Tuinman 27 juli 2016

(Door Ab Klaassens)

Dinsdag 26-7- 2016, 09.00 u.

De man die onze voortuin komt opknappen meert zijn bestelwagen met
aanhanger langs onze stoeprand. Ik loop hem tegemoet en hoor uit zijn
autoradio de herhaling van het bericht dat een Japanse man een groot
aantal patiënten in een inrichting voor geestelijk gehandicapten heeft
doodgestoken.

De man is, zo luidt het bericht, eerder zelf gedwongen opgenomen in
dezelfde inrichting. Maar is daaruit ontslagen.

De tuinman zet de radio uit, geeft me een hand en zegt: “Het moet
toch niet gekker worden. Nou hebben ze die Chinees die al die
gehandicapten heeft vermoord gewoon weer vrij gelaten!

Begrijp jij dat nou?

Ik begreep dat er veel verkeerd wordt begrepen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (411) Blokfluit 26 juli 2016

(Door Marlies)

In het Eindhovens Dagblad van vandaag, 27 juli 2016, een stukkie over
het afscheid van blokfluitdocente Carla Franssen. Ik lees het in eerste
instantie ‘diagonaal’ door tot er een zin in staat die me treft: ‘Lesgeven
aan talenten is geen kunst, minder goede leerlingen plezier laten beleven
aan muziek maken is niet iedereen gegeven.’

De zin brengt me terug naar de discussies rond het vak zangpedagogiek
in mijn conservatoriumtijd. De grote pedagogen krijgen de getalenteerde
leerlingen. Dat brengt een zekere problematiek met zich mee. De clash
van ego’s, het omgaan met de eenzaamheid van ‘het vak’ (waar Carla
Fransen – en ik – ook mee geworsteld heeft) en het omgaan met je talent –
in het geval van zangers: de stem, die af en toe een geheel eigen leven
lijkt te leiden…

Ik weet dat ik op een goed moment een probleem met een van mijn eigen
leerlingen aankaartte en slechts een hoogst verbaasde blik oogstte, dat
had de pedagoog in kwestie nog nooit gehoord, geen contact met het lijf
en chronisch te hoog ademen…. “Als dat in mijn praktijk gebeurt is het talent
na enige tijd zonder verbetering ‘talent af’ en verlaat het mijn gezichtsveld”,
sprak de pedagoog na enig nadenken…

Ik werd toen boos: “dat is de makkelijkste weg; wij mindere goden
verdienen onze kost (en dat betekent in letterlijke zin minder dan de helft
per uur dan de grote pedagogen) met minderbedeelden en moeten daar
oplossingen aandragen voor een veel grotere range van problemen dan
die waar u mee te maken hebt…” (ik zei toen nog “u”).

Clash van ego’s was het gevolg…

Docente Carla Fransen is voorbij dat moment gekomen en dat zal niet
zonder persoonlijke offers zijn gegaan. Ik heb diep, diep respect voor haar
en voor de pedagogen (en ik heb er een paar in mijn omgeving….) die het
voor elkaar krijgen muzíek te maken met de minder getalenteerden en
daar een vervullende carrière uit destilleren. En inderdaad: dat kan waarschijnlijk
alleen als je de muzíek voorop zet en in de eerste plaats muzíekles geeft en
pas in tweede instantie de techniek van het vak. En ik denk dat ze het verdient
dat ook de ‘grote pedagogen’ een diepe buiging voor haar maken. Hulde voor
een ware musica!

In het filmpje een opname van het Loekie Stardust Quartett. Opdat u weet
wat je ook met een blokfluit kunt doen…

  1. Laurent (reply)

    26 juli 2016 at 18:44

    Ja, ik heb me dat pas later eens gerealiseerd. Die prestigieuze conservatoria hebben dan een heel goede naam, maar ze laten ook alleen de heel goede toe. Ik kwam er dan ook niet op, terwijl ik toch best een aardig eindje wegspeel 🙂

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Podotherapeut 26 juli 2016

Ken je het verschil tussen een lantaarnpaal en een kanariepietje? Zijn
linker pootje is iets korter.

Dat was een grapje uit mijn adolescententijd. Dat was eind jaren zestig,
begin jaren zeventig. Ik heb er nooit om kunnen lachen. Ik heb deze
vorm van absurdistische humor sowieso nooit leuk gevonden.

We leefden in een tijd dat iedereen afrekende met de gevestigde orde.
Sjef van Oekel probeerde de Mounties weeg te spelen en het mopje van
de lantaarnpaal en de kanarie was waarschijnlijk om Max Tailleur in de
vergetelheid te doen belanden.

Ik moest er gisteren aan denken. Ik was bij de podotherapeut in Eindhoven
die constateerde dat mijn linker pootje iets korter is. Vermoedelijk als gevolg
van het ongeluk dat ik had in 2011. Net als bij het mopje uit mijn jeugd
kon ik om die mededeling niet lachen.

Ik was bij de podotherapeut terecht gekomen op advies van een mevrouw
van het loopcentrum in Horst, die mij een paar nieuwe wandelschoenen
verkocht. Ze had het vermoeden dat er links en rechts lengteverschil was.

De podotherapeut vertelde mij in een enorm tempo wat er allemaal mis
is met mijn linker been. Ik kon hem niet bijhouden. (Dit is kantoorhumor).
Het goede nieuws was dat hij een oplossing had die hij mij in een zo
mogelijk nog hoger tempo uitlegde ondersteund door grafische beelden op
een computerscherm.

Ik krijg nieuwe zolen en volgens de podotherapeut zou dat mijn klachten
– die overigens niet noemenswaardig zijn anders had u er al lang van
gehoord – kunnen verminderen. En volgens de podo zal de verzekering
zijn werk betalen. Dat vind ik dan wel weer heel grappig.

  1. Wieneke (reply)

    26 juli 2016 at 14:37

    Lapwerk, die zooltjes. Ik weet er alles van, want ik heb wat afgetobd met die podo-lui. Scheefstand komt gewoon vanuit je ruggengraat. Ook al zijn je klachten nu nog niet erg, het zal beslist erger worden. Denk eens aan een bezoek aan een orthomanuele ARTS. Die zet je in een paar sessies én heel voorzichtig weer recht. Betaalt de verzekering wellicht ook 🙂

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Smart 23 juli 2016

(Door Ab Klaassens)

Een paar jaar geleden stond ik op het NS-station van Leeuwarden voor
de deur van het openbaar toilet te huppelen van de hoge nood omdat ik
niet kon bellen.

Ik moest, zei een bordje op de pleedeur, een nummer intikken op m’n
mobieltje. Daarmee betaalde ik dan langs elektronisch weg twee kwartje,
waarna een duistere macht me toegang zou verlenen tot het verlossend
sanitair.

Helaas, mijn mobieltje was van de eerste generatie en zat bovendien in de
bagage die al op weg was naar Schiermonnikoog.

Enkele jaren voor ik met pensioen moest  verving  mijn werkgever, Omroep
Brabant, de aloude schrijfmachines door tekstverwerkers. Ik klampte mij
als een drenkeling  vast aan mijn vertrouwde Remington, maar toen ik
terugkwam van vakantie prijkte op mijn bureau een apparaat dat zijn
geheimen moeizaam aan mij prijs gaf.

Ik verkeer inmiddels op goede voet met de tekstverwerker en alle
mogelijkheden die het apparaat biedt, maar op het gebied van I-pads en
smartphones en wat dies meer zij  ben ik nog een onbeschreven blad.

Dat wilde ik  tot voor kort maar zo laten, maar in discussies aan tafel met
jongeren leg ik het af als er iets moet worden opgezocht. Terwijl ik naar mijn
boekenkast dribbel hebben de smartphone-verslaafden al gevonden wat
we zochten.

Ik stort me dus ook maar op zo’n wonderdoosje, al is het maar omdat ik
nog  een keer via Leeuwarden-station naar Schiermonnikoog wil.

  1. Groninganus (reply)

    23 juli 2016 at 22:27

    Vraag me af: Is via Leeuwarden sneller bij de afvaartplek van de boot naar Schier te komen, dan via Groningen? In Groningen heeft men nog een stationstoilet met tweekwartjesdame die de boel schoon houdt. Zou die aanschaf van een zogenaamde wonderdoos toch nog maar even heroverwegen. 🙂

    (Als mobielloze hou ik het aantal gelijkgezinden natuurlijk ook graag op peil. )

  2. ab klaassens (reply)

    25 juli 2016 at 20:35

    De treinreis via Leeuwarden sloot toen beter aan op de busreis naar Lauwersoog, het \
    vertrekpunt voor het veer naar Schier. Maar via Groningen is wel mooier, Dat station maakt
    elke vertraging tot een genoegen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Cordaid 22 juli 2016

We verzorgen de kat van vrienden die op vakantie zijn. Terwijl we Kees
zoveel mogelijk aandacht gaven ging de bel van zijn huis.

