(Door Marlies)

Het Internationaal Vocalisten Concours (IVC) is weer voorbij. Op 16
september jl.  heeft de jury de namen van de prijswinnaars bekend gemaakt.
Het is een hele rij. Sommige namen staan er meerdere keren in. En jong zijn,
ze piepjong… tenminste dat is wat mij opvalt.

Ik surf wat door de uitstekende website van het concours en krijg zo een
aardige indruk van wat het concours geweest moet zijn. Het IVC verwerft zich
langzamerhand een vooraanstaande plaats in de wereld en dat is goed te
merken. Het trekt zo ook grotere namen en grotere talenten aan. Het is te
hopen dat de jongens en meisjes het allemaal volhouden en in de grotere en
minder grote theaters overal ter wereld zich een plaats veroveren. Dan valt er
voor ons toeschouwers ook (nog) meer te genieten.

Waarom ik er even op terug kom is dat ik vind dat het concours eigenlijk op
onze nationale televisie zou moeten. Minstens de finale-avond en wat mij
betreft ook de finale avond voor het lied. Kom op NPO 1, 2 en 3! Bel effe met
Annet (Andriessen) en maak een deal voor volgens jaar en dan voor ieder jaar.
Voor mijn part in de latere avonduren. Ik neem het dan wel op en kijk het
later. Maakt me niet uit; ik kijk sowieso (bijna) geen live televisie meer. TV on
demand, waar wij het in mijn AVOR-tijd al over hadden heeft zijn intrede
gedaan. Man-lief zit vaak op de bank naast mij wat te scrollen mijn zijn
IPhone en terwijl ik me al breiend afvraag wat hij daar zit te doen, blijkt hij de
meest geweldige programma’s in te programmeren.  Het gebeurt op lange
avonden dat hij me aankijkt en zegt: “waar heb je zin in” en als ik dan zou
zeggen “in het IVC”en het was uitgezonden, dan zou ik het kunnen zien.

Schrijven over het IVC levert me ook een mooi bruggetje op naar Thomas
Hampson, mijn favoriete bariton. Hij zit immers vaak in de jury, geeft
masterclasses en is een overtuigd promotor van het concours. Zeer tot mijn
teleurstelling was hij er dit jaar niet bij. Ik fantaseer, nu ik wat ouder wordt
niet meer over het tegenkomen van prinsen op witte paarden (in de vorm van
Timothy Olyphant of Al Pacino), maar af en toe fantaseer ik er nog wel eens
over dat ik Thomas Hampson tegen kom en dat er dan ergens een orkestje ‘La
ci darem la mano’ uit Don Giovanni begint te spelen en dat hij zich omdraait
en de eerste regels zingt… (het duet heeft-ie tenslotte met zo ongeveer alle
sopranen ter wereld gezongen, behalve met mij, sprak zij jaloers) en dat ik dan
charmant lachend aanhaak en het hele duet vlekkeloos met hem uitzing. Gun
een (niet meer)zingende Vocalies haar fantasieën…

In het filmpje niet zijn masterclasses, die in overvloed te vinden zijn op
YouTube. Ga ze kijken, hij zegt zulke wezenlijke dingen over zang, dat moet
iedereen zien. Die filmpjes zijn te lang om hier op te laden, maar ik geef u hier
een duwtje in de goede richting.

Wel opgenomen hier een deeltje uit het Prinsengrachtconcert: ‘Begin the
beguine’… je zou toch zo in die lange armen glijden en meedansen…