Het PR-meisje van de fabriek stond mij graag te woord om antwoorden te
geven op vragen die zij in het persbericht had opgelaten zodat ik genoodzaakt
was haar te bellen en zij de gelegenheid zou krijgen mij er van te overtuigen
dat wij aan de activiteit van haar firma aandacht moeten besteden. Het is een
spelletje met ongeschreven regels dat journalisten en PR-medewerkers spelen.
Haar werkgever organiseerde een activiteit, maar de plaats van handeling
ontbrak.
Het PR-meisje noemde mij de naam van de winkel waar het te doen was. “De
straatnaam is een moeilijke”, zei ze. Omdat ik geloof dat geen enkele
gemeente haar inwoners opzadelt met onuitspreekbare straatnamen, zei ik dat
ze maar los moest branden.
“Het is de Els-kèjjj-lies-laan”, zei ze. Of zoiets. Het zei mij niets zoals zij het
met haar meisjesstem en accent uit sprak. Omdat ik niet de indruk had dat het
meisje mij veel wijzer zou kunnen maken bedankte ik haar vriendelijk voor de
medewerking met in mijn achterhoofd de gedachte dat ik het wel zelf zou
opzoeken.
Het bleek in de Elckerlyclaan.
Harry Perton
30 maart 2016 at 09:35
opgelaten = opengelaten, neem ik aan.
Sommige bloggers maken opzettelijk fouten zodat ze meer reacties krijgen. :-p
Wieneke
30 maart 2016 at 16:37
PR meisjes worden ook steeds stommer, zeg. En ik mag het zeggen, want ik was er ooit zelf eentje.
Als ik een onvolledig persbericht verstuurde, kreeg ik gewoon slaag van mijn directie. Zouden ze weer in moeten voeren.
Irene
30 maart 2016 at 16:45
Nou ja, daar zadelt de gemeente toch ook haar bewoners op met een naam waar een modern meisje niks mee kan? Hoe moet zo’n wichtje nu weten wie of wat Elkerlyc is of was. Ik voel met haar mee hoor. Okee, ze had het kunnen opzoeken, of een ouder en wijzer persoon vragen 😉