(Door Marlies)
Een nieuwe ster aan het firmament: Aida Garifullina, en een nog jonge ster:
geboren in 1987.Het moet welhaast een goeie zijn, want er zijn een aantal
feiten te noemen: ten eerste is ze een Russin, dat is altijd van het degelijke
werk… ten tweede staat ze al regelmatig op het toneel in Sint Petersburg en in
de Wiener Staatsoper, daar kom je niet zomaar. En ten derde heeft ze een
platencontract, pardon een CD-contract bij Decca en daar komen alleen de
allerbesten binnen.
Aïda (wat een voornaam trouwens…) heeft het zingen met de paplepel
ingegoten gekregen… Haar moeder was koordirigent en ze heeft haar dochter
al vanaf zeer jonge leeftijd en de richting van de zang gestuurd.
Op har 18de verhuisde Aïda naar Nürnberg om daar verder te studeren.
In 2007, pas twintig, studeerde ze al in Wenen en twee jaar later debuteerde
ze als Despina (heerlijke rol!) in Mozart’s ‘Così fan tutte’.
Affijn, hierna wordt het weer opsommen… Wat eruit springt is dat ze in
London Valery Gergiev tegen komt en als die eenmaal achter de handvatten
van de kruiwagen staat, zit je goed. In januari 2013 debuteert ze dan ook op
het toneel van het Mariinsky Theater in Sint Petersburg.
Wat ook wel helpt is dat het een plaatje van een vrouw is. Een beetje Angelina
Jolie-achtige schoonheid… Als ik haar opzoek schiet me ineens te binnen
waarom ik dat gezicht ergens van meen te kennen. Ze zong de rol van Lily
Pons in de film van Florence Foster Jenkins. Ze zong toen de Klokjes-aria en
inderdaad, zo’n soort stem heeft ze ook.
Ik denk bij het horen van zulke jonge stemmen altijd grinnikend (en een
beetje vals, ik geef het toe) dat er nog wat leven over heen zou moeten om het
échter te maken… aan de andere kant gun je zulke mensen ook smooth
sailing; het vak is al zwaar genoeg.
Vooruit dan maar: de Bell song (oftewel de Klokjesaria) uit de film over
Florence Foster Jenkins opgesnord en hieronder geplakt.