Ik werk tijdelijk in een dorp om daar als hoofdredacteur a.i. de lokale Omroep
Meierij van de grond te tillen. Mijn werkruimte is een vergaderkamertje in een
studio die is ondergebracht in misschien wel het mooiste sociaal-cultureel
centrum dat ik ooit heb gezien.

Heb je leuke collega’s, vroegen de collega’s van Omroep Brabant. Ik moest
lachen. Ik breng mijn dagen grotendeels door in stilte. Af en toe komt
er een vrijwilliger binnenlopen. Het zijn merendeels gepensioneerden. Ze
lopen binnen voor een praatje. Deze “collega’s” hebben het nooit over dingen
waar mijn officiële collega’s voor warmlopen. Het leven in dit Brabantse
Meierijdorp heeft een andere dynamiek dan ik op de redactie van Omroep
Brabant gewend ben.

Ik heb wel veel vergaderingen en besprekingen dus dan ontmoet ik mensen,
dat is overigens vaak ’s avonds. Waar je bij een professioneel bedrijf mensen
aanschiet om dingen te regelen, mail ik me nu suf. Alles gaat hier op afstand.

Het voordeel is dat ik weinig word afgeleid en dus veel kan doen. Maar als het
dan maandagmorgen is na de wedstrijd Ajax-PSV  heb ik niemand om effe
lekker over voetballen te zeiken, toch de belangrijkste bezigheid bij de
koffieautomaat.

Alleen op dinsdag en donderdag heb ik collega’s. Dat zijn Joep en Mariska,
twee mensen met een verstandelijke beperking die  – bij wijze van
dagbesteding –  samen met een begeleider Special Radio maken in de studio.
Denk niet te licht over hun programma want onlangs was Frans Bauer te gast
en ook Youp van ’t Hek schoof al eens aan.

Joep is een downer. Gelukkig is hij ook een PSV-fan. Hij weet alles van de
club. Toen ik dinsdagmorgen binnen kwam en Joep al in mijn werkruimte zat,
hoefde ik alleen maar te zeggen: “. Mogguh Joep, balen hè zondag . . . “.

“Maar woensdag winnen we van Groningen. En het seizoen is nog lang. We
worden kampioen”, antwoordde hij meteen.

Joep is een fijne collega. Als het ooit zover komt dat Omroep Meierij een
praatprogramma krijgt over voetbal weet ik al wie mijn Gijp wordt.