Er zijn dingen die ik na meer dan veertig jaar regionale journalistiek nog
steeds niet begrijp.

Neem nou dinsdag. Ik werd gebeld door een mevrouw die vertelde dat twee
uur eerder een vriendin van haar om het leven was gekomen bij een ongeluk
op Lanzarote. Ze wist dat omdat ze kort voordat ze ons belde, door de partner
van haar vriendin persoonlijk op de hoogte was gesteld.

De mevrouw vertelde mij veel details, die zij van die partner had gehoord.
Maar ze wilde vooral weten of wij al iets meer wisten.

Dan vraag ik mij twee dingen af. Heeft zij zo’n hoge dunk van de journalistiek
dat zij verwacht dat wij in Eindhoven meer weten over een ongeval op
Lanzarote dat twee uur eerder is gebeurd, dan een getuige die haar zojuist
heeft gebeld? Het zou te veel eer zijn.

Eerlijk gezegd denk ik dat ze de media belde om het nieuws te verspreiden.
Dat denk ik omdat wij dagelijks met dit soort zaken worden geconfronteerd.
En dan kom ik bij mijn tweede vraag. Waarom belt iemand die zojuist heeft
gehoord dat haar vriendin is verongelukt onmiddellijk de media?

Ik weet zeker dat ik dat niet zou doen. Dat weet ik uit ervaring omdat mij iets
dergelijks is overkomen. Op dat moment heb je toch iets anders aan je hoofd
dan een journalist bellen?

Ik snap wel dat het vloeken in de kerk is wat ik doe, want plat gezegd: dit soort
telefoontjes betekent gewoon business voor het bedrijf waar ik werk. Het is
maar goed voor ons dat veel bellers het zo niet zien.

Laat ik nou in dit onderhavige geval eens uit gaan van het positieve. De
mevrouw die belde wilde vast het overlijden van haar vriendin in
het nieuws zien. Als een bevestiging zodat ze aan de rouwverwerking kon
beginnen. Daarmee wordt ons werk een stuk beter te verteren.