(Door Marlies)

Wat was het warm in Parijs, wat zeg ik, warm? Het was bloedheet in Parijs! Ik
kan me niet herinneren eerder in mijn leven zó ongelooflijk getranspireerd te
hebben. Het was heerlijk er weer eens te zijn en andermaal heb ik kunnen
constateren hoe elegant Parijs eigenlijk is, vergeleken bij andere grote
Europese steden. We (we, dat zijn de gasten van Musico en ik) reden bij een
stadsrondrit een flink stuk langs de Seine en de wat stugge buschauffeur
ontdooide en wees mij op de plekken waar de Parijzenaars zélf gaan
recreëren: op de oevers aan de overkant, nét weg van de meeste toeristen en
aan de voet van het ene mooie gebouw na het andere. Aan het water met een
flesje en een stokbroodje, wat wil je meer…

Wij kregen meer in de vorm van twee opera’s en een ballet. De opera’s horen
bij het beste van wat ik toe nu toe gezien heb: Rigoletto en Yevgeni Onegin.

Laat ik maar bij Rigoletto beginnen, Onegin was zo goed dat ik daar een apart
blogje aan wijd.

Soms schiet ik aan het begin van een opera vol. Ik ben dan zo blij dat ik
iedereen weer in één stuk naar de plaats van bestemming heb gekregen en dat
ikzelf mee mag; ik heb namelijk de leukste bijbaan ter wereld, al is die niet
altijd makkelijk…

Dit keer kwamen de tranen pas na de laatste noot: de collectieve ontlading van
emotie die door de Opera Bastille schalde aan het einde van Rigoletto dreef
mij de tranen naar de ogen. En net toen ik ze weer een beetje
weg-georganiseerd had kwamen ze weer, toen de zangersrol Rigoletto
opkwam met de spelersrol Rigoletto en de twee mannen elkaar omhelsden. De
regisseur had geweldige vondsten, ze klopten allemaal, voelden als volstrekt
organisch. In zijn versie is Rigoletto na de dood van zijn geliefde dochter Gilda
aan lager wal geraakt. Hij (de spelersrol Rigoletto) sjouwt met nog één
kartonnen doos aan bezittingen rond, aan het eind van zijn Latijn. Hij laat het
publiek in de ouverture zien wat er nog in die doos zit: het bebloede jurkje van
zijn dochter. Hij breekt vervolgens boven die kartonnen doos en dan begint
het verhaal vanaf het begin: met de nar Rigoletto (de zangersrol), die fel en
tamelijk hufterig de edelen van het hof van de hertog van Mantua te kakken
zet en een soort dubbelleven leidt als liefhebbende vader van een dochter die
hij tot in het absurde probeert af te schermen tegen de buitenwereld. Dat gaat
natuurlijk helemaal fout en zijn Gilda eindigt in een juten zak in een bootje,
doodgebloed, doordat ze – bewust –  in de dolk van Sparafucile gelopen is. Ze
wil met haar actie haar geliefde beschermen (de hertog van Mantua). Die is
zich totaal onbewust van de ellende die hij in dat jonge meisjeshart
veroorzaakt heeft en hoert en snoert er lustig verder op los.

Geweldige rollen: Željko Lučić (ik hoef me lekker niet meer druk te maken
over hoe je dat uitspreekt; hij is een Serviër) als Rigoletto, Vittorio Grigolo,
(geknipt voor de rol van Mantua – hij is een lekker menneke en dat weet-ie…)
en snel rijzende ster Nadine Sierra in de rol van Gilda. Wat een avond.

In het filmpje een concertante opname van de beroemdste aria van Rigoletto:
‘Cortigiani, Vil Razza Dannata’, de aria waarin hij begint met dreigen en
eindigt met smeken. Het is dan wel een concertante versie maar let op hoe
Lučić de ‘Rigoletto-knop’ als het ware aanzet en hij doet dat zo goed dat je
meteen met hem mee gaat. Heer en meester over het repertoire!