Ik heb een paar dagen geleden weer een fietsongeluk gehad. Belandde ik vier
jaar geleden nog in het ziekenhuis met een dubbele beenbreuk, dit keer ben ik
er van af gekomen met een pijnlijke schouder, die inmiddels goeddeels en
vanzelf is hersteld.
Werd ik vorige keer ondersteboven gereden door een onvoorzichtige
automobilist, dit keer was ik zelf de schuldige. Op een drukke, donkere en
natte weg zag ik een achteropkomende pizzakoerier over het hoofd toen ik
linksaf sloeg. Samen met de koerier lag ik weer op het asfalt. Hij was ook
ongedeerd en gelukkig niet boos. Het spatbord van zijn brommertje
was wel kapot.
Zijn gealarmeerde baas, die tien minuten later arriveerde, kwam met
uitgestoken hand naar me toe. Het eerste wat hij vroeg was: hebben jullie zelf
niks? Nee, nou dan valt het allemaal dus mee”.
Het achterwiel van de fiets die ik gebruik voor stadsritjes was zo ongeveer
dubbel. Een slag met een grote S.
Vandaag ben ik bij de rijwielhersteller geweest. Die heeft de fiets, die dus voor
de tweede keer averij heeft opgelopen, bekeken. Behalve het wiel was er niks
aan de hand. Dat wiel zou hij vervangen. Niet door een origineel wiel, want
dan moest ik drie weken wachten en veel duurder uit. “Als het maar draait”,
zei ik. “Fijn zo’n makkelijke klant”, zei hij.
Terwijl ik mijn gegevens vertelde kwam er een mevrouw de werkplaats
binnen. “Jouw fiets is niet klaar”, zei hij. “Maar hij zou vandaag toch klaar
zijn”, zei de vrouw. “Dat is die ook”, zei de fietsenmaker, “maar pas nadat ik
een sms heb gestuurd”. De vrouw droop af.
Toen al mijn gegevens waren ingevoerd vroeg ik de man of hij mij zou bellen
als de fiets opgelapt was. “Bellen?” vroeg hij, “wat is dat voor ouderwets
gedoe. Je krijgt een sms”.
Hij gaf mij een bonnetje mee ten bewijze dat ik mijn fiets had achtergelaten.
Dat heb ik weggegooid. Bonnetjes, dat is zo vorige eeuw.
Sante
27 mei 2016 at 08:58
Ik heb hier verder geen opmerkingen bij. Ik wil ineens weer dat ik nog durf te fietsen.
Harry Perton
27 mei 2016 at 11:55
Zoals altijd: er moeten eerst dooien vallen.
Ximaar
27 mei 2016 at 13:39
Het is een behoorlijk complex gedoe. Vanwege mijn vrijwilligerswerk voor de regionale fietsersbond probeer ik ook te bekijken en te bedenken wat je hier aan kunt doen. Het begint al met het bellen. Sommigen doen het met een mobieltje aan het oor, maar je ziet steeds vaker mensen in het luchtledige praten. Mobieltje is nergens te bekennen, de dames en heren hebben een oortje in met halverwege het snoertje de microfoon. Dus handsfree. Dat geldt ook voor de professionele moslima die de mobiel in de hoofddoek gekneld tegen het hoofd houden. Het echte probleem zit eerder in de Whatsappers, Twitteraars en Facebookers of mensen die voor navigatie op een schermpje kijken. Dat kan ook te voet of in de auto en in al die gevallen is er weinig zicht op de weg. Ik zie hier vooral besteldiensten rondrijden met een tablet op de bijrijderstoel. Ze lezen daar waarschijnlijk de opdrachte via whatsapp of dergelijke. Een agent in een auto kan dat moeilijk bekijken, behalve dat zo’n chauffeur de hele tijd extreem rechts naar beneden kijkt. En dat doen ze doodleuk op drukke en linke kruisingen. Maar ja het is wel handsfree. Soms zie ik automobilisten de auto aan de kant zetten, omdat ze gebeld worden. Klinkt positief, maar is dat minder als je bedenkt dat een deel zomaar de auto op een stoep zet of op een fietsstrook stopt. Het is niet voor niets dat stoppen of parkeren op een fietsstrook verboden is. De fietsers moeten er dan om heen over de rijbaan en dat levert snel gevaarlijkere situaties op dan handson bellen. Statistisch gezien doen fietsers onder de 60 het met het jaar beter. Per jaar zijn er 5% minder fietsdoden onder de 60 en die trend is al 15 jaar gaande. Daar is ook geen verandering in gekomen toen het gebruik van de GSM t/m de Smartfoon toenam. Er is wel een stijging onder de 60plus fietsers, simpelweg omdat die meer en harder zijn gaan fietsen en brosser zijn. Maar dat zijn juist de mensen die minder met zo’n speeltje in de weer zijn. Die hebben alleen een mobieltje mee voor nood en die zit in een stuurtasje. En als die gaat, dan is het belangrijk en moet alles er voor wijken en zoeken ze zich een slag in de rondte zonder eerst even de fiets aan de kant te zetten, want daar is natuurlijk geen tijd voor. 😉
Handhaving is overigens niet zo moeilijk. Gewoon de verzekeraar de laatste 10 minuten van het mobielgebruik verstrekken en als daar uit vast te stellen is dat er tot het ongeval actief op een schermpje werd gewreven, dan vervalt de verzekering.
Laurent
28 mei 2016 at 17:00
“…en je wilt als eerbiedwaardige man niet viral
gaan op Instagram terwijl je op het asfalt sterft in een kluwen van
pubermeisje en fiets.” hahahaha
Laurent
28 mei 2016 at 17:00
Ik loop tegenwoordig naar mijn werk 🙂