We zijn een paar dagen in Londen geweest. Het was mijn eerste keer.
De eerste keer, vroegen jonge collega’s verbaasd. Tja, ik heb Groot-
Brittannië al een paar keer doorkruist, maar Londen liet ik steeds of
links of rechts liggen. En onze schoolreisjes gingen niet verder dan
Clervaux.
Ik was tamelijk onder de indruk van de stad, waar historie en toekomst
slechts enkele metrohaltes van elkaar liggen.
Londen de metropool. Onwillekeurig denk je dan aan de plannen voor
de Nederlandse metropolen, maar elk vergelijk gaat mank.
Wat mij aangenaam verraste was dat je altijd binnen een paar minuten
met een bus van A naar B kunt. Terug op Eindhoven Airport, het was
al maandagavond, rekende ik uit dat het anderhalf uur zou duren
voordat ik met de bus van de luchthaven, via het station, in mijn
straat zou zijn. Dat is hemelsbreed nog geen tien kilometer. Dat is
kwa tijd dubbel zo lang als vliegen van Londen naar Eindhoven
De taxi die wij daarom namen deed er een klein kwartier over voor
een prijs die tweederde bedroeg van het bedrag voor een
retourtje vliegen van Eindhoven naar Londen. Het was overigens
de tweede taxi waar wij in stapten, want de eerste behoorde
bij een firma die niet langs een slagboom het terrein af mocht
zonder daarvoor zelf flink in de buidel te tasten.
Na vijftig meter stond er al vijf euro op te teller van de chauffeur
die niet verder kwam dan bakkeleien met een mevrouw in een
praatpaal. We zijn uitgestapt zonder betalen. De chauffeur snapte
onze beslissing.
Een stad als Eindhoven laat zich er op voorstaan een metropool te
zijn die met open armen klaar staat voor kenniswerkers uit de hele
wereld. Ook wel expats genoemd. De stad wil concurreren met
andere metropolen in de wereld die ook aan die bollebozen trekken.
Dat is een heel goed streven, maar er is nog een wereld te winnen
in de Lichtstad.