Voor de deur stond een jongeman die onmiddellijk een stroom woorden
over mij heen stortte. Daaruit bleek dat er in Syrië een burgeroorlog aan
de gang is. Vooral kinderen worden daar de dupe van. Hij had een badge
van Cordaid op zijn shirt.

Ik haalde adem om te vertellen dat ik wel eens een krant lees, maar de
jongeman stond op zenden.

Hij schetste het beeld van een enorme rij hongerende kinderen, waarbij
hij met zijn arm tot het einde van de straat wees. Hij riep mij op mijzelf in
te beelden dat ik net een heerlijke maaltijd had genuttigd en dat ik nu
moest kiezen welke van die kinderen mijn bord mocht aflikken. Dat was
namelijk de situatie in Syrië, meneer.

De jongeman ratelde maar door. Of ik wel besefte hoe erg het was?
Ik had hem willen vertellen dat ik me het lot van kinderen
aan trek door het lidmaatschap van een concurrerende hulporganisatie,
maar daar kreeg ik de kans niet voor. Hij stapelde het ene
verschrikkelijk beeld op het andere.  Het ontbrak er nog maar
aan dat hij mij niet persoonlijk verantwoordelijk hield voor al dat
leed.

Op een bepaald moment viel hij stil. Ik was zijn toontje zo zat dat ik mijzelf
de tamelijk achterlijke zin hoorde uitspreken: “Ik woon hier niet, ik pas
op een poes en heb geen geld bij me”.

De jongeman keek mij licht verwijtend aan. “We kunnen ook regelen
dat u volgende week in het vliegtuig naar Syrië zit om die kinderen zelf
eten te gaan geven”, zei hij. Het klonk dreigend.

Ik poeierde hem af, ging de kat eten geven en nam mij voor deze week
geld over te maken naar Cordaid. Achter de rug van de jongeman om.

  1. Wieneke (reply)

    22 juli 2016 at 10:15

    Hm, deugt dat Cordaid wel? Als ze zulke rare mannen in dienst hebben, bedoel ik.

  2. Groninganus (reply)

    22 juli 2016 at 19:56

    Vroeger had je bedelaars en sterke bedelaars. De eersten waren vriendelijk, tikje onderdanig, wellevend en beleefd. De sterke bedelaars daarentegen waren brutaal, overdreven tot op het groteske af hun fictief-droevige lot en zaten intimiderend op je geweten in te spelen. De eerste soort gaf je wat, als gentleman. De tweede soort kreeg niets en een melding bij het bevoegd gezag, dat wel raad wist met dergelijke sujetten.

  3. pjotr (reply)

    22 juli 2016 at 22:29

    Was het niet een student, die als zzp-er op stukloon werkte voor Cordaid?
    Tegenwoordig schijnt dat de nieuwe manier van collecteren te zijn.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (410) IVC 20 juli 2016

(Door Marlies)

Terwijl de mussen hier gebraden van het dak vallen en de kouwtjes in de
straat naar mijn werk mij vanochtend niet eens begroetten, zó warm was
het, heb ik wat los-vaste berichtjes voor u. Voor een meer doorwrochte
visie op opera, klassieke muziek of het leven in het algemeen is het vandaag
te warm…

Het IVC past zijn programmering in september aan. Er bleek asbest te zitten
in het Theater aan de Parade, waar zij hun domicilie hebben. Volgend jaar
gaan ze echt los en dit jaar doen ze alleen het Lied Duo Concours, op andere
plekken in de stad. ’t Mag lijen dat de Bossche horeca hier goed last van heeft.
Die gaan dan mopperen, waardoor er meestal in den Bosch sneller iets gebeurt
dan dat gewone stervelingen iets verstandigs zeggen.  Kijk op de website van
het IVC voor de laatste ontwikkelingen. Den Bosch heeft meer leuke locaties
dan het Theater aan de Parade, heus…

Het Prinsengrachtconcert heeft dit jaar mezzo-sopraan Ann Hallenberg en
‘Il pomo doro’ te gast. Dat wordt een mooie avond, als de weergoden ons goed
gezind blijven. Zaterdag 20 augustus op TV en daarvóór is het in de stad
overal zo’n beetje te doen: concerten in tuinen, op straat en op plekken waar
geen zinnig mens ze zou verwachten (en dus erg leuk!). Wees erbij, het is leuker
dan Carnaval in het Zuiden, niet in het minst omdat het meestal wel ergens even
goed weer is en omdat er minder alcohol bij komt kijken dan bij het zuidelijk
Volksfeest.

