Er waren tijden – en die liggen nog niet eens zo heel ver achter ons – dat de
media pas over een dodelijk ongeval berichtten als ze zeker wisten dat de
nabestaanden door de politie waren ingelicht. Het argument was dat iedereen
van wie een familielid op die ongeluksweg reed, ongerust zou kunnen worden
bij het lezen van zo’n bericht. En geen journalist wilde iemand ongerust
maken.

Ik vond dat wel een sjieke gang van zaken, maar ik realiseer me dat sinds de
media meer doel zijn geworden dan middel en elke vorm van mededogen is
verdwenen, je wel heel sterk in je schoenen moet staan om de concurrent voor
te laten gaan in de berichtgeving.

In die strijd om aandacht wordt de rol van koppenmakers steeds belangrijker.
Ze moeten op het scherpst van de snede opereren om aandacht te trekken.
Koppen dekken meestal nog wel de lading, maar ze doen me toch ook vaak
denken aan Sam die prachtige sinaasappels aanprijst. Als Moos constateert
dat de vruchten niet te vreten zijn zegt Sam: ze zijn niet om te eten, ze zijn
voor de handel. In tegenstelling tot het dodelijke ongeluk kon zo’n mopje in
mijn jeugd wel. Nu ben ik waarschijnlijk een antisemiet.

Gisteren werd ik geconfronteerd met een kop waar ik echt van dacht: hoe
verzin je het. Een krant kondigde op Twitter een artikel en een filmpje aan van
een mishandeling met de tekst: “Misselijkmakende beelden van . . . .”  Ik vraag
me af of iemand nadenkt bij het maken van zo’n kop. Het betekent in feite dat
hij of zij iets de wereld in stuurt waarvan hij of zij weet dat de lezer er
misselijk van wordt. Ik ben zelden misselijk maar toen het mij vorige week
overkwam vond ik dat buitengewoon onplezierig.

Wedden dat heel veel mensen toch alleen al op grond van die kop het bericht
hebben gelezen. Misschien worden mensen met  veel gevoel in de onderbuik
niet zo snel misselijk.