Brommertje 23 maart 2016

Een drukke plek in Eindhoven. Een kruispunt dat op de schop gaat.
Dus bus krijgt er ruim baan. Tot die tijd zoeken automobilisten,
fietsers en bromfietser door een doolhof hun weg naar de
overkant.

De veilige doorstroming in de chaos wordt geregeld met
her en der geplaatste verkeerslichten. Geen moderne lichten die
reageren op beweging of die aftellen.

Fietsers moeten ze bedienen door op een groene knop te
drukken die deel uit maakt van een grijs kastje dat aan een paaltje
is bevestigd. Je moet het weten anders zie je het bedieningssysteem
zomaar over het hoofd.

Naast mij staat een oude man op een rood damesbrommertje.
Het is een oud krakkemikkig brommertje dat aan dezelfde slijtage
onderhevig is als de berijder.

De man ziet er onverzorgd uit. Hij heeft een groezelige baard en
dan bedoel ik niet zo’n hippe hipsterbaard. Zijn kleren zijn
versleten. Hij schreeuwt tegen het rode stoplicht. “Schiet eens op”.
“Groen! Groen! Ja toe maar groehoeeeeen!!”. Hij is een echte brommert.

Ondertussen draait het mannetje heftig aan de gashandel van
zijn damesbrommertje dat een opgewonden geluid produceert, maar
er niet in slaagt de berijder de uitstraling van een Hell’s Angel te geven.

Ik zeg. “Dit is geen modern maar een heel ouderwets verkeerslicht.
Dit heeft nog geen spraakherkenning”. Ach, een fietser in Eindhoven  die
eindeloos voor verkeerslichten staat te wachten wordt wel eens melig.

Het mannetje kijkt mij aan. Hij wil iets zeggen, maar dan springt
het licht als bij toverslag op groen. Hij trekt z’n benen op en spuit
weg, het doolhof in naar de overkant. Ik kan me vergissen maar ik
meen in een flits iets van triomfantelijkheid op zijn gezicht te zien.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Code Oranje 19 januari 2016

Code Oranje, het is een begrip geworden dankzij de ANWB die ons op die
manier vertelt dat wij moeten oppassen voor regen, wind, storm, hagel,
felle zon. Allemaal zaken die wij vroeger door een gewoon raam waarnamen
maar die wij nu via ons venster op de wereld aangereikt krijgen nog voordat
wij de gordijnen hebben geopend.

Sinds deze week heb ik voor Code Oranje een nieuwe definitie bedacht. Als
ik ’s morgens uit het raam kijk (wij hebben geen gordijnen) en aan de einder
een prachtige lucht zie dan is het voor mij Code Oranje.

Het betekent dat als de wiedeweerga mijn kijker en camera moet pakken en
als de sodemieter moet zorgen dat ik op de Stratumse Heide kom om de
eerste zonnestralen door de bomen te kunnen zien. Dat is het beste begin
van de dag.

Datzou de ANWB  moeten aanmoedigen, het zou het welzijn van onze
natie ten goede komen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

  1. Wieneke (reply)

    20 januari 2016 at 10:24

    Precies! Laat maar kletsen, hoor. We zijn niet gisteren geboren en kunnen zelf wel beoordelen of iets kan of niet.
    Prachtig, die vroege ochtendfoto’s.

  2. W.Geurts (reply)

    20 januari 2016 at 14:19

    Volgens die foto`s is het code Oranje Blauw

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Eindhoven 31 december 2015

Mijn vrouw vroeg of ik een persoonlijk jaaroverzicht ging maken.
Eigenlijk hou ik niet van jaaroverzichten. Ik kijk ook niet naar
jaaroverzichten. Dit jaar al helemaal niet want het wordt gedomineerd
door vluchtelingen en aanslagen. Die twee hebben het nieuws zo
beheerst dat ik me niet eens kan herinneren of er in 2015 ook
iets leuks is gebeurd.

Wat moet je in een persoonlijk jaaroverzicht schrijven? Er is toch heel
veel gebeurd, probeerde mijn vrouw nog. PSV is kampioen geworden,
zei ik. Toen wist ze al dat ik geen serieuze poging zou doen om mijn
eigen 2015 in chronologische volgorde te zetten.

