In de gemeente Meierijstad waar ik hoofdredacteur van de lokale omroep mag zijn,
gaat het vaak over inclusie. De gemeente heeft een wethouder die daar zijn
levenswerk van maakt en die daarin gesteund wordt door veel politieke partijen.
Iedereen met een beperking moet aan het maatschappelijk leven kunnen deelnemen.

Een van mijn collega’s (vrijwilliger) rijdt op een scootmobiel en is ook actief
op het gebied van toegankelijk maken van gebouwen voor mensen met een beperking.

Zo kon het gebeuren dat een andere collega vertelde dat hij er getuige van
was dat iemand op een terras naar het toilet moest, maar de toegang werd
geweigerd omdat die persoon geen vaccinatiebewijs kon overleggen. Pas nadat
die persoon gedreigd had in de gang van het etablissement te plassen werd
het toilet ontgrendeld.

De collega die dat verhaal vertelde begreep het dreigement wel. “Je kunt toch
moeilijk je plas ophouden,” zei hij.

Mijn collega in de scoot keek hem aan en zei droog: “Kun je nagaan wat ik en
alle andere mensen die in dezelfde situatie zitten al hun hele leven meemaken
bij cafés en restaurants waar geen invalidentoilet is”.

Zo zag ik gisteren een tweet langskomen naar aanleiding van het standpunt
van enkele artiesten om niet meer te toeren omdat mensen zonder
vaccinatiebewijs niet bij hun voorstelling mogen zijn. De betreffende
twitteraar vroeg zich af waarom ze datzelfde gebaar nooit hebben gemaakt
omdat bij voorstellingen geen doventolken zijn, of boventiteling of
andere voorzieningen voor mensen met een beperking. Mensen die met
dergelijke voorzieningen een aangenamer leven zouden hebben, kiezen
namelijk niet zelf voor hun handicap.