(Door Marlies)

Ik moet er toch nog even op terugkomen hoor, op de avond van gisteren in
Pathé. Wat een avond! Soms heb je van die avonden die helemaal lijken te
kloppen. Vanaf het moment dat je thuis wegfietst (het kon op de fiets want het
weer was goed genoeg…) tot aan het moment dat je thuis weer terug aan de
keukentafel een sigaartje opsteekt om ‘het er nog even over te hebben’: het
was een perfecte avond.

In volstrekt willekeurige volgorde:

Ik loerde al een tijdje op de kans om veel van de vrienden eens aan dezelfde
dis te hebben. Check!

Ik had een opera bijwonen in The Met van mijn wenslijstje geschrapt:  te
duur, te lang vliegen, te gecompliceerd. Nu kon het toch! Check!

Ik hou van een compléét avondje uit: lekker eten, een mooie voorstelling,
glaasje bubbels in de pauze. Check!

Tosca is een van mijn lievelingsopera’s, de aria ‘Vissi d’Arte’ de mooiste
sopraan-aria aller tijden, ‘E Lucevan le stelle’ de mooiste tenor-aria aller
tijden. Allebei gehoord en gezongen door een topcast! Check!

De kans om over te brengen wat een mens zoals beweegt als-ie een zo heftige
opera zingt en wat er aan emoties aan de binnenkant van de zangers gaande
is. Dat je zo dicht op de huid van de zangers zit, dat je zelfs opmerkt dat er een
vlekje op de schouder van Yoncheva zit, wat er (als ze even is af geweest) er
niet meer zit (hetgeen overigens een van de vriendinnen opmerkte, niet ik).
Check!

Het is een apart slag volk, operazangers, maar wellicht worden ze minstens
door het selecte groepje dat gisteren mee was, voortaan wat beter begrepen. Je
maakt mij niet wijs dat je na zo’n avond dezelfde zanger bent als daarvóór.
Check!

Bij The Met liep alles zoals je van een gelikte, Amerikaanse organisatie mag
verwachten. De opvullingen in de pauze vind ik leuk, maar leiden ook af van
de flow waar je in wil blijven (tenminste ik), dus bekeek ik er niet alles van,
maar mengde me in de vriendengroep om te genieten van hun gezelschap en
om eventuele vragen te teckelen (voor zover mogelijk).

Ik vond Tosca (Sonja Yoncheva) geweldig, Scarpia (Željko Lučić) nét iets te
beschaafd (hetgeen niet iedereen met me eens was) en Grigolo als
Cavaradossi  af en toe langs het randje van larmoyant, maar ook dat zal zeker
niet iedereen met me eens zijn.

Eerder laadde ik het filmpje op van ‘E lucevan le stelle’, nu krijgt u ‘Vissi
d’arte’ van me. Die staat, in de bijna tien jaar dat ik deze stukkies schrijf al van
zo ongeveer iedere sopraan op deze website, maar ach, dan mag Yoncheva er
zéker bij! Ze pakt ’m langzaam, waardoor ze aan het einde bij moet ‘snappen’,
waar ik het mooi vind als je je helemaal leeg zingt, om dan met een snik weer
verder te gaan… maar ach wie ben ik?… Een nagenietende, voldane, niet meer
zingende sopraan die vandaag nog lekker nasuddert van een fantastische
avond… en morgen weer volop in het leven springt. Check!