Er waren twee dingen dit jaar die bepalend zijn voor de rest van ons
leven, alle andere gebeurtenissen zijn van momentopnamen.

Het allerbelangrijkste is dat wij van Den Bosch naar Eindhoven zijn
verhuisd. Tijdens het laatste ritje van de hoofdstad naar de lichtstad
heb ik in de auto keihard “Home” van Dotan opgezet. Moet ik nog
uitleggen hoe blij ik was dat ik terug ging naar Eindhoven? Het klinkt
pathetisch maar ik ben een beetje verliefd op die stad. Of zoals mijn
vrouw het zegt: het is een lelijke stad maar het is wel mijn lelijke stad.

Het op één na belangrijkste is dat ik korter ben gaan werken en meer
tijd heb om te doen wat ik leuk vind. Achteraf gezien had ik dat eerder
moeten doen. Maar dat is achteraf. Ik hou niet van terugkijken.
2016 lonkt en zal net als alle andere jaren hoogtepunten en
dieptepunten kennen. Wat blijft is dat geluk in jezelf zit.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Michelinsterren 7 december 2015

Wij eten graag buiten de deur. Mijn vrouw vaker dan ik. Dat
komt omdat zij veel vriendinnen heeft met wie ze in een
restaurant afspreekt.

Als we uit eten gaan onderscheiden we twee soorten restaurants.
De plekken waar je een hapje eet voordat je bijvoorbeeld naar
de film gaat en de restaurants waar je al dan niet met vrienden
een genoeglijke avond door brengt.

Onze nieuwe woonplaats Eindhoven heeft een keur aan goede
eetgelegenheden hebben wij ontdekt. Vooral in de categorie
hip is het aanbod groot. In dat verband kan ik De Kazerne
aanbevelen. Niet alleen hip, maar ook een goede keuken.

Via enthousiaste verhalen van bekenden kwamen we
kort na de verhuizing bij restaurant Zarzo terecht. We waren meteen
verkocht. Een fantastische keuken, niet alleen qua smaak, maar ook
als het gaat om creativiteit. En met het aardigste horecapersoneel
dat ik ken.

Een paar maanden later streken we er weer neer met een bevriend
stel dat wij culinair hoog inschatten. Dat was spannend want wat als
zij teleurgesteld zouden zijn? Maar nee, ze waren net zo enthousiast als wij.

Mooie opsteker voor Eindhoven
Vandaag worden de Michelinsterren uitgereikt. Zarzo maakt een goede
kans. Het zij ze gegund, ze verdienen het. Als het ze lukt zou dat ook
voor Eindhoven een mooie opsteker zijn. Als de andere chefkoks hun
sterren houden zou het betekenen dat de stad vier sterrenrestaurants
heeft. Hoeveel steden hebben dat? Alleen Amsterdam en Rotterdam
doen het beter en we lopen in de pas met Maastricht. Lijkt me naast
design, licht en techniek een fijn marketingdingetje voor de verkopers
van de stad..

En wij kunnen altijd zeggen: wij wisten al lang wat Zarzo waard was.
Zo’n tekst doet het goed aan de dis.

  1. Jose (reply)

    7 december 2015 at 13:04

    Proficiat voor Zarzo, en voor jou als recensent!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Rob van Gijzel 2 december 2015

Onze burgemeester Rob van Gijzel vertrekt per 1 september 2016. Ik heb
hem aanvankelijk gewantrouwd, maar naarmate de jaren verstreken begon ik
in te zien welke waarde hij had voor de stad.

Van Gijzel was de man die bij zijn aantreden had bedacht dat zijn afdeling
communicatie hem vooral onder de aandacht van de landelijke media
moest brengen. Hij had niet zoveel op met lokale media hoewel zijn vader
in een grijs verleden provinciaal verslaggever van het Vrije Volks was en
ik zijn broer ken als voormalig chef-stadsredactie van dezelfde krant.

Rob dacht groter, hij wilde aanschuiven bij Pauw en Witteman. Dat wekte bij
ons, de regionale journalistiek, de indruk dat hij bezig was met een Rob van
Gijzel-show.