Bariton Thomas Oliemans heeft een nieuwe CD gemaakt met de intrigerende
(sub)titel  ‘Dr Jekyll and Mr Hyde’. Ik las een lovende recensie in de Volkskrant
en keek op zijn website. Hij krijgt steeds mee een liedhoofd vind u niet? Ik kan
niet precies duiden wat ik ermee bedoel, maar zoals hij je aankijkt vanaf zijn
homepage wordt het steeds meer ‘Dieskau meets Quasthoff meets Goerne’ met
die lichte (mooie!) ogen van hem…

Ondertussen geniet ‘yours truly’ (met echtgenoot samen!) van het feit dat Nederland
een beetje van ons is in juli en augustus en zit ze de reis naar Stockholm voor te
bereiden. Maar dit regelmatig afgewisseld met een pint op enig terras en een
wandeling door prachtige natuurgebieden die echtgenoot uitzoekt. Zo is de zomer
wel te hebben . . .

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Binnenstad 20 juli 2016

De bestuurders in mijn geliefde Eindhoven hebben een plan gemaakt voor de
binnenstad. In 2025 moeten wij ons wentelen in  een internationale hotspot
leven.

Overbodig te zeggen dat het internationale aspect dan wordt gevormd door
hogeropgeleide expats en rijke Chinese toeristen en niet door Oost-Europese
bedelaars waarover de Eindhovense middenstand onlangs nog beklag deed.

Hoe ziet dat er uit in de visie van de vroede Eindhovense vaderen.  De lokale
media staan er vol mee. Lees mee: Technologie, design en kennis zijn zichtbaar
en beleefbaar in de binnenstad. Het is druk op straat en er is altijd iets te
doen. Voor alle Eindhovenaren. De openbare ruimte is groen, gezond en
nodigt uit tot bewegen en ontmoeten. De binnenstad is een smeltkroes van
nationaliteiten en leeftijden. Ze kent daardoor een gevarieerd en interessant
aanbod aan voorzieningen dat past bij de internationale vibe en dynamiek.

Eén van de redenen waarom ik Den Bosch verruilde voor Eindhoven was
de vibe. Ik vond en vind de provinciehoofdstad een  dorp waar bestuurders
vooral op de winkel passen. Die winkel is de historische binnenstad. Daar wordt
het geld verdiend, dus dat is de navel waar ze allemaal naar staren. Wat daar
is moet behouden worden en wat er al eeuwen niet meer is moet opnieuw
worden opgetrokken.

Zo’n Eindhovens binnenstadsplan geeft energie, maar als voormalig inwoner
van Den Bosch slaat mij ook een beetje de schrik om het hart. Ik herinner mij
nog een gemeenteraadsvergadering in de hoofdstad die ging over
achterstandswijken, toen ook wel Vogelaarwijken genoemd.

Op de pers”tribune” hoorden wij de wethouder die wijken opnoemen. Mijn
collega van het Brabants Dagblad en ik keken elkaar aan. “Hoor jij het ook?”
vroeg ik. Het antwoord sloot aan bij mijn eigen waarneming: “Ze noemt alles
op behalve de binnenstad, Zuid, Engelen en Empel”.  Voor de goede orde: Zuid
is de welgesteldenbuurt, Engelen en Empel zijn dorpen dien tegen Den Bosch
aangeplakt liggen.

Eindhoven en omgeving zijn als eens uitgeroepen door de slimste regio van de
wereld. Ik mag toch hopen dat die intelligentie zich niet beperkt tot techniek en
design, maar dat er ook op sociaal gebied een paar bollebozen aan de knoppen
blijven. Opdat wij in 2025 in de Lichtstad niet zo’n opsomming van
aandachtsgebieden krijgen omdat de bestuurders vergeten zijn dat het grootste
deel van Eindhoven buiten de ring ligt.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Duiven 19 juli 2016

Vanuit de hoge positie waarop wij wonen zien wij elke dag een
natuurfenomeen dat voor mij één van de grootste raadsels is
die ik ken. Vliegende duiven

De duiven zijn – denk ik – eigendom van een melker ergens in
de wijk waarop wij uitkijken.

