(Door Marlies)

“Aanstaande donderdag komt La Bohème naar Eindhoven” zo opende mijn (wandel)vriendin
onze begroeting aan het begin van een trainingstochtje. Die jongens van opera Zuid doen
het toch nog maar steeds: tegen alle bezuinigingsmonsters in flikken ze het toch minstens
één keer per seizoen om een mooie productie neer te zetten, desnoods met behulp van goeie
amateurs en met kunst en vliegwerk.

Met deze Bohème hoeven ze niet heel veel kunst en vliegwerk te doen… de enscenering is
tamelijk simpel: er zit één grote koorscène in als de twee stellen die de hoofdrollen zingen
op een soort kermis in Parijs zijn, maar verder is er met ouwe planken en doeken een hoop te
doen: de vier leven in Bohemien Parijs…

Effe ultrakort het verhaaltje? Deels ontleend aan de website van Opera Zuid, ik zeg het er
eerlijk bij. Dichter Rodolfo, schilder Marcello, filosoof Colline en musicus Schaunard leiden
een bohemienbestaan (dus). Ze wonen ergens op zolder en zijn vaak in hun stamkroeg, om
het beetje geld dat ze verdienen (of charmant achterover drukken…) uit te geven.

Rodolfo ontmoet zijn buurmeisje Mimì: liefde op het eerste gezicht (dat levert trouwens
meteen de twee mooiste aria’s uit de opera op, achter elkaar: Che gelida manina (de ‘kouwe
handjes-aria’ en ‘Mi chiamano Mimì’).  Ze is ongeneeslijk ziek en Rodolfo kan de zorg die ze
nodig heeft niet betalen. Hij verbreekt de verbinding; hij vindt dat Mimì een rijke man nodig
heeft, die haar behoeften wél kan betalen. De sufferd, echt een mannenoplossing. Hij kan
niet zonder haar en wordt diep-ongelukkig. Ook de hartstochtelijke verhouding van schilder

Marcello en zijn Musetta strandt; die is niet bestand tegen haar geflirt en zijn jaloezie. Een
paar maanden nadat beide stellen uit elkaar zijn gegaan, brengt Musetta de doodzieke Mimì
naar de zolderkamer. Omringd door haar vrienden, sterft ze, bijna ongemerkt.

De slotscène is van een hartverscheurendheid die zijn weerga niet kent. Als het goed gedaan
wordt hou ik het niet droog, maar u kent me intussen misschien een beetje, ik ben een
sentimentele dweil als het om opera gaat. Mimi glijdt eigenlijk midden in een maat weg.
Buitengewoon knap gecomponeerd van Puccini… en buitengewoon moeilijk voor de sopraan,
want ze moet bijna geruisloos zingen en toch door het orkest heen prikken. Er zijn er die het
kunnen… Rodolfo heeft van het verscheiden niks gemerkt en wordt er pas op geattendeerd
als de vrienden onrustig heen en weer beginnen te lopen. Hij valt snikkend aan het bed en
zingt voor het laatst twee keer haar naam.

Er is een filmpje met Renata Scotto en een pianist waarin ze uitlegt hoe dat gaat met die
laatste noten van Mimì. Dat mag u zelf opzoeken op YouTube. Scotto raakt er nog door
ontroerd, iets wat ze zich in de opera niet kon veroorloven. Je kunt niet subtiel doseren
als je overmand bent door emoties.

Ik laad mijn lievelingsfilmpje op van La Bohème: de slotscène uit de gelijknamige film
met Anna Netrebko en Rolando Villazon.

Veel plezier donderdag, want u gaat er natuurlijk naar toe!