Een Siciliaan die in Duitsland geld had verdiend en op zijn geboortegrond een
paardenfokkerij was begonnen, vertelde ons ooit het volgende verhaal. “Ik heb geen last
van de maffia maar als ik in de rij sta voor het loket van het postkantoor en er komt
er zo eentje met een hoed binnen, laat ik hem voor gaan. Als ik dat niet doe krijg
ik mijn volgende bouwvergunning niet”.

De hoed als symbool van macht. Onze stervoetballer Memphis draagt tegenwoordig
een hoed. Nu hij sportief in een dipje zit is de hoed van Memphis voor sommige
sportjournalisten onderwerp van hoon. Vooral bij types als Bert Maalderink die
kritische journalistiek verwart met entertainment om de vaste lasten te
kunnen betalen.

De hoed valt uit de toon in een wereld waar de baseballpet domineert. En alles wat
afwijkt is nieuws. Vooral als je het teken van de macht draagt maar op het veld
eventjes onmachtig bent.

Ik vind de hoed van Memphis prachtig. Ik heb zelf ook een hoed (gekocht op het
pleintje bij de Trevifontein in Rome) maar ik draag hem te weinig.

Een hoed is van oudsher een hoofddeksel dat door mensen in hogere kringen
werd gedragen. Arbeiders droegen een platte pet. Tegenwoordig dragen alleen
hipsters en linedancers nog een hoed.

Mijn hoed heeft lang in de kast gelegen nadat ik in Den Bosch een keer ben
nageroepen door puistenkoppen met  witte petjes die hangend uit een
VW Golfje schreeuwden: hé kojboj . . . .

Toch vind ik mijn hoed heel mooi en ik heb me voorgenomen hem vaker
te gaan dragen. En als sportjournalist Bert Maalderink dan zegt: “De buitenwereld
denkt dan: wat doet die man met een hoed?” Dan zeg je net als
Memphis: “Nou gewoon, die zet hij op.”