf mijn kleren.
Ik poets de helft van ons huis (mijn vrouw doet de andere helft).

Alleen die verdomde formulieren.

Premier Rutte en minister De Jonge geven vrijdag weer een persconferentie.

Rutte zal zijn vrolijke hoofd in de somberste stand wringen en vertellen dat de
maatregelen van een paar weken geleden niet helpen het coronavirus te bestrijden.
Hij zal zeggen dat dat voor het kabinet een tegenvaller is.

In omfloerste termen zal hij zeggen dat dat aan ons ligt omdat wij de
regels niet voldoende naleven.

Misschien zal hij iets zeggen over de rellen afgelopen weekend. Er is een
tweedeling, zal hij zeggen, maar de rellen werden aangewakkerd door
beroepsrellers, dus de tweedeling is niet zo erg als het lijkt.

Daarna kondigt hij de maatregelen af die we al kennen dankzij de vergiet die
de Haagse stolp eigenlijk is. Ondertussen zwelt buiten het lawaai aan en roepen
wij in de huiskamer: onbegrijpelijk dat ze dat gaan doen!

Dan schetst Hugo de Jonge de situatie in de ziekenhuizen. Zijn gezicht staat
nog somberder dan dat van zijn baas. Misschien gebruikt hij de term code zwart,
het kan ook zijn dat hij Diederik Gommers niet naar de mond wil praten.
Het lijkt erop dat het niet zo botert tussen die twee.

Daarna komt voor mij als journalist en als burger het spannendste moment
van de persco. De eerste vraag van de NOS-verslaggever. Wordt die ingegeven door
het geluid van de hardst schreeuwende en door de media gretig geadopteerde
minderheid, of wordt het de vraag die de meerderheid op de lippen brandt.
Deze: “Meneer Rutte, wanneer is het moment dat u tegen Nederland zegt: het
virus blijft.  Als u zich een paar basisregels houdt zorgt het kabinet ervoor dat
onze gezondheidszorg zo ingericht wordt dat we over twee jaar inderdaad
met het virus kunnen leven”.

Het schijnt dat dit soort vragen, die niet direct voor reuring zorgen,  later
tijdens de persco door andere media wel worden gesteld. De meerderheid van
ons ziet dat niet omdat de NPO ons dan alweer een talkshow voorschotelt
waar dezelfde mensen dezelfde meningen verkondigen.

De politie heeft vrijdag geschoten tijdens de rellen in Rotterdam. Daar zijn
mensen verontwaardigd over. De politiebazen verdedigen zich met de
stelling dat hun mensen aan het front echt niet zomaar schieten. Een rapport
zal over een paar maanden uitwijzen of die bazen gelijk hadden.

Ik heb ooit, samen met collega-journalisten, een middag meegedraaid op
een schietopleiding van de politie. We werden in allerlei fictieve situaties
geplaatst en moesten in een split-second beslissen of we de trekker over
zouden halen of niet.

Laat ik die middag zo samenvatten: als het geweldsmonopolie in ons land bij
journalisten zou liggen zouden er veel meer mensen worden neergeschoten.

Er zijn mensen die een zekere angst voelen bij wat er in ons land gaande is.
Ik voel me er tenminste onrustig bij. Als ik de gewelddadigheid zie dan vraag ik
mij af waar dit eindigt. Evenzoveel zorgen maak ik mij om volksvertegenwoordigers
die dreigen met tribunalen of die steeds openlijker steun betuigen aan mensen
die trots zijn dat ze meewerken aan het omverwerpen van onze democratie,
zoals Baudet deze week op zijn platte kar.

Want dat is wat er aan de hand is: mensen willen de democratie omverwerpen.
Vermoedelijk hebben ze geen idee wat er daarna moet gebeuren, maar dat lijkt
mij kenmerkend voor een massa op drift. De meesten zijn hersenloze meelopers.

Voor hen is de ultieme kick dat ze de vergaderzaal van ons parlement
binnendringen, de hen niet welgevallige volksvertegenwoordigers naar buiten
slepen, dat alles filmen en op social media zetten. Kijk eens, wij waren erbij,
wij zijn de bevrijders. Als ze later al tot het besef komen dat ze zich hebben
laten misbruiken is het te laat.

