De huilende meneer en de BN’er 31 juli 2018

Er belde een meneer naar de redactie. Hij had op Omroep Brabant gelezen dat
Johan Vlemmix in zijn huis Soestdijk II in Eindhoven een diner gaat
organiseren. Daar kun je je voor aanmelden.

Voor wie hem niet kent: Johan Vlemmix is de man die dankzij een
onuitputtelijke creativiteit en commercieel inzicht BN’er van beroep is
geworden. Dat kan ik wel waarderen.

De meneer vertelde me dat hij als kind met Johan in dezelfde Eindhovense
buurt was opgegroeid. Ze hadden een oude kinderwagen en daar haalden ze
samen oude kranten mee op.

De man had Johan 55 jaar niet meer gezien en zou hem zo graag nog eens
ontmoeten.

Ik stelde hem voor dat hij zich dan inschreef voor het diner. Maar dat was niet
zijn bedoeling. Bovendien hoorde ik zijn vrouw op de achtergrond roepen dat
in het weekend waarop Vlemmix zijn gasten ontvangt haar verjaardag zou
worden gevierd.

De beller raakte plotseling emotioneel. Hij begon te huilen. Op zo’n moment
wordt mijn zachte kant geactiveerd en haal ik alles uit de kast om iemand te
troosten. Ik bood hem aan dat ik Vlemmix zou bellen om te vragen of hij iets
voelde voor een ontmoeting met de man.  Aan de andere kant van de lijn ging
het huilen over in gierend janken.

Nadat hij was bedaard stelde ik voor dat ik Vlemmix zijn telefoonnummer zou
geven. Zijn vrouw riep op de achtergrond getallen die hij herhaalde. Door de
emotie in zijn stem moest ik goed luisteren. Toen ik de volgorde van de cijfers
blijkbaar niet goed had ging hij zich verontschuldigen. Hij had zijn gebit niet
in en daarom was hij moeilijk te verstaan. Maar het kwam goed. Vijf minuten
later had ik van een enthousiaste Vlemmix de toezegging dat hij de man zou
bellen.

Ik bracht de meneer zelf het goede nieuws, eigenlijk om hem een beetje voor
te bereiden dat BN’er Johan zijn oude speelmakker niet was vergeten en
contact zou opnemen. We hebben er samen een potje om gejankt aan de
telefoon.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hoe Patricia Paay mij uitput . . . 13 juli 2018

Mijn oud-collega en medeblogger op Stroomopwaarts Ab Klaassens geeft mij
af en toe op mijn donder. Soms omdat ik een spel-, stijl- of taalfout maak. Ab
ontgaat niets. Soms omdat hij vindt dat ik te weinig schrijf.

Vaak zijn zijn aansporingen om mij tot schrijven aan te zetten vilein, maar
meestal zijn het oprechte pogingen de stroom op stroomopwaarts gaande te
houden.

Vanmorgen vond ik deze mail van Ab:

Eef en ik vinden jouw stukkies hartstikke leuk. Kom op Jan, doe d’r gauw
weer een!

Het was een duidelijke poging om op mijn gemoed te werken. Ik antwoordde
hem dat ik bij Omroep Brabant weliswaar ingezet wordt voor de moeilijke
politieke- en bestuurlijke stukken (goed dat we ook dat nieuws hebben, zegt
de ene nieuwscoördinator; ik begrijp werkelijk niet waarom we dat nieuws
brengen, zegt de andere.), maar steeds vaker wordt op mij een beroep gedaan
voor de zogenoemde luchtige zaken, zeker in de zomerse komkommertijd. Er
zijn nieuwscoördinatoren die vinden dat ik dat ook goed kan op mijn
ouwe dag.

Anderen ook trouwens. Laatste appte een oud-collega die nu bij de Telegraaf
werkt en binnenkort samensteller bij RTL on-line wordt, dat een collega van
hem erg gecharmeerd was van een poezenverhaaltje dat ik voor Omroep
Brabant had geschreven. We (gr)appten wat heen en weer met als  conclusie
mijnerzijds dat je je nooit te groot moet voelen voor een onderwerp en dat het
vooral gaat om het plezier van het schrijven.

De afgelopen 24 uur heb ik voor Omroep Brabant geschreven over verweesde
katten, een sekspoprel tussen Patricia Paay en Johan Vlemmix, het vertrek
van Peter Koelewijn uit Brabant en (en dat is werkelijk heel belangrijk!) dat
het volgende week gaat regenen. Daarnaast heb ik ook nog een paar andere
dingen gedaan. Maar het waren vier verhalen die allemaal de top-drie van
onze elektronische ranglijst haalden.

Lieve Ab en Eef, dat is mentale topsport. Dan moet ik aan het eind van de dag
toegeven dat Patricia Paay, de poesjes, Koelewijn en warme regenbuien mij zo
hebben uitgeput dat ik echt niet ook nog eens een hartstikke leuk stukje voor
mijn website kan schrijven.

  1. karin r. (reply)

    13 juli 2018 at 22:39

    dat snap ik wel. die uitputting. weg inspiratie na de regen, patricia paay en poezen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hoezo versnippering in Eindhoven? 9 maart 2018

Nog twee weken, dan mogen we weer naar de stembus. Het is voor de tweede
keer in mijn leven dat ik voor de gemeenteraad van Eindhoven stem. De
eerste keer was in 1994. Daarvoor en daarna woonde ik in andere gemeenten,
totdat we in 2005 terugkeerden naar de stad waar ik zo van hou.

