Het moet toch wel heel raar gaan als Feyenoord geen landskampioen wordt.
Zelfs als rechtgeaard PSV-supporter gun ik het de ploeg uit de Rotterdamse
volkswijk.
Natuurlijk had ik liever feest gevierd op het Stadhuisplein in Eindhoven maar
onze club was dit seizoen slappe hap dus wordt het uithuilen en opnieuw
beginnen. Dat is de cyclus waarin een voetbalsupporter leeft.
Ik merk om me heen dat veel mensen Feyenoord een kampioenschap
toewensen. De club heeft een grote gunfactor.
Waar die van mij vandaan komt weet ik wel. Dat heb ik te danken aan
mijn Rotterdamse familie. Daar logeerde ik als kind wel eens en daar hoorde
ik over Feyenoord dat toen nog Feijenoord heette. Ik associeerde de club
met fijne logeerpartijtjes, ritjes met de vrachtauto van het bedrijf van mijn
oom door Rotterdam een stad waar ik meteen van hield en nog van
hou.
Ik groeide op met Coen Moulijn en Eddy Pieters Graafland, later Wimpie
Jansen en de Kromme. Dat waren mijn helden. Wonend boven de rivier
hoorden wij eigenlijk nooit iets over PSV, dat kwam pas toen ik in 1988
naar het zuiden vertrok en ik dankzij mijn zoon naar de Frederiklaan werd
meegezogen.
Zo gaan die dingen soms. Nu ben ik een PSV-fan, maar Feyenoord betekent
voor mij vooral mooie jeugdherinneringen. Daarom gun ik ze het
kampioenschap, maar volgend jaar wil ik weer gewoon op het
Stadhuisplein in Eindhoven staan.