En de meerderheid?  Die rekent erop dat de politie en straks natuurlijk ons leger,
de democratie te vuur en te zwaard verdedigen. Daar betalen we immers
belastingcenten voor.

Ik geef u op een briefje dat de hordes die, opgezweept als ze zijn door naar
fascisme neigende volksvertegenwoordigers, niet meer zijn af te stoppen
met een gummiknuppel.

Ik denk dus dat wij nog hele enge dingen gaan meemaken en dat commissies
van hooggeleerde dames en heren nog jaren zullen vergaderen over het
handelen van de vrouwen en mannen in de frontlinie.

In de ruim veertig jaar dat ik stemgerechtigd ben heb ik één keer overwogen
niet te gaan stemmen. Volgens mij was dat voor de Europese verkiezingen.

Mijn zoon kapittelde mij. Met mijn weigerachtige gedrag zou ik een deel van de
opvoeding tenietdoen. Hij had van mij geleerd dat zijn stem de steen kan zijn
die de waterloop verlegt. Ik pakte mijn stembiljet en slofte naar het wijkgebouw
om de hoek.

In mijn jeugd werd stemrecht door de oude ooms vaak gekoppeld aan vrijheid.
Ik had de Tweede Wereldoorlog niet meegemaakt en daardoor kon ik niet begrijpen
wat het is als je overheerst wordt en zelf niks meer te kiezen hebt.

Tweede Kamerleden waren voor mij lang mannen en later ook vrouwen waar
je respect voor opbrengt. Ze nemen toch maar hun verantwoordelijkheid. Er is
een moment geweest dat ik ontdekte dat ik me beschaafder, slimmer, beter ging
voelen dan sommige Tweede Kamerleden. Daar schrok ik van, ik wilde dat
helemaal niet.

De groep die ik indeelde in de categorie waarvoor ik mij schaamde groeide
gestaag. Temeer omdat leden van die groep zich in rap tempo afscheidden
waardoor het leek alsof het er steeds meer werden.

Vandaag heb ik voor het eerst zelfs enige emotionele beroering gevoeld toen
ik hoorde dat Pepijn van Houwelingen van Forum voor Democratie (FVD)
zijn collega-parlementariër Sjoerd Sjoerdsma (D66) bedreigde en een debat in
de Tweede Kamer verstoord. Van Houwelingen zei tegen Sjoerdsma: „Uw tijd
komt nog wel, in de komende tribunalen.”

Het was ook voor het eerst dat ik bij het zien van een Tweede Kamerlid aan mijn
oude ooms moest denken die spraken over bezetting, onvrijheid, collaboratie,
angst, verdriet.

Voor het eerst voelde ik dat we dit soort incidenten niet meer kunnen afdoen
als gebral, maar als een teken dat ons land weer in gevaar is. Er is al een
corona-tweedeling. We weten hoe FvD polariseert. Alle ingrediënten voor een
vlam in de pan zijn er. Dat maakt mij bang.

Er zijn mensen die een balans maken voordat ze een belangrijke beslissing nemen.
Ze maken dan een rijtje met voordelen en een rijtje met nadelen. Daarna kijken ze
welke kant de balans uit slaat.

Stel dat iemand mij zou vragen plaats te nemen in een nieuw kabinet. Dan zou ik ook
twee rijtjes maken. Niet per se met voor- en nadelen maar met aan de ene kant de
uitdagingen en aan de andere kant de voordelen.

De uitdagingen:

Oplossen van de coronacrisis

Oplossen van de stikstofcrisis

Oplossen van de woningnood

Oplossen van de klimaatcrisis

Oplossen van de vluchtelingencrisis

Opboksen tegen Tweede Kamerleden die leven van reuring

Opboksen tegen media die leven van reuring

Opboksen tegen 17 miljoen mensen die het beter weten

Opboksen tegen Mark Rutte

Werkweken van tachtig uur

Voortdurend op je hoede zijn voor afbreukrisico’s

De voordelen:

Een hoger salaris dan ik nu heb

Een plekje in het centrum van de macht zodat je rechtstreeks kunt onderhandelen over
het verwezenlijken van je idealen.

Dat alles afwegende zeg ik: mag ik er nog een nachtje over slapen?