Na verloop van tijd bleef een enkele collega nog mokken op de
burgemeester van de grootste stad in onze provincie, maar de meeste
mensen ontdekten dat het Rob van Gijzel in de eerste plaats te doen
was om zijn geliefde stad. Zijn ietwat arrogante houding werd als een
strategisch wapen geaccepteerd.

De langste tijd van zijn ambtstermijn woonde ik in Den Bosch. Ik zag
dat die stad steeds meer in zichzelf gekeerd raakte en een burgemeester
had die barstte van zelfgenoegzaamheid en waarvan iedereen nu zo
langzamerhand vindt dat hij plaats moet maken voor iemand anders.

Ondertussen zag ik Eindhoven nationaal en internationaal steeds
vaker op de kaart staan. De naam Van Gijzel was onlosmakelijk
verbonden met die groei. Raadsleden roemen hem daar nu voor.

Van Gijzel is de man die er voor zorgde dat de Brabanders die de
stad bevolken de blik naar de wereld richtten in plaats van naar de
eigen navel, zoals in de provinciehoofdstad. Van Gijzel is ook de man met
grote visies. Voor mij persoonlijk geldt dat hij  de man is die voor een
temperament zorgde in de stad, waardoor ik er naartoe terug verlangde.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Nachtvorst 23 november 2015

Wij beschouwen de Stratumse Heide als onze achtertuin.
Het is tien minuten lopen.

Ik was er vanmorgen. Qua vogels is het nu stilletjes. Roodborsten,
merels, vinken en een grote bonte specht.

Maar op zo’n zonnige ochtend na de eerste stevige nachtvorst
is er voldoende te genieten.

23-11-15-1

23-11-15-2

23-11-15-3

23-11-15-4

23-11-15-5

23-11-15-6

23-11-15-7

23-11-15-8

23-11-15-9

23-11-15-10

23-11-15-4

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Project A 21 november 2015

Weet u nog dat ik twee jaar geleden over Project A
schreef? Het CPO-project in de Akkerstraat in Eindhoven.
We zouden met twintig mensen een school uit de jaren
dertig kopen en die verbouwen tot appartementen.

Na dik een jaar stapten wij uit dat project. Wij kregen
steeds meer moeite met bepaalde ontwikkelingen.
Met enkele stellen, die wel door gingen, smeedden we
hechte banden. We bleven aan de zijlijn een beetje
betrokken bij dat project.

Ondertussen is de oude school verbouwd, de nieuwbouw is
vertraagd maar begint wel vorm te krijgen. Nog niet zo
lang geleden was één van de bevriende stellen in hun
appartement bezig. Of we even aan kwamen. Er waren
meer mensen aan het werk, mensen met wie we een jaar
lang intensief optrokken maar die we uit het oog
waren verloren.

We werden bij iedereen binnen gevraagd en we zagen hoe
al die dromen door de aannemer vorm waren gegeven.
Zonder overdrijving kan ik zeggen dat we aangenaam verrast
waren. De trots van de mensen die vol hielden is terecht.

Vandaag hebben we één van die bevriende stellen verhuisd
naar hun nieuwe stek en weer ontmoette ik mensen van het
eerste uur, die net verhuisd waren of op het punt stonden
hun intrek in Project A. te nemen. Het was hartverwarmend
hoe iedereen ons nog steeds verwelkomt alsof we nooit
vertrokken waren.

Spijt? Nee, geen seconde. We zijn zielsgelukkig met de plek
waar we wonen en we hebben aan Project A fijne vrienden
overgehouden waardoor we ook in de toekomst
betrokken blijven zonder de beren die wij op de weg zagen.
De mensen die daar wel overheen konden stappen gaan
volgens mij een mooie tijd tegemoet in een uniek complex.

  1. Wieneke (reply)

    22 november 2015 at 09:34

    Wat grappig dat jullie er zoveel fijne mensen aan overgehouden hebben. Meestal verwatert dat ongewild toch.

