Vliegschaamte. Het woord is nieuw en al weer bijna uit. Het is zo’n typisch Nederlands woord waar een
wereld vol betekenis achter schuil gaat. Zo’n woord dat je aan een buitenlander nauwelijks uitgelegd krijgt.

Ik kan er nog wel een nieuw woord bij doen: aspergeschaamte. Het witte goud levert vooral Limburg en
Brabant jaarlijks veel geld op. Ik ken – behalve mijn vrouw – niemand die niet al in maart staat te
trappelen tot het moment dat de witte stengels hun kopjes boven de grond steken.

Dat is meteen het probleem. Wij willen steeds vroeger asperges eten. Het gevolg is dat in sommige
aspergevelden ‘vloerverwarming’ wordt aangelegd zodat de grond de groente te heet onder de voetjes wordt
en ze zo snel mogelijk naar boven wil. Daar stoten de asperges hun hoofd tegen het plastic dat er voor zorgt
dat er ook van boven groeistuipen worden veroorzaakt.

Het gevolg is dat het gebied waar ik woon momenteel één groot plastic veld is. Als je in het bos loopt lijkt
het soms alsof er in de verte een nieuw ven is ontstaan waar vissers hun netten uitgooien. Maar dat is een
illusie want de meeste vennen staan droog. De vissers zijn Poolse aspergestekers.

Iedereen wil graag koetjes in de wei, net als vroeger. Ondertussen verandert het landschap in plastic,
afgewisseld met geel/oranje velden waar boeren glyfosaat op hebben gedaan. Het wordt er niet mooier
op op het platteland. Maar ja, wij zijn schaamteloos en willen asperges op het moment dat het ons
uitkomt in plaats van wanneer de natuur er klaar voor is.