Het ging op de radio over de Brexit. Dit keer werd een meneer geïnterviewd
die vertelde dat het zou kunnen dat na 30 maart medische hulpmiddelen die
in Groot-Brittannië zijn gecertificeerd voor ons land niet meer beschikbaar zijn.

Dan denk ik: hoezo, gelden die certificaten dan niet meer?  Het antwoord op
die vraag kwam niet direct. Radiopresentatoren zijn getraind om elk probleem
zo aan te vliegen dat u en ik begrijpen wat het voor ons persoonlijk betekent.
Dus kauwden interviewer en geïnterviewde een aantal minuten op de vraag of u
en/of ik na 30 maart nog wel een  pacemaker zouden kunnen krijgen.

Aan het einde van deze poging Brexit voor dummies hoorde ik de meneer zeggen
dat hij het niet wist. Het hangt ervan af , begreep ik, of het een harde- of zachte
Brexit wordt of een “no deal”.

Ondertussen bleef ik met die vraag zitten waarom wij van de één op de andere
dag geen pacemaker meer zouden kunnen krijgen die  door Engelse handen
was gegaan want ik begreep ook dat ze in dat land gecertificeerd kunnen zijn
terwijl ze in Amerika worden geproduceerd.

Het gesprek dat had moeten dienen om de gevolgen van de Brexit voor u en
mij inzichtelijk te maken liep al op z’n eind toen de meneer opeens zei: “En
weet je wat het is, die hulpmiddelen zijn niet plotseling slechter en het is ook niet
zo dat de certificaten niet meer goed zijn; het is die bureaucratie”.

Toen begreep ik het. Vanaf 30 maart moet alles wat uit Engeland komt langs
een ambtenaar. Er moeten bonnetjes voor worden ingevuld en er moeten
stempeltjes op.  Als de presentatrice op dat moment had gezegd: het lijkt op
een echtscheiding waarbij één van de partners uit rancune de bezoekregeling
traineert en aldus de kinderen dupeert, dan denk ik dat de Brexit voor veel
mensen herkenbaar was geworden.

— brexit