Onze burgemeester John Jorritsma ziet een probleem in de grote hoeveelheid
partijen die mee doen. Zoveel dat er versnippering van zetels dreigt en de stad
onbestuurbaar wordt. Dit jaar doen er 16 partijen mee. Dat is helemaal niet zo
bijzonder, dat zijn er de afgelopen jaren wel eens meer geweest.

In de loop van de jaren zijn er ook veel meer splinterpartijtjes geweest dan nu.
Namen die je nu niet meer ziet zijn bijvoorbeeld Lijst Leenders (een
jongerenpartij), Partij Mens en Spirit, Eindhovense Lijst Studenten, Vrije
Indische Partij, Teleurgestelde Burgers.

Dit keer zijn het vooral partijen die al jaren deel uitmaken van de raad. DENK
en Forum040 zijn nieuw, maar die zijn ook landelijk actief. De enige
opvallend vreemde eend in de bijt is nu Lijst Stratum, de wijk waar ik zelf
woon. En dan is er natuurlijk de eeuwige Johan Vlemmix, beroeps BN’er, die
een nieuw partijtje heeft opgericht waarmee hij zichzelf weer enkele weken in
de spotlights zet. Zoals een ander mens voedsel nodig heeft om te overleven,
zo heeft Vlemmix aandacht nodig.

Je kunt wel zeggen dat mensen nu veel sneller partijtjes oprichten als ze
ontevreden zijn, maar dat is in Eindhoven niet zo. Daar dingen vooral de
gevestigde orde en de constante Vlemmix mee.

Ze verdringen zich zoals altijd op de verkiezingsborden. Het is leuk te zien hoe
partijen zich in één blik willen laten vangen. 50Plus kiest voor stemmig
uitvaartpaars. Dré Rennenberg die volgens mij al de ouderen
vertegenwoordigde toen hij zelf nog een snotneus was staat op de foto met
misschien wel een kleinkind. Dré is een bijtertje maar profileert zich nu als
een gemoedelijke opa.

De Brede Beweging Linksom (een afsplitsing van de SP) heeft een affiche
waarop meerdere mensen eensgezind in de camera kijken. Lekker los van de
SP waar de individu ondergeschikt is aan het partij-ideaal. De SP zelf heeft
nog steeds een affiche dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw als zeer
modern zou zijn bestempeld.

Dan hebben we nog een kleine poster met de naam Yasin. Dat is PvdA-
voorman en wethouder Yasin Torunoglu. Yasin is populair en buitengewoon
actief op social media. Yasin is in de loop der jaren een begrip, een merknaam
geworden. Hij zal hem nodig hebben nu DENK probeert de Turkse achterban
bij hem weg te kapen.

En Johan Vlemmix? Johan heeft zichzelf laten vereeuwigen met een hondje
op schoot. Johan ligt zo stevig bij de media in bed dat hij weet wat er scoort,
namelijk dieren. Hij heeft wel een verstandige tekst vind ik: Ga stemmen.

  1. FvD (reply)

    9 maart 2018 at 18:31

    Forum040 landelijk actief? Onder welke naam an? Zeker niet onder Forum voor democratie!!!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Halina Reijn 30 augustus 2016

Actrice Halina Reijn ligt onder vuur. Ze heeft in een column in het
AD mensen afgezeken die haar al dan niet bewonderend aanstaren.
Daar houdt ze niet van op dagen dat ze een slecht humeur heeft.

De teneur van de kritiek op Halina is, dat aangestaard worden nou
eenmaal hoort bij het Bekende Nederlanderschap en dat ze bestaat
onder andere dankzij die mevrouw die ze een zeekoe noemde.

Ik vind de actie van Halina niet slim, maar ik kan weinig begrip
opbrengen voor mensen die BN’ers aanstaren. Nou heb ik makkelijk
praten, want ik zie niet zoveel BN’ers.

Af en toe komt er eentje in onze studio om een toertje door de
provincie te promoten. Ik heb nooit de neiging om naar ze toe
te rennen om een selfie te maken. Ik zou mezelf generen als ik het wel
zou doen.

In de stad kom ik Theo Maassen wel eens tegen op zijn Bakoe-fiets
of wandelend met zijn dochter. Ik heb nooit de neiging hem aan te
spreken. Mijn vrouw heeft hem ooit uitbundig gegroet. Ze liep in
gedachten verzonken en zag vanuit haar ooghoek een bekende. Dus
voorkomend als ze is begroette ze hem. Theo Maassen groette terug.
Drie stappen later besefte mijn vrouw dat zij wel wist wie Theo
Maassen is, maar zij voor hem een volslagen onbekende is.

Dat is volgens mij de crux van het verhaal. Veel BN’ers gooien overal hun
hele hebben en houwen op straat. Zo vaak dat veel mensen denken dat
het oude bekenden zijn en die staar je aan, die begroet je of daarmee
ga je op de foto. Halina zou eigenlijk in de leer moeten bij Johan
Vlemmix. Hij kan uitleggen dat BN’er zijn vooral een vak is waarvoor je
vaardigheden nodig hebt.

  1. Wieneke (reply)

    30 augustus 2016 at 09:32

    Ha, ik kan me herinneren, dat ik in de jaren zeventig eens in een café in Rotterdam was met collega’s. Daar kwam Gerard Cox binnen samen met Joke Bruijs, die toen nog niet zijn vrouw was. Een van mijn collega’s zei vrolijk: ‘Hallo Gerard, hoe gaat ie?’ of zoiets. De man werd nijdiger dan nijdig en het scheelde niet veel of hij had mijn collega een dreun verkocht.
    Rare mensen, die BN-ers. Ze doen er alles aan om in de kijkerd te staan of te blijven en als mensen daarop dan reageren, dan worden ze boos. Ik vind het niveau van Halina Reijn niet echt hoog.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *