Ik hield het zondagmiddag niet meer uit en ben na de middag de stad in
gegaan. Daar trof ik mijn voetbalmaten in opperbeste stemming. We dronken
bier en vertelden elkaar nog eens wat we allemaal op onze voetbaltripjes naar
Portugal, Engeland, Duitsland en Italië hebben meegemaakt. We hebben het
gemist.

Volgend jaar Turijn, zei iemand. Juventus. Ik kijk er naar uit. Het was het
tijdstip waarop we nog niet zeker wisten of we überhaupt kampioen zouden
worden. Ach, de rest is alweer geschiedenis. Wat een dag, wat een dag . . . .

De meeste maten hadden met hun baas afgesproken dat ze maandag vrij
konden zijn als Ajax zou worden verslagen. Regeren is vooruitzien. Achteraf
was dat een goeie deal met die bazen, want ik denk dat er anders vandaag in
Eindhoven en omgeving een piek in de ziekmeldingen zou zijn geweest.

Hoe anders is dat met voetballers. Een verslaggever vroeg gisteren aan Jorrit
Hendrix of er na de 3-0 ’s avonds een feestje zou worden gevierd. Jorrit had
geen idee. De voetballers waren allemaal zo met de wedstrijd bezig geweest
dat er nog niet nagedacht was over de invulling van de zondagavond. Er stond
in zijn agenda wel een optie voor een zegetocht op maandag maar “verder
hing het allemaal af van de spontaniteit”, zei hij.

Nou ja, als er één baas is die begrijpt dat Jorrit en zijn makkers
maandagmorgen niet op de training zouden verschijnen dan is het die van
Jorrit wel.