Pensioenakkoord: de luid roependen versus de stille stemmers
Er ligt een nieuw pensioenakkoord. Dat betekent dat het moment waarop ik mijn eigen agenda mag
bepalen iets dichterbij komt. Het belangrijkste nadeel is dat ik door die verschuiving net niet vijftig
jaar werken vol maak. Daar gaat mijn horloge met inscriptie.
Allerwegen lees ik dat behalve de gebruikelijke voor- en nadelen voor verschillende leeftijdsgroepen,
een belangrijk voordeel is dat wij in Nederland nog kunnen polderen.
Daar zou ik nog iets aan willen toevoegen. De FNV’ers die tegen waren lieten zich op social media
en in zaaltjes het felst horen. Daardoor kregen ze ook de meeste aandacht. Dat is logisch, de mensen
die hun stem het meest en luidst verheffen worden het best gehoord.
Als journalist ben ik er geen voorstander van om de mensen die het hardst schreeuwen per definitie
gelijk te geven. Zij vertegenwoordigen namelijk niet altijd de meerderheid. Termen als “twitter ontploft”
en “Facebook loopt over” zeggen me niks.
Waardevol is dat met betrekking tot het pensioenakkoord blijkt dat de mensen die zich vooraf niet
hebben laten horen invloed hebben. Vakbondsleden kregen een mail zodat ze voor of tegen konden
stemmen. Althans de vakbond waar ik lid van ben deed het via de mail.
Wat ik dan wel jammer vind is dat maar 37 procent van de mensen gestemd heeft. Nou kon iedereen
meedenken en nou doet maar net iets meer dan een derde van de mensen mee. Misschien komt het
omdat het stemmen moeizaam ging. Het duurde “uren” voor je bij het knopje was waarmee je
daadwerkelijk je mening door de lucht naar het vakbondsbureau kon zenden. Dat zou kunnen betekenen
dat de belangstelling mee te denken groter was dan die 37 procent.
Ach, weet je, laten we maar geloven dat de stem van de meerderheid nog luider was dan de uitslag
van de stemming doet denken.
Als ik de vakbond was zou ik wel gaan nadenken over de besliscultuur, want de spanning was de afgelopen
dagen om te snijden. Dat is heel stressvol voor oudere werknemers zoals ik die al jaren steeds opnieuw
moeten wennen aan een veranderende datum waarop ze hun eigen agenda kunnen voeren.
Harry Perton
22 november 2018 at 12:06
We zijn het gloeiend eens. De vakbonden maken zich irrelevant met dit spelletje.
Ximaar
22 november 2018 at 14:38
Gelukkig heb ik er geen last van. Ik ben 15 jaar geleden vrijwillig gestopt vanwege een financierinsoverschot. Ik heb nu eenmaal weinig nodig en leef niet om geld te verzamelen. Ooit wilde ik niet meedoen aan het inleggen van pensioen, omdat je geen enkele invloed had op hun beleggingsaanpak. Destijds werd er nog belegd in wapens, onbetrouwbare chemische bedrijven en meer van dat kwalijke spul. Maar ja, het moest. Achteraf heb ik het niet echt nodig.Eigenlijk vind ik dat de AOW voldoende moet zijn en dat mensen de rest voor zich zelf regelen. Wil je meer en blijf je langer leven, dan moet je meer opzij zetten. Dus niet dat collectieve, waarmee je regeringen kan gijzelen. Dat doen we ook niet met andere verzekeringen.
Arnoud Hugo
30 november 2018 at 17:21
Wacht maar, als je eenmaal achter de geraniums zit verlang je misschien nog wel eens terug naar dat loonslavenbestaan. 😉
Maar goed, laat ik je een spoedige pensionering toewensen.