Vandaag spelen de IJslandse voetbalvrouwen in Tilburg een EK-wedstrijd tegen de Franse vrouwen.
Ik heb een fantastische IJslandse vriendin (die toevallig in Tilburg woont) en ik kan u verzekeren dat
als haar voetballende landgenotes maar de helft van haar spirit hebben, de Franse dames al zullen
zijn afgeschminkt voordat het laatste fluitsignaal klinkt.

Vrouwenvoetbal (tot voor enkele jaren geleden om mij volstrekt onbegrijpelijke redenen nog damesvoetbal
genoemd) is hot. Sinds onze eigen Leeuwinnen de eerste wedstrijd tegen de Vikingladies van Noorwegen
wonnen met goed voetbal, zijn zelfs de meest zure mannen om. Zelfs die ene met die snor.

Ook op onze redactie hoor ik zoetjesaan geluiden dat vrouwenvoetbal helemaal niet zo raar is.
We hebben zelfs twee vrouwen op de redactie die het spelletje jaren hebben gespeeld en die nu
postuum respect krijgen van de grootste criticasters.

Ik verblijf regelmatig in het buitenland onder voetbalsupporters als één van de maten. Ik weet hoe
het daar toe gaat. De mannen klitten doorgaans samen op een tevoren aangewezen plein alwaar ze
zoveel mogelijk bier drinken. Bij slecht weer plakken ze tegen elkaar in Irish Pubs dan wel Hardrock
café’s, zo die er zijn.

Een opvallend kenmerk van eencellige mannelijke supporters is dat ze voortdurend liedjes zingen als
er – bij voorkeur – hoogbenige blonde vrouwen langs komen. In die liedjes worden de vrouwen
uitgedaagd lichaamsdelen te tonen die deze zingende dombo’s uitsluitend uit de Wehkampgids kennen.
Deze amoeben schreeuwen ook dat piemels daar in moeten wat ze alleen van horen zeggen kennen.

Ik ben heel benieuwd wat de supporters van de vrouwenteams doen. Die kunnen het toch niet maken
om zo seksistisch tekeer te gaan, terwijl ze later vrouwen aanmoedigen.

Ik hoop eerlijk gezegd dat de IJslandse supporters in Tilburg vandaag hun Franse opponenten
gek maken met het inmiddels wereldberoemde Vikingclapping, waarbij mij als voetbalsupporter nog
steeds de rillingen over de rug lopen en de tranen van in de ogen springen.