De overbruggingsbaan 8 januari 2020

Er is iets nieuws op komst in Nederland, zo lees ik in het Eindhovens Dagblad: de
overbruggingsbaan. Dat is een baan voor oudere werknemers waarin ze het tot aan hun
pensioen wat rustiger aan kunnen doen, maar waarbij wel hun ervaring te gelde
wordt gemaakt.

Dat lijkt mij een goed idee, temeer omdat ik iets doe wat daar een beetje op lijkt.
Let wel: ik doe het niet rustiger aan, want ik werk meer uren dan ik betaald krijg, maar
ik ben baas over mijn eigen agenda en voor mij werkt dat heel goed. Ik kan nu zelf de
balans zoeken en daar krijg je meer energie van.

Ik ben op mijn zeventiende begonnen met werken. Toen ik zestig werd hoopte ik een
tandje minder te kunnen doen. Dat bleek niet te kunnen. Omroep Brabant, waar ik in
dienst ben, duwde mij in een – nog net niet – dag- en nachtrooster. Dat is geen verwijt,
een omroep moet heden ten dage continue nieuws brengen om de concurrentie het hoofd
te bieden.

Die onregelmatigheid bleek voor mij slopend te zijn. Tel daarbij op dat ik het gevoel had
meer een contentfabrieksarbeider te zijn dan een journalist en je begrijpt waar dat op uit
dreigde te draaien. Totdat de lokale Omroep Meierij op de stoep stond. Of Omroep Brabant
niet een mannetje of vrouwtje had dat genoeg ervaring heeft om die lokale omroep te
professionaliseren? Dat mannetje hadden ze.

Lang verhaal kort: uiteindelijk zijn beide omroepen overeengekomen dat ik tot aan mijn
pensionering in 2022 bij Omroep Meierij gedetacheerd blijf. Behalve dat volg ik voor
Omroep Brabant de provinciepolitiek. Dat vind ik ook interessant. Zelfs van de nachtelijke
vergaderingen over stikstof krijg ik meer energie dan van ’s avonds laat aan een bureau
zitten in een studio op een verlaten bedrijventerrein. Beide partijen hebben daarvoor
een financiële regeling getroffen, waar ik – oprecht – de details niet van ken.

Ik was al een paar jaar met een soort deelpensioen. Vier dagen werken en de vijfde dag
krijg ik betaald uit de spaarpot die ooit bedoeld was voor vervroegde uittreding.

Ik heb heel veel geluk gehad. In de eerste plaats omdat er iemand om hulp kwam vragen
en omdat mijn werkgever bereid was daarover mee te denken. Dat laatste gebeurt natuurlijk
niet uit liefdadigheid (een deel van mijn salaris wordt teruggestort en ze hebben iemand
die een oogje op de provinciale politiek houdt), maar ze hadden het ook niet hoeven doen.

Het gevolg is wel dat ik nu heel veel uren maak, maar het zijn wel uren waarin ik mijn
ervaring veel beter te gelde maak dan ik ooit had kunnen doen. Belangrijk is ook dat ik zelf
die uren indeel. Als ik met collega’s van Omroep Brabant praat merk ik dat ze vooral op
dat laatste jaloers zijn. Journalisten zijn per definitie vrijdenkers die ongelukkig worden als
ze in een rooster worden geklemd. Sinds de komst van internet, de 24-uurs nieuwsstroom
en de moordende concurrentie en de daarmee gepaard gaan scoringsdrang kan dat helaas
niet anders. Dat is bij een lokale omroep allemaal net iets anders.

Ik snap wel dat en overbruggingsbaan niet in alle gevallen en in alle beroepen kan, bovendien
is mijn geval maar één van de mogelijkheden. Wat ik zeker weet is dat er een weg is waar een
wil is.

 

  1. maria (reply)

    10 januari 2020 at 16:40

    Dus zo, ik dacht al dat ik jouw overbruggingsstukje gemist had.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *