Heb je ergens spijt van? Het is een vraag waarmee je aan de dis met goede
vrienden mooie gesprekken kunt krijgen. Ik vind ‘m zelf moeilijk te beantwoorden
omdat ik liever nadenk over de vraag wat spijt is.

Als je zestig plus bent heb je het grootste deel van je leven achter je. In dat
leven heb ik keuzes gemaakt die ik achteraf bekeken beter niet had kunnen maken.
Eenmaal een verkeerde huwelijkspartner, verkeerde vrienden,
verkeerde woonplaats.

Dat klinkt zo op een rijtje best veel, maar als ik een tussenbalans opmaak,
dan valt mijn leven reuze mee. Bij een aantal van die besluiten overviel mij wel
en hevig spijtgevoel, maar achteraf beschouw ik ze als onvermijdelijke stappen
in een proces dat leven heet en dat mij heeft gebracht tot waar ik nu ben.

Spijt heb je in mijn beleving als je tegen beter weten in een verkeerde keuze maakt
omdat je hoopt dat de uitkomst van die twijfelachtige keuze toch positief zal zijn,
maar die achteraf niet eens op een levensles lijkt.

Van de keuze die ik afgelopen maart in het stemhokje maakte heb ik spijt. Ik
ben voor één keer de partij die ik altijd mijn stem geef ontrouw geweest. Dat
komt omdat ik een moederskindje ben. Mijn moeder was een sterke vrouw bij
wie ik mij veilig voelde. Op de kieslijst stond nu zo’n vrouw bij wie ik datzelfde
gevoel had. Ze beloofde nieuw leiderschap en was de verpersoonlijking van de
beschaving in de politiek waar ik zo naar snak.

Toen ik het hokje bij haar naam rood maakte twijfelde ik of ze dat in het geweld
van grote bekken, wappies, sjoemelaars, racisten, seksisten en de jongens van de
vrije markt waar zou kunnen maken. Na zoveel maanden concludeer ik dat
mijn twijfel gegrond was. Er zijn geen tekenen van een nieuwe tijd. Integendeel,
het lijkt er eerder op dat de partijen met een sociaal gezicht worden ingekapseld.

Spijt, is het woord dat hier past.