De vogels vliegen af en toe met z’n allen uit. Dat is niet bijzonder,
het opvallende is dat ze achtjes vliegen.

Ik hoorde van een bijenhouder al eens dat zijn bijen af en toe
met z’n allen de korf verlaten en  achtjes vliegen. Dat doen
ze om hun ingebouwde kompas te activeren, vertelde hij.

Toen ik zijn verhaal hoorde dacht ik even dat ik in de maling
werd genomen. Maar dat was niet zo.

Duiven zijn voor hun lange afstandsvluchten ook afhankelijk van
hun kompas, dus nu ik die vogels in de gaten hou denk ik inderdaad
dat het vliegen van achtjes een functie heeft.

Bovendien, iedereen met een smartphone weet dat je de
kompas alleen kunt gebruiken als je een achtje hebt gedraaid.

Kortom, iedereen die even de weg kwijt is raad ik een dagje
Efteling aan om aldaar in de achtbaan weer op het goede spoor
te komen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vioolles 18 juli 2016

De vioollerares vertelde mij een verhaal.

Een moeder vond dat haar 3-jarig dochtertje een muzikaal
talent was. Ze wilde een deskundig oordeel van de lerares.
Liever nog een bevestiging gevolgd door een serie vioollessen
die binnen afzienbare termijn moesten bewijzen dat wij hier te
maken hebben met de toekomstig opvolgster van Janine Jansen.
De druk was hoog.

De lerares nodigde moeder en dochter uit. Hoewel kinderen van
drie jaar zelden in te schatten zijn als toekomstig vioolvirtuoos
mag je de kans om ze te ontdekken niet veronachtzamen. Mozart
begon ook toen hij de luier net was ontgroeid.

In de lesruimte klampte het kind zich vast aan de moeder. Ze
moest niets hebben van de vreemde mevrouw die haar met lieve
woordjes probeerde te lokken.

Die mevrouw pakte het kleinste viooltje uit haar collectie en
probeerde het meisje daarmee los te weken van de moeder. Na
lang soebatten kwam de peuter schoorvoetend los van haar
beschermer.

Ze nam het viooltje aan. Op dat moment greep moeder haar
smartphone en maakte een serie foto’s. Het kindje deed wat
bewegingen met de viool maar aan alles zag je dat ze verlangde
naar haar poppen.

Het werd niets die eerste keer, maar talent moet rijpen. Dat
gebeurde niet. De moeder liet niets meer van zich horen.

“Ik ben bang dat de foto’s  op Facebook staan”, zei de vioollerares.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Tour de France 17 juli 2016

(Door Ab Klaassens)

Nu Tom Dumoulin en Bauke Mollema de harten van de vaderlandse
wielerliefhebbers verwarmen met mooie klasseringen in de Tour de France
gaan mijn gedachten terug naar mijn eerste journalistieke werkzaamheden.

Ik werkte op de afdeling externe betrekkingen van de Arbeiderspers, uitgever
van onder meer het sociaal-democratische dagblad Het Vrije Volk.

Aan de gevel van ‘De Rode Burcht’ aan het Hekelveld in Amsterdam-centrum
hingen vitrines met vergeelde kromgetrokken oude nieuwsfoto’s.
Ik  haalde de rotzooi eruit, stapte naar de redactie, eiste nieuwe foto’s en
voorzag ze, na overleg met redactieleden, van passende bijschriften. Dat trok
publiek.

Toen Nederlandse wielrenners als Wout Wagtmans, Wim van Est, Gerrit
Voorting en Henk Faanhof in die jaren vijftig goed presteerden in de Tour de
France gaf ik buiten op straat op schoolborden met een krijtje de informatie
door die de sportredactie vergaarde over het verloop van de koers.

De belangstelling was zo groot dat de directie van de Arbeiderspers besloot
tot uitgave van extra-avondedities, voornamelijk gewijd aan de Tour en
uitsluitend bestemd voor straatverkoop in Amsterdam.

De informatie over het koersverloop kwam van Franse persbureaus, van een
correspondent in Parijs en van de – toen  – enige Nederlandse
radioverslaggever Jan Cottaar.

Een kwartier na de finish rolde de extra editie van de pers. De nieuwshonger
van het publiek was groot. De TV deed niks, de radio weinig. Ik stond met een
pak kranten op een tramhalte bij het Leidseplein . De prijs van de krant was
tien cent. Ik kreeg voornamelijk kwartjes.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *