De politie heeft vrijdag geschoten tijdens de rellen in Rotterdam. Daar zijn
mensen verontwaardigd over. De politiebazen verdedigen zich met de
stelling dat hun mensen aan het front echt niet zomaar schieten. Een rapport
zal over een paar maanden uitwijzen of die bazen gelijk hadden.

Ik heb ooit, samen met collega-journalisten, een middag meegedraaid op
een schietopleiding van de politie. We werden in allerlei fictieve situaties
geplaatst en moesten in een split-second beslissen of we de trekker over
zouden halen of niet.

Laat ik die middag zo samenvatten: als het geweldsmonopolie in ons land bij
journalisten zou liggen zouden er veel meer mensen worden neergeschoten.

Er zijn mensen die een zekere angst voelen bij wat er in ons land gaande is.
Ik voel me er tenminste onrustig bij. Als ik de gewelddadigheid zie dan vraag ik
mij af waar dit eindigt. Evenzoveel zorgen maak ik mij om volksvertegenwoordigers
die dreigen met tribunalen of die steeds openlijker steun betuigen aan mensen
die trots zijn dat ze meewerken aan het omverwerpen van onze democratie,
zoals Baudet deze week op zijn platte kar.

Want dat is wat er aan de hand is: mensen willen de democratie omverwerpen.
Vermoedelijk hebben ze geen idee wat er daarna moet gebeuren, maar dat lijkt
mij kenmerkend voor een massa op drift. De meesten zijn hersenloze meelopers.

Voor hen is de ultieme kick dat ze de vergaderzaal van ons parlement
binnendringen, de hen niet welgevallige volksvertegenwoordigers naar buiten
slepen, dat alles filmen en op social media zetten. Kijk eens, wij waren erbij,
wij zijn de bevrijders. Als ze later al tot het besef komen dat ze zich hebben
laten misbruiken is het te laat.

En de meerderheid?  Die rekent erop dat de politie en straks natuurlijk ons leger,
de democratie te vuur en te zwaard verdedigen. Daar betalen we immers
belastingcenten voor.

Ik geef u op een briefje dat de hordes die, opgezweept als ze zijn door naar
fascisme neigende volksvertegenwoordigers, niet meer zijn af te stoppen
met een gummiknuppel.

Ik denk dus dat wij nog hele enge dingen gaan meemaken en dat commissies
van hooggeleerde dames en heren nog jaren zullen vergaderen over het
handelen van de vrouwen en mannen in de frontlinie.