We streken na een wandeling neer op het terras van een hotel in het dorp waar
het start- en eindpunt van die tocht was.

Na een aantal minuten kwam een hotelmedewerkster naar buiten met boven
haar hoofd geheven een draagbare telefoon – niet te verwarren met een mobiele
telefoon –. Ze vroeg of wij hotelgasten waren. Wij waren slechts
passanten.

“Wie heeft kamer tien,” schalde het meisje over het terras. Een echtpaar twee
tafeltjes verder stak de hand op. “Er is telefoon voor u,” zei het meisje.

Je zag de man en de vrouw schrikken. De kleur trok uit hun gelaat. Mensen
bellen doorgaans alleen naar je hotel als er iets dringends is. Vroeger betekende
het inpakken en met haastige spoed naar huis. In het meest gunstige geval
betrof de rampspoed een weggelopen kat.

De vrouw nam de telefoon aan en luisterde.

“Nee,” hoorde ik haar zeggen, “die hebben wij niet meegenomen.”

Je merkte dat ze twijfelde tussen opluchting en irritatie.

“Natuurlijk is die niet per ongeluk in de koffer gevallen, Nee ik ga niet kijken,”
zei ze tegen de onheilsboodschapper aan de andere kant van de lijn.
De irritatie had het gewonnen.

“Dat zou ik ook doen. Succes,” zei ze.

“Wat was dat nou?” vroeg de man die inmiddels ook weer wat kleur op de wangen had.

“Ze zijn de afstandsbediening van de TV kwijt,” antwoordde de vrouw.