Camiel Eurlings is hard gevallen. Van de kroonprins van het CDA en
prominent lid van het IOC tot dé loser van dit moment. De commentaren in
de media zijn niet mals en eensluidend: het is zijn eigen schuld.

Dat hij is gevallen lijkt me inderdaad zijn eigen schuld. Dat hij naar plekken is
getorpedeerd waar hij niet thuis hoort lijkt mij ook het CDA-kartel aan te
wrijven. Dat is een stelletje opportunisten dat deze glamourboy op het
wankele schild hees in de hoop daar later zelf de vruchten van te plukken.

Volgens sommige commentaren ging het mis op de avond dat hij zijn
toenmalige vriendin lichamelijk letsel toebracht. Volgens mij zit het in de
karakterstructuur van de man.

Ik zie hem nog staan op dat beruchte CDA-congres toen hij bijna tot tranen
toe geroerd een liefdesverklaring deed aan de toenmalige leider Maxime
Verhagen. Dat vond ik meelijwekkend. Daar stond een man die ze hadden
wijsgemaakt dat hij  de macht zou kunnen hebben en die dacht dat die
bereikbaar was door zich naar boven te likken.

Je komt ze vaker tegen: mensen die omhoog willen en daarvoor alles doen. Ze
vertellen mooie verhalen en zijn buigzaam. Totdat ze de macht hebben en zich
geen raad weten. Het enige dat ze weten is dat ze hoe dan ook aan die macht
vast moeten houden want zonder die macht zijn ze anoniem. Dat is het laatste
wat ze willen.

Het zijn mensen die niet begrijpen dat ze nooit groter kunnen zijn dan het
bedrijf, de partij of de organisatie waarin ze zichzelf naar de top hebben
gewerkt. Het zijn vooral mensen die zichzelf overschatten en niet willen
erkennen dat ze ook waardevol kunnen zijn als ze niet voortdurend in de
schijnwerpers staan. Je komt ze overal tegen.

Ik vind Camiel Eurlings niet per definitie een slecht mens.  Hij is keihard
gevallen en een loser. Dat is triest als je half veertig bent en nog een halve
loopbaan voor de boeg hebt. Camiel Eurlings is vooral een zielig figuur, maar
niet hopeloos. Dat hij nu in de media wordt afgemaakt is vervelend. Hij kan
zich troosten met de gedachte dat dat zo lang duurt totdat er een nieuwe loser
is. Over een half jaar is iedereen Camiel vergeten.

Tot die tijd moet hij de vaststelling dat het zijn eigen schuld is, ter harte
nemen want daar is geen speld tussen te krijgen. Ondertussen moet hij
nadenken over de vraag hoe hij zijn ervaring (die is nu al groter dan menig
mens in een heel leven opdoet) kan aanwenden om ergens nog een rol van
betekenis te kunnen spelen. Als troost kan hij bedenken dat hij ooit op eigen
gelegenheid ergens is gekomen waar hij opviel bij de mannetjesmakers.