Ik passeerde een auto van een attractieverhuurder. Springkussens, dolle stieren, van dat werk.
Achterop het busje stond in zwierige letters Bekend van TV!  Met een uitroepteken.

Waarom pronkt iemand daar mee, dacht ik. Ik kom een enkele keer op de regionale TV om
moeilijke politieke dingen uit te leggen. Dat moet altijd binnen twee minuten, liefst korter.
Ik word alweer weggedraaid voordat ik sowieso bekend kan worden van TV.

Bekend van TV!  Als je bij een TV-station werkt dan ben je daar eigenlijk niet zo mee bezig.
De ijdeltuiten daargelaten natuurlijk. Je bent dan bezig met je werk, net als een huisschilder,
een bankdirecteur of een politieagent. Voor buitenstaanders schijnt het magisch te zijn.

Bekend van TV! als iets om mee op de achterkant van een busje te pronken zegt mij helemaal
niks. Als ik ergens een springkussen zie van de betreffende firma dan is niet mijn eerste
gedachte: ik ken dat kussen van TV. Die kans is overigens ook niet zo groot want ik zie
zelden programma’s waarin springkussens voorkomen.

Vroeger toen we nog twee TV-netten hadden waar iedereen naar keek was het aantal mensen
bekend van TV klein. Je had Tante Hannie, Pipo, Swiebertje, Dorus  en Rikkie en Slingertje.
Nu moeten er zoveel uren zendtijd volgeplempt worden dat je als Nederlander al een
tamelijke loser bent als je niet ooit één keer op TV te zien bent geweest. Zeker sinds het journaille
een jaar of vijftien geleden de wijken in trok om voxpop te halen. Geloof me als er nog nooit
een cameraploeg in jouw wijk heeft aangebeld dan is je wijk dichtgeplakt met kranten.

Een paar weken geleden stond ik bij de kassa van onze buurtsuper. Voor mij stonden een man
en een vrouw van half dertig. Ze legden samen de boodschappen op de band. Plotseling dook
er een horde kinderen uit de buurt op de man. Foto, foto schreeuwden ze. De man liet het
allemaal gebeuren.

Buiten vroeg ik de kinderen met wie ze nou op de foto waren gegaan. “Hij is van Spangas”,
zei een te dik ventje in een camouflagebroek. Zeg maar het type jongetje waardoor onze
wijk regelmatig door programmamakers wordt gefrequenteerd, Ik vroeg hoe de man, bekend
van TV, heette.  “Hoe heet die gast, dat wil hij hier weten”, riep het jongetje naar een meisje
dat een met rode substantie gevulde plastic fles over het parkeerterrein trapte.  Waarop het
meisje riep: “Hoezo, die kent hij toch niet”. Zeg maar het type meisje waarvan je als
programmamaker hoopt dat zij de deur opendoet als je aanbelt.

Tja, waarom zou zo’n meisje energie verspillen aan een vent van middelbare leeftijd
die zulke stomme vragen stelde.

Ik heb die man natuurlijk wel gegoogeld. Hij blijkt een bijrolletje te hebben gespeeld in
Spangas. En dus bekend van TV!