Als wij jaren geleden op pad gingen met ons bandopnameapparaat
was dat vaak om politici te interviewen. Politici die het liefst met
meel in de mond praten. Die in ieder geval woorden gebruiken
die een radio-interview al na vijftien seconden dood slaan.

Omdat wij de luisteraars minstens drie minuten wilden boeien,
weinig tijd hadden om een mooie montage te maken
en ook nog eens belangwekkende informatie wilden vertrekken
dachten we tevoren goed na over de vragen die we in ieder
geval beantwoord wilden horen.

Eén van de eerste regels die ik leerde was: binnen drie vragen moet
je bij de kern zijn. De rest is ballast. Zo ontwikkelde ik zelf de
theorie dat er eigenlijk maar één vraag belangrijk is: waarom?
Dat is vaak ook een effectief wapen om dorpspolitici die niet
dagelijks een microfoon onder de neus krijgen te ontregelen.

Het zoeken naar antwoorden terugbrengen tot de essentie is een
moeilijke zaak. Dat blijkt wel nu er door Tweede Kamerleden 166
vragen zijn ingediend over het feit dat terrorist El Bakraoui vanuit
Turkije via Nederland naar België is gekomen.

Ik heb ze eens doorgenomen. Een deel overlapt elkaar. Een groot
deel gaat over details waarvan ik mij afvraag of er één Kamerlid is
dat zich die over drie maanden nog herinnert.

Het uiteindelijke doel van al die vragen is natuurlijk voorkomen dat
terroristen in spe ooit nog eens vrij via Nederland kunnen reizen.

Ik ga niet het aantal vragen belachelijk maken, want als ik reis
en mijn grote voordeeltube tandpasta van de Lidl (125 ml) wordt door
een beveiligingsbeambte  in een container geflikkerd omdat zo’n
enorme hoeveelheid staatsgevaarlijk is dan ben ik ook geneigd
zo’n man te bedelven onder vragen. Maar ja. Iedereen weet dat
zo’n uniform macht heeft en dat je pal voor het inchecken vooral niet
bijdehand moet doen. Voor je het weet heeft zo’n man last van zijn
eksterogen en zit jij apart tegenover een strenge ondervrager in het
hokje waar eigenlijk El Bakraoui had moeten zitten.

  1. Laurent (reply)

    29 maart 2016 at 17:30

    Hahahaha, die laatste zin… Ik ben ook altijd erg braaf bij de grenscontrole op vliegvelden, vooral omdat die de laatste jaren steeds de Amerikaanse grenscontrole betreft, en die hebben evenveel humor als die ik me van de Oost-Duitse herinner uit begin jaren tachtig.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *