(Door Marlies)
Wat een dag, vrijdag, ik kan me niet herinneren de afgelopen tien jaar een dag beleefd te hebben die zo kalm,
sereen en rustig verliep. Echtgenoot was al weg toen ik opstond en zou wegblijven tot en met de avond,
het drizzelde buiten, dus ik hoefde niet te gaan lopen, de wasmachine vullen en een paar hemden strijken
was het enige huishoudelijke wat mij te doen stond, Sammie de kat strekte zich lui uit op mijn bankje en ik zat
al vóór het middaguur met een haakwerkje (verslavend!) bij hem. De eerstvolgende Musico-reis is pas eind
oktober, dus daar hoefde ik ook (nog) niet over na te denken en ik zapte lui langs tv-kanalen, waar ik anders
nooit tijd voor had.
Bij het klassieke muziekkanaal Mezzo stond een sopraan te zingen, ik was er al voorbij voor ik er erg in had.
Toch getriggerd zapte ik terug: ik kon net zo goed terwijl ik handwerkte een beetje opera-ervaring opdoen en
Competition. Een regisseur moet zich ermee hebben bemoeid, want de overgangen tussen de verschillende
aria’s waren mooi organisch en met minimale middelen zat je zo van de ene in de andere opera. Er zaten
mooie stemmen bij, het ging echt om gevorderde kandidaten, die vast al werkten hier en daar. Een enkele
misser ook: sommige tenoren hebben het nét niet en een hoge c die aan de bovenkant niks óver heeft,
wordt erg pijnlijk.
Ik ging pas echt rechtop zitten toen een mannenduet klonk, ik heb niet onthouden welk duet het was,
maar in het applaus liep een van de mannen niet af, maar draaide zijn rug schuin naar het publiek en zijn
gezicht naar zijn kompaan die ineens naar zijn buik greep en vervolgens verbijsterd naar zijn hand staarde.
Daar was niks te zien natuurlijk, maar deze transformatie van zijn vorige rol naar de rol van een stervende
Rodrigo uit Don Carlos was fenomenaal. Wat een acteur!
Mijn haakwerkje bleef even liggen, de volle 7 minuut 58 waren voor Rodrigo uit Verdi’s Don Carlos.
Jérôme Boutiller heet de man, ik heb er de aftiteling van het concert voor afgewacht. Onthoud die naam:
Jérôme Boutiller.
Aan de keukentafel vertelde ik de andere dag van deze ervaring en ik besloot eens te zoeken naar deze
man. Wat denkt u? Meteen gevonden! En de opname ook, dus die laad ik voor u op.
Zullen we even door de aria heenlopen? Laten we beginnen met het eren van Verdi voor zijn prachtige
melodie in het voorspel. En hulde voor het perfect begeleidende orkest.
Perfect en woord-voor-woord-verstaanbaar Frans (de opera kent ook een Franse versie en waarom zou je,
als geboren Fransman, de rol dan niet zingen in de taal die het dichtste bij je ligt…). Hulde trouwens
ook voor de collega, die het grootste gedeelte van de aria zijn spanning moest vasthouden en het perfecte
tegenspel geeft. En dankzij prachtig camerawerk en uitstekende regie kunnen wij closer genieten dan
het publiek in de zaal.
En dan die prachtige lange lijn van de melodie. De tranen sprongen me in de ogen: ineens hoorde ik weer
Dima Hvorostovksy dezelfde aria zingen, ook met die geweldige adembeheersing…deze vertolking is er het
beste bewijs van dat acteren binnen opera niet raar houterig, of stokkerig hoeft te zijn, als je de onderliggende
lange lijnen en de spanning maar op de juiste manier vasthoudt. Geen enkele moeite met de hoogte (Verdi
kon gemeen hoog schrijven voor baritons…) ; hij weet precies waar de noot geplaatst moet worden. En dat
overgangetje, met dat flesje… hij trekt zich niks aan van het applaus; het publiek denkt dat het hiermee gedaan
is, maar het begint pas…
Het helpt natuurlijk als je mooi lang bent en een licht-aristocratische verschijning bent… dat heeft-ie gekregen.
En dan reikt hij naar Carlos… die er niet meer is… eigenlijk is hij al dood… Maar een dode kan die lange, lange
lijnen niet zomaar zingen… Hij ademt niet tussendoor, niet dat dat moet… zijn rustige overgave aan zijn
adem is het beste teken dat hij precies weet wat hij doet… (ik hoor mijn hoofdvakdocent zeggen “richt je óp!
Richt je op! Er komt lucht binnen terwijl je zingt”(niet waar, maar de suggestie helpt enorm) .
Of zijn knie zeer doet na die val op het podium? Ik denk het wel, maar met zoveel adrenaline vraag je je pas
de volgende ochtend onder de douche af waar die blauwe plek vandaan komt….) .
Moedig, om midden in het woord ‘Adieu’ voorover te vallen.
En dat prachtige shot van het slotspel van het orkest, geïnspireerd door een werkelijk prachtige vertolking
van deze geweldige aria!
Onthou die naam dus. Ik zocht ‘m op en er is niet veel beschikbaar: Boutiller studeerde eerst piano en is pas
daarna gaan zingen. Hou oud hij is vond ik nergens, is ook niet interessant; laten we hem gewoon in de
gaten houden!