(Door Marlies)
‘Lieve Vocalies, wil je met oud en nieuw alsjeblief voor ons naar
Milaan’ zo luidde ongeveer de begintekst van een mail van Musico….
(linkje!) Mijn hart sprong op…. Wat een wortel werd me
voorgehouden hier….
De hersens begonnen op volle toeren te
draaien. Ja, mijn hart wilde wel, maar het zou inhouden dat ik zowel
met kerst als met oud en nieuw onderweg zou zijn… alleen…. manlief
zou veroordeeld zijn tot zelf zijn feestdagen invullen. Over kerst
hadden we het gehad, maar wat zou hij zeggen van allebei de
feestelijkheden alleen?
Ik legde het met trillend hart voor… natuurlijk vond hij het goed…
voor dit jaar dan…
La Scala
‘Ik zal jou La Scala in Milaan ontzeggen en ermee wegkomen…’ sprak
hij grootmoedig en schertsend tegelijk… en dus stond ik 30
december ’s middags voor het Museo della Scala met andermaal 25
gasten van Musico in mijn kielzog.
We hadden een charmante gids, of eigenlijk moet ik zeggen twéé
charmante gidsen. Zowel Ester Ghezzi als Daniele Galli kan ik u
aanbevelen als u Milaan cultuurhistorisch wil bekijken. Ester spreekt
een charmant Nederlands dat zijn weerga niet kent. Ze heeft het over
één engel, twee ‘engels’ en over ‘muzikale instrumenten’ als ze
muziekinstrumenten bedoelt. Het is een schatje.
Daniele is een knappe, hoffelijke man en spreekt Engels zoals de meeste
Italianen doen, zijn charme zit ‘m vooral in de uitspraak, daar
kan ik u schriftelijk niet van laten meegenieten. We hebben de twee
grootste musea van Milaan uitgekamd, alle charmante beeldschone
kleintjes zijn door de gasten in hun vrije tijd gefrequenteerd; ze
kwamen met enthousiaste verhalen terug.
Bastion van strengheid
En dan La Scala! Wauw! Een bastion van strengheid, dat wel (pas
twintig minuten voor aanvang open gaan en je gasten in de kou laten
staan vind ik niet aardig en over de logistiek bij drankjes halen zullen
we het maar helemaal niet hebben…), maar ik wás er, en liefst twee
keer, ik wás er!!!
Ik had twee mooie avonden: eentje met het ballet Cinderella van
Prokofjev en eentje met Giovanna d’Arco.
Van ballet weet ik niet veel: de muziek van Cinderella was geweldig,
sprankelend en vol vaart. Ik vond het ballet een mooie mix van
hedendaags en klassiek en heb vooral om de stiefmoeder en haar
twee dochters erg moeten lachen en ik heb ademloos zitten kijken
naar de prachtige decorbeelden. Wat toneeltechniek betreft is La
Scala wél met haar tijd meegegaan: met computergestuurde
achtergrondbeelden kun je een heleboel moois maken: Geweldig!
Het was een sprookje zoals een sprookje moet zijn…
La nona di Beethoven
Tussendoor hadden we even een uitstapje Beethoven IX (oftewel ‘La
Nona di Beethoven’, zoals de Italianen zeggen en wat ik dan weer als
een opera vind klinken) in het Auditorium di Milano. Een geweldige
middag, rats-uitverkocht en met een sfeertje van ‘we gaan er met zijn
allen weer tegenaan in het nieuwe jaar’.
Dirigent Xian Zhang – een drie-turven hoge Chinese die dat
mannen-dirigenten-bastion daar in Italië eens lekker aan het opschudden is
– liet haar energie terugvloeien in orkest en koor. Het vuur spatte eraf.
Het enige hele, hele, hele kleine aanmerkinkje dat je zou kunnen hebben
is dat het Duits van het koor niet erg Duits klonk… maar ach… kniesoor die daar
op let!
De tweede avond ging Giovanna d’Arco in La Scala. Tsja, daar valt wel
een en ander over te zeggen, als ik zo aanmatigend mag zijn
aanmerkingen te hebben op een productie die in La Scala speelt.
Ook hier weer technische vondsten die geweldig waren: als je de
ruimte hebt om de kathedraal van Reims uit het toneel te laten
opstijgen moet je dat doen: geweldig. Maar dat malle gouden paard
en de goudgelakte en –gelókte Carlo (ik kan er geen andere term
voor vinden) deed bizar aan en maakte bij de meesten eerder een
giebelkriebel los, dan enige mededogen met die arme koning van Frankrijk.
Tenoren-diva-streek
Ik snap tenor Francesco Meli niet goed: als je zoveel last
hebt van kostuum en rekwisieten dan schiet je toch gewoon in een
tenoren-diva-streek en zorg je dat er iets komt waar je wel mee uit
de voeten kunt? Meli is niet erg groot en die malle korte beentjes op
dat paard, lieve deugd! Hij zong mooi, maar door die rare aankleding
kon ik niet helemaal mee in zijn emotie.
De stem van titelrolspeelster Erica Grimaldi is nog niet klaar voor dit
soort grote rollen: een paar keer ‘schoot de stem weg’ zoals ik dat
dan noem. Haar vader was de enige die ons in zijn gewetenswroeging
mee kreeg: je zal maar voor het duivelse dilemma staan dat je
dochter door de duivel bezeten lijkt te zijn en je je land alleen kunt
redden door haar uit te leveren aan de vijand. Ik zou als vader
onvoorwaardelijk…, maar ach wat zeur ik, het is opera!
Riccardo Chailly leidde het orkest met vaste hand. Je merkt dat ze dol
op hem zijn: het orkest speelde accurater en feller dan de eerste
avond met het ballet. Als solist zou ik met Chailly tot het einde van de
wereld durven.
In het filmpje een stukkie Giovanna, hier met Netrebko in de
hoofdrol. U kunt zelf oordelen. Het paard is hier niet in beeld, dus
daar hebt u dan effe geen last van.