Het vervelende van de Amerikaanse presidentsverkiezingen
is dat het voorspel zo lang duurt.
Maanden voordat de nieuwe wereldleider wordt gekozen
strijden heel veel mannen en vrouwen tegen elkaar. Als ze
elkaar hebben weggespeeld en er nog maar twee over zijn, ben
ik alle andere namen alweer vergeten.
Daarom denk ik elke keer: ik haak wel aan op het moment dat
de finale begint. Vroeg genoeg.
Dit keer doet Donald Trump een kansrijke poging. Hij is een
kleurrijk figuur en zorgt wereldwijd voor reuring. Zelfs al wil
je wachten tot de finale, je komt er niet omheen.
Wat weet ik nu? Weinig. Van Trump weet ik dat hij lomp is en
dat hij een hek om Amerika wil bouwen. Van mevrouw Clinton
weet ik dat ze een privé-server heeft gebruikt voor zakelijke email.
Het wordt tot in den treure herhaald.
De Nederlandse media besteden veel aandacht aan de
presidentsverkiezingen. Het is voor de stabiliteit van de
wereldvrede dan ook belangrijk welke Amerikaan er met zijn
hand bij de rode nucleaire knop zit. Is dat een havik of een
duif?
Ik weet ook dat Clinton heeft gewaarschuwd dat Trump dus niet
aan die rode knop mag zitten. Hij is een havik. Ik betwijfel dat. Ik
weet niet of u wel eens in het bos komt maar als u een vogel
weg hoort vliegen die enorm kabaal maakt, is het altijd een duif.
Een duif die hevig klapwiekend het luchtruim kiest en vervolgens
vredig koerend op een tak te gaan zitten.