Hij is jong. Eerstejaars student journalistiek. Maar bovenal ambitieus. Bij de
lokale omroep waar ik tijdelijk werk presenteert hij in een poule van drie
mensen een wekelijks programma. Dat is te weinig, vind hij. Hij wil een eigen
show. Met z’n eigen naam en z’n eigen stempel.

Een lokale omroep is een goeie playground voor druistige jongens. Hij krijgt
zijn kans. Waar denk je zelf aan, vroeg ik. Wat wil je, vroeg hij.

Tussen wat ik wil en wat praktisch haalbaar is met een club vrijwilligers gaapt
een gat. Hoog inzetten, dacht ik. Ik wil elke middag tussen vijf en zes uur een
actualiteiten show, zei ik.

Ik zag zijn gezicht betrekken. Dat wordt lastig, zei hij. Ach ga weg, dacht ik
zachtjes grinnikend voor mij uit.

Ik moet elke dag naar school, zei hij. Hij kon het wel zo plooien dat hij elke
dag op tijd terug kon van de academie in de grote stad naar het dorp waar we
werken. Maar ja, zei hij, als de trein of de bus vertraging hebben dan hebben
we een probleem.

Ik keek hem ongelovig aan. Mijn onwaarschijnlijk hoge inzet bleek dus
onderhandelbaar. Ik doe het als het van zes tot zeven kan, zei hij. Elke dag,
vroeg ik. Elke dag, zei hij. In het weekend kan het natuurlijk wel om vijf uur,
voegde hij er aan toe.

Ik zette mijn hoofdredacteurspet af en kroop in de rol van een beschermende
vader. Daarna haalde ik nog een kop koffie. We sloegen de onderhandelingen
af op een uur per week. Op zaterdagmiddag. Een groeibriljant begint klein.