Er belde mij een dame van het regionale dagblad. Of ze zaterdagavond mocht komen als
Omroep Meierij de Skendelse Kwis uitzendt.

Natuurlijk, zei ik, als jij het leuk vindt om naar een server te kijken met knipperende
lichtjes ben je welkom.

Dat begreep ze niet. Maar jullie zenden toch de Skendelse Kwis uit, zei ze.

Voordat u net als de dame op het verkeerde been staat leg ik het uit. In veel dorpen wordt
aan het eind van het jaar een kwis gehouden. Daar doen honderden mensen aan mee. Ze
trekken in groepen door het dorp om opdrachten te vervullen en ze zitten thuis om
ingewikkelde vraagstukken op te lossen.

Het is een fenomeen dat ik vele malen leuker vind dan carnaval en dat volgens mij voor
veel meer saamhorigheid zorgt.

In Schijndel is er dit jaar geen kwis omdat evenementen zijn verboden. Eén van de organisatrices
werkt bij een landelijke omroep. Op een dag belde ze me. Zij en een team zouden een onine
versie maken van de Skendelse Kwis en ze vroeg of wij die dan ook op TV zouden willen
uitzenden. Dat wilden wij wel.

In de praktijk komt het erop neer dat wij dat programma kant- en klaar aangeleverd krijgen
via Wetransfer en dat we dat dan uitzenden. Je hoeft er de deur niet voor uit.

Dat legde ik uit aan de dame van de krant. Oh, zei ze, dan heeft de redactie het allemaal
verkeerd begrepen.

Ik stelde haar voor mijn collega van de landelijke omroep te bellen, die wist alles van de kwis
of om bij mensen thuis mee te kijken, ook een zeer beproefd journalistiek gebruik als je
niks beters hebt. Dat laatste hadden ze van de redactie ook al gezegd.

Dus nogmaals, je mag naar de server komen kijken, maar meer kan ik niet bieden, zei ik.
Dat aanbod sloeg ze af.

Mag ik uw naam, zei ze, voor het citaat.

Wat had je dan willen citeren, vroeg ik in alle oprechtheid.

Nou gewoon wat u zegt, zei ze.

Is dat dan interessant, vroeg ik.

Nou ja, zei ze, u weet hoe dat gaat. De redactie wil citaten anders wordt het
zo’n saai verhaal.