  2. Ernest (reply)

    23 november 2015 at 14:45

    Jan, bedankt voor de enorme hulp. Na het verhuizen begint nu het opbouwen, daarna wordt het tijd om er samen op te proosten.

  3. Gerben (reply)

    2 december 2015 at 23:26

    Jan,

    Wat den herkenbaar bericht over Project A. Wij zijn van na jullie tijd, we herkennen de gevoelens en overwegingen. Toch gingen we door. Nu geen spijt. Het is mooi en er wonen heel lieve en leuke mensen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Straatnamen 20 november 2015

(Door Ab Klaassens)

Recentelijk koesterde Jan de Vries, beheerder van dit parkje
op internet, zich in de warmte van romanfiguren naar wie een
commissie van de gemeente Eindhoven straten in zijn fietsbereik
heeft vernoemd. Dan krijg je dus namen die niemand herkent.

Vroeger was ’t overzichtelijk: de plek waar melk werd
verhandeld werd de Melkmarkt, je had ook de Vismarkt en de
plaats waar alles werd verhandeld was de Grote Markt.

Toen die functie-aanduidingen op waren of niet meer
van toepassing gingen gemeentebesturen pleinen en straten
vernoemen naar verdienstelijke inwoners of mensen uit de
geschiedenisboeken.

Zo kreeg je bij voorbeeld de Louise de Colignystraat in Kampen
waar twee politieagenten op patrouille ’s nachts een dood
paard aantroffen. Omdat ze moeite hadden met de straatnaam
bij het schrijven van hun rapport sleepten ze het kadaver
naar het Singel.

Blind op weg naar Eénoogje
In Eindhoven zijn straten in een nieuw stadsdeel vernoemd naar
sprookjesfiguren. Als ik dat lijstje zie denk ik aan Danny Blind,
coach van het Nederlands elftal. Op weg naar het flatje
van een nieuw PSV-talent wordt hij staande gehouden door
een politieman die hem vraagt naar naam en bestemming.
Blind op weg naar Eénoogje 12? Dat is meer dan de agent
kan verdragen.

De mooiste straatnaam die ik ken kun je vinden in het oude
centrum van Zwolle. Het gaat om een paar meters straat
tussen de zaal waarin lang geleden recht werd gesproken en
de plek op de Grote Markt waar de vonnissen werden voltrokken.
Die paar meters tussen vonnis en galg heette en heet
nog de Korte Ademhalingssteeg.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Letterkunde 17 november 2015

Elke dag fiets ik langs een woonwijk met voor mij mysterieuze straatnamen.
Dat kan ik niet uitstaan. Dat knaagt dwangmatig, elke pedaaltrap.

Onder die namen staat met kleine letters “figuur uit de letterkunde”.
Ik heb in mijn leven veel boeken gelezen (nog steeds probeer ik een boek per
maand te lezen), maar de namen die ik op de straatnaambordjes lees ben ik
nog niet tegen gekomen. Het zal wel komen omdat ik mij vooral beperk
tot moderne literatuur.

Op de MAVO deden we niet aan letterkunde. De enige werken die nog een vage
herinnering oproepen zijn Karel ende Elegast en Van den Vos Reynaerde.
En natuurlijk mijn favoriet Tijl Uilenspiegel. In diezelfde rij, maar dan modern,
horen mijn helden Dik Trom en Pietje Bell.

In die wijk is bijvoorbeeld de Ferguutstraat. Ferguut? Wikipedia: De Ferguut alias
De Ridder met het Witte Schild is een Middelnederlandse niet-historische Arthurroman.
Daarom ligt de Ferguutstraat in Eindhoven natuurlijk in de buurt van de Koning Arthurlaan.

Jaromirstraat. Jaromir is geschapen door de schrijver Staring (in Barneveld hadden
we een Staringstraat). Jaromir is een verlopen student,  een karikatuur-geestelijke,
schurkachtige monnik met allerlei ondeugden.  Die moet ik zeker gaan lezen als
fan van Tijl, Dik en Pietje

Nog eentje: Kapitein Pulverstraat. De Kapiteins Haak, Koek en Zeppos ken ik wel,
Pulver niet. Dat blijkt een figuur uit een boek van schrijver R. Feenstra. Ik lees
ook dat Kapitein Pulver ooit Ferdinand Huyck heeft ontmoet. En daarover heeft
Jacob van Lennep geschreven. Daarom is er in die wijk natuurlijk ook
de Ferdinand Huyckstraat.

