Ik las in de Volkskrant een aardig verhaal over hoe je kunt keuvelen met iedereen. Oftewel: een
stoomcursus smalltalk.

Mij lukt het pas de laatste jaren om zomaar een praatje aan te knopen met iemand. Als ik
zakelijk een interview doe dan ken ik geen schroom, behalve als ik nabestaanden van slachtoffers
moet uithoren, maar dat vindt 99,9 procent van mijn collega’s vreselijk, dus dat hoef ik mezelf
niet te verwijten.

Maar zomaar een praatje aanknopen met iemand achter een kassa of zo, dat vond ik altijd erg
lastig. De laatste jaren gaat het eigenlijk vanzelf. Misschien is het de leeftijd. Ik had het er gisteren
nog met mijn vrouw over: naarmate je ouder wordt en je rugzak voller raakt, gaan dat soort
dingen gemakkelijker.

In het artikel dat ik las ik de volgende zin: Ten eerste, door het vaak te doen: praat met de
trambestuurder, de barista, de ober en de caissière, en het zal vanzelf makkelijker gaan.

Daar heb ik nog wel een opmerking bij, vooral waar het gaat over de caissière.  Ik woon tussen
twee volksbuurten en winkel bij de Lidl en de AH.  Ik kan u vertellen dat de ene caissière de andere
niet is. Die van de Lidl zijn voornamelijk vrouwen uit de buurt. Ze zijn adrem, hebben volkse humor
en babbelen vlot, niet in de laatste plaats omdat ze de helft van de clientèle kennen. Dat helpt mij
ook over de drempel. Misschien ben ik wel veranderd door de meiden van de Lidl.

Die van de Albert Heijn zijn van een ander slag. Het zijn voornamelijk studenten, die bovendien zo
geprogrammeerd zijn dat ze maar een paar zinnetjes kennen: heeft u een bonuskaart, wilt u spaarzegels,
spaart u mee voor de pannenactie, wilt u de bon?  Daar wijken ze niet van af en als je een praatje
aanknoopt raken ze in de war. Ik heb ooit bij het opladen van de lopende band gezegd dat ik geen
koopzegels, geen spaarzegels en geen bonnetje wilde. Drie keer raden, welke riedel ik toch over
me heen kreeg.

Doe mij maar de Lidl met z’n meiden en vrouwen uit de buurt. Dat is ook beter voor
mijn ontwikkeling.