Ik vraag me af of mensen die in zo’n straat wonen opzoeken wie de naamgever
is. Je hebt in dit specifieke geval wel altijd een leuk middennederlands
verhaal als er bezoek komt.

Wat mijzelf betreft: het fietst prettiger nu ik weet wie wie is.

  1. Irene (reply)

    17 november 2015 at 17:30

    Toen ik in Den Bosch werkte (dat is heel lang geleden) had ik een klant die naar eigen zeggen in de Koperen Nikusstraat woonde, het duurde even voor ik dat herleid had tot Copernicusstraat. Een andere woonde in de Pizarroowstraat, met klemtoon op de oow. We hebben het er niet over gehad maar ik weet bijna zeker dat deze twee die namen niet hadden opgezocht.

  2. Wieneke (reply)

    17 november 2015 at 17:56

    Ja, dat kan ik me voorstellen. Er ging een wereld voor je open nu zeker? 😉

  3. Marlies (reply)

    18 november 2015 at 11:40

    en dat legendarische verhaal van die taxichauffeur in Tilburg: hij moest naar de Púkkieniestraat…. en die hadden ze in Tilburg niet… wel de Puccini-straat… in de componistenbuurt

  4. Nicolette (reply)

    18 september 2017 at 23:53

    Dankje !
    Ik woon sinds kort (een half jaar) op de Kapitein Pulverstraat.
    Dank voor deze uitleg

  5. Hein (reply)

    22 oktober 2020 at 18:36

    Erg grappig! Bedankt.
    Elckerlyclaan

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Sil 17 november 2015

(Door Ab Klaassens)

Deze week hebben wij,  bewoners van de Uiverlaan in Eindhoven
afscheid genomen van Sil, van nummer 17.

Dat zouden we niet hebben gedaan zonder Ingrid, van nummer 3.

Ingrid vond, toen ze in ‘onze’ straat kwam wonen dat wij in ons straatje langs
elkaar heen leefden. Zij ging de deuren langs en organiseerde tien jaar geleden
de eerste buurtborrel bij ons op de oprit, tussen nummer 8 en nummer 10.

Motto: iedereen brengt wat te eten en te drinken mee en dan zien we wel
hoe het gaat. Zo is het tien jaar lang goed gedaan en zo hebben wij van de
Uiverlaan  en aangrenzende straten elkaar leren kennen.

Dus dankzij Ingrid  van nummer 3 was bijna de hele straat aanwezig
bij de uitvaart van Sil (Sylvia) Kreuze, bij leven stewardess bij de KLM,
vaak samen vliegend met Henry Both, gezagvoerder bij de KLM.

En we luisterden naar een mooie toespraak van Ocker, op nummer 15.

Sylvia heeft na lange strijd haar leven verloren aan de kanker.
Ze was, nog blij lachend, bij onze straatborrel van eind augustus 2015 ,
op de oprit tussen nummer 8 en 10.

Maar dat we er waren bij de uitvaart komt nog steeds door Ingrid Koenen,
van nummer 3.

  1. Wieneke (reply)

    17 november 2015 at 17:55

    De Ingrids onder ons zijn hun gewicht in goud waard, vind ik. Ik noem dit soort mensen altijd de smaakmakers. In mijn dorp heb je er ook een paar rondlopen en die trekken de sociale kar. Ik kan ze niet genoeg prijzen voor hun initiatieven. Het is heel goed voor de samenhang, anders leeft iedereen maar langs elkaar heen en weet je helemaal niks van elkaar. Je helpt elkaar wat gemakkelijker en sneller als je kennis hebt gemaakt. Voor nieuwkomers is het ook fijn om direct al een boel mensen te kennen.

    Als iemand jong moet gaan, dan is dat altijd erg droef. Mooi dat jullie samen als buurtgenoten afscheid konden nemen. Voor de familie vast
    erg troostrijk.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *