Broederliefde 3 september 2016

In de wereld van voornamelijk jonge mensen waarin ik
tijdens werkuren verkeer moet je als oudere je best doen om
aansluiting te houden. Volgens mij slaag ik daar net voldoende
in om mij geen buitenaards wezen te voelen.

Een collega van mij begrijpt ook hoe dat moet. Hij is
jonger dan ik, maar toch ook al de vijftig gepasseerd. We
proberen elkaar ook scherp te houden want in je eentje
tegen zoveel jonkheid is een ongelijke battle.

Mijn collega vertelde dat hij van Broederliefde houdt. “Ik dacht
dat jij van de herenliefde was”, zei ik. “Dat ben ik ook”, zei
hij, “maar ik hou ook van Broederliefde”. Ik voelde op de
redactie een lichte voorsprong ontstaan voor mijn collega.

Het bleek te gaan om een kluitje Nederlandse rappers.
Ik had er nog nooit van gehoord. Zo snel ik kon zocht ik op
mijn smartphone Broederliefde op. Mijn collega riep nog
dat hij het geweldig vond maar er niks van verstond. Ik riep
dat ik het wel kon verstaan. Er was immers een achterstand
weg te poetsen.

Gisteren las ik dat Broederliefde een record heeft gebroken.
Hun Nederlandstalige plaat staat langer nummer 1 in de
hitlijst dan een moppie van Frans Bauer.  En al die tijd kende
ik ze niet.

Ik zal dus net als vroeger weer de hitlijsten moeten gaan
bijhouden om er voor te zorgen dat ik in de race blijf.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (416) Tweehonderdste podcast 2 september 2016

(Door Marlies)

Vandaag heb ik op mijn eigen website de tweehonderdste podcast met
klassieke muziek gezet.

Ik citeer in dit stukkie hier en daar uit de teksten die ik bij deze uitzending
schreef, dat dekt wel zo’n beetje de lading van mijn gevoelens bij deze
tweehonderdste.

Begon ik ooit uit min of meer therapeutische gronden met het maken van deze
podcast en was mijn zachte g en wat getrokken uitspraak van het Nederlands
ooit iets waarvoor ik mezelf moest verklaren, dat is allemaal over.

De therapie heeft zijn doel gediend: ik verontschuldig me nooit meer voor
mijn tongval en begin er zelf niet meer over… Zodra ik mijn mond open doe in
het bijzijn van niet-Brabanders blijft het een issue, maar ik blijf er kalm
onder… ik maak de podcasts nog steeds met het grootst mogelijke plezier en
vind door het zoeken naar mooie muziek voor u, nog steeds leuke andere
muziek, die minstens even mooi is, wat dat betreft kan ik door tot in het
oneindige.

Maar het is ook wérk: ik had nooit, nooit en nooit gedacht dat het ooit zover
zou komen. Tweehonderd! Stel je voor: tweehonderd keer muziek zoeken bij
ieder onderdeel, tweehonderd keer de juiste uitvoering vinden, downloaden
en bewerken, tweehonderd keer teksten erbij schrijven en tweehonderd keer
opnames maken. Ik heb ooit uitgerekend dat ik ongeveer een dag werk heb,
alles bij elkaar, aan één uitzending.

Ik heb u gevraagd – toen ik deze uitzending samenstelde – wat u de mooiste
opera-aria ooit, het mooiste lied ooit, de mooiste musicalsong ooit vond en de
reacties heb ik verwerkt. En voor de rest heb ik het aangevuld met mijn eigen
keuze. Omdat dit een privé-podcast is, hoef ik nooit muziek te draaien die ik
zelf niet mooi vind, en in deze tweehonderdste doe ik dat dus ook niet.
Gelukkig vond ik de suggesties die aangedragen werden zelf ook mooi…

‘The impossible dream’ uit Man of La Mancha is een eigen keuze. Ik heb me
altijd verwant gevoeld met Don Quichotte en zelfs nu ik ouder word is er iets
in mij dat maar steeds windmolens zoekt om tegen te vechten, of bierkaaien
zo u wilt… Ik heb ook ontdekt dat er ook een goede kant zit aan dat altijd maar
strijdbaar zijn: ik heb vriendschappen gevonden die een leven lang zullen
duren en het heeft me sterk gemaakt, maar ook eenzaam…. Hoe dan ook: de
Man of la Mancha in deze tweehonderdste zingt ook over mij…

Bijzondere tenor Marco Beasley heeft een tijdlang samen gewerkt met
Christina Pluhar van l’Arpeggiata. Dat is een uitstekend gezelschap dat oude
en volksmuziek vertolkt op onnavolgbare wijze. Ik ken geen gezelschap dat zo
goed authentieke uitvoeringspraktijk en plezier in het spelen kan combineren.
De tekst van de Passacaglia della Vita is een cynische: het komt erop neer dat
een mens moet sterven en dat dat het enige is wat hij moet…. Geheel in
tegenstelling tot de tekst is het lied van een levenskunst die zijn weerga niet
kent… en de stem van Beasley leent zich bij uitstek voor deze gelaagdheid in
de muziek…

Dat lied neem ik dan ook op in dit stukkie. Zie hieronder…

Ter gelegenheid van de tweehonderdste neem ik mijn lief mee uit eten. Hij
was het laatste duwtje in de richting van de website en de podcasts Vocalies en
hij was tweehonderd keer een liefhebbend-kritische ’tegenluisteraar’. We
hadden discussies die inzichten brachten en tot weer nieuwe mooie muziek
leidden; een etentje is wel het minste wat ik hem aan kan bieden. Ter
gelegenheid daarvan zullen we op u, de luisteraar, proosten: moge Vocalies u
wel (blijven) bekomen.

https://www.youtube.com/embed/0l-iU-62VVE”

  1. Wieneke (reply)

    2 september 2016 at 14:00

    Ik lees je stukjes hier altijd en met heel veel plezier. Ik hoop, dat je nog jaren doorgaat, Marlies. Enne…….eet smakelijk!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Streekomroep 1 september 2016

Het is vandaag feest. De regionale omroep waar ik werk bestaat
veertig jaar. Daar merkt vandaag niemand iets van, maar voor
deze maand staat een aantal publieksevenementen en programma’s op
stapel die er veelbelovend uit zien. Van die 40 jaar heb ik er 28
meegemaakt.

Veertig jaar is zo’n moment om terug te blikken. Dat doe ik niet.
Oud-collega’s die dat doen in de programma’s die nog gaan komen
kunnen dat veel beter.

Het is ook de week waarin de regionale omroepen opeens weer
in het nieuws zijn. De zoveelste staatssecretaris die mijn pad kruist,
dit keer heet hij Sander Dekker, wil dat de dertien regionalen gaan
bezuinigen. De bestuurders van die omroepen hebben geprobeerd
een plan te bedenken om samen die bezuinigingen op te vangen.
Dat is mislukt. Dat verbaast mij niets. In al die jaren dat ik in deze wereld
mee draai is er één constante: dertien koninkrijken.

Naar aanleiding van het mislukken ontspon zich op Facebook een
kleine discussie waaraan de directeur van de lokale omroep
Studio040 in Eindhoven mee deed. Prima omroep overigens. Er
werd gepleit voor  streekomroepen in Nederland.

Dat is in de basis geen gekke gedachte. In een tijd van mondialisering
trekken mensen zich terug in kleine regio’s waar ze gelijkgezinden
treffen. Zo’n beweging zie je ook in de politiek waar bijvoorbeeld in
mijn regio de Peel- en de Kempengemeenten zich achter de wallen
terugtrekken.

Toen ik bij Omroep Brabant begon was dat een streekomroep met
alleen radioprogramma’s voor zuidoost Brabant. Iedereen luisterde daar
naar. Het is verleidelijk om daar naar terug te verlangen, maar als je daar
nu voor pleit ga je voorbij aan de nieuwe tijd.

We hadden vier studio’s die vier Brabantse regio’s afzonderlijk bedienden.
Heel kleinschalig en heel populair. In de jaren negentig bleek die
versnippering financieel niet meer houdbaar. Als dat wel zo zou zijn
geweest zou die succesformule nooit zijn opgegeven.

Regionale omroepen zijn niet langer bedrijven die alleen maar
radio- en televisie-uitzendingen maken. De focus ligt tegenwoordig op
online, het internet. Dat is ook logisch want steeds meer mensen
lezen daar het nieuws. En wie kijkt er nou nog live-televisie? Waarom zou
je anno 2016 streekomroepen gaan maken?

Als je in Nederland streekomroepen wil dan praat je over tientallen
radio- en televisiestations verspreid over een landje als Nederland, die
allemaal hun eigen koninkrijkje zijn. Die willen vast allemaal hun
eigen faciliteiten, hun eigen computerprogramma’s, hun eigen
overheid, hun eigen directies. Sander Dekker en de minister van
financiën zien ze aankomen.

Dan heb je het nog niet over de vraag wie de concessie voor een
streekomroep moet krijgen. In Den Bosch bijvoorbeeld vechten
verschillende groepen die menen het publiek te vertegenwoordigen,
elkaar het kot uit om een vergunning. Resultaat: er gebeurt niks.

 

  1. Lauk Bouhuijzen (reply)

    1 september 2016 at 10:50

    Formule OB in de jaren 90 met 4 regio’s met mix van regio en heel Brabant was idd erg succesvol. Onbetaalbaar? Had ook te maken met komst van de veel duurdere tv-afdeling. Op zich terecht en belangrijk, maar blijft wel jammer.

  2. ab klaassens (reply)

    2 september 2016 at 20:50

    De geachte auteur vraagt zich af waarom je streekomroep zou moeten maken.
    Tegenvraag: waarom maak je dan wel een provinciale omroep? De enige reden is de
    financiering. Die is voor administratief Noord-Brabant.
    Sociaal-cultureel bestaat Noord-Brabant niet.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

The Get Down 31 augustus 2016

Het kwam eigenlijk door programmamaker Merlijn Passier. Hij trok
mij over de streep om de nieuwe Netflix-serie The Get Down te gaan
kijken. En nu ben ik lyrisch.

Ik kijk veel series. De meeste samen met Marlies, maar soms scheiden
onze wegen omdat we niet altijd dezelfde smaak hebben. Op het
werk gaat het nogal eens over die series. Welke heb jij gezien? Heb
je nog goeie tips?

Of het gaat over all-time favorieten. Breaking Bad scoort hoog. Voor
mij staat Fargo op nummer één. Dat is zo sfeervol gemaakt met prachtige
verstilde beelden van sneeuwlandschappen.

Mooie beelden zijn voor mij minstens zo belangrijk als het verhaal.
Toen Netflix The Get Down aanprees – het schijnt de duurste serie
te zijn die ze ooit gemaakt hebben – was ik niet meteen enthousiast.

Het verhaaltje vond ik  dun. Jongeren proberen via muziek
te ontkomen aan hun kansloze bestaan in The Bronx, jaren zeventig.
De trailer vond ik ook niet overtuigend.

Tot Merlijn dus zei dat de serie een kans verdient. Zijn status als
programmamaker is voldoende om het advies op te volgen. Dat was
maar goed ook. De serie is van een grote visuele schoonheid. De
wereld waarin het verhaal zich afspeelt (DJ’s, rappers, graffiti) is
niet de mijne, maar het is wel meer dan boeiend om er op deze
manier kennis van te nemen.

Wat ik ook belangrijk vind is dat de serie, ondanks de keiharde
wereld waarin hij zich afspeelt, niet gewelddadig is om de
gewelddadigheid. Het is bij vlagen te lief, maar dat vind ik wel
prettig op z’n tijd. En ik vind het ook niet verkeerd af en toe vol te
schieten omdat de serie ontroerend is.

De veerkracht van de jongeren in hun ogenschijnlijk uitzichtloze wereld
vond ik  inspirerend. Ik zou zeggen: neem mijn advies net zo serieus als
ik dat van Merlijn: ga die serie kijken.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Boost 31 augustus 2016

(Door Ab Klaassens)

Voor de zoveelste keer is in het nieuws dat leerlingen In het basisonderwijs
niet leren schrijven.

Via de radio probeert presentatrice Lara Rense me uit te leggen hoe iemand
gaat proberen om iets zo optimaal mogelijk een eindje weg te smijten. Alsof er
gradaties bestaan in optimaal.

In het Eindhovens Dagblad laat een verslaggever een rechter zeggen dat een
assessment een rol mag spelen bij de beoordeling van een ambtenaar terwijl
een assessment hetzelfde is als een beoordeling.

In de kranten en op de radio breek je als lezer en luisteraar je nek over het
woordje  ‘boost’, spreek uit ‘boest’. Veel deftiger dan ‘zetje’.

Ook heeft iedereen het over ‘de  focus gericht houden op…’ en over focussen
in  het algemeen.

De focus is volgens Van Dale een brandpunt of de haard van een chronische
ontsteking. Misschien vermoedt u wat ik kies.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Halina Reijn 30 augustus 2016

Actrice Halina Reijn ligt onder vuur. Ze heeft in een column in het
AD mensen afgezeken die haar al dan niet bewonderend aanstaren.
Daar houdt ze niet van op dagen dat ze een slecht humeur heeft.

De teneur van de kritiek op Halina is, dat aangestaard worden nou
eenmaal hoort bij het Bekende Nederlanderschap en dat ze bestaat
onder andere dankzij die mevrouw die ze een zeekoe noemde.

Ik vind de actie van Halina niet slim, maar ik kan weinig begrip
opbrengen voor mensen die BN’ers aanstaren. Nou heb ik makkelijk
praten, want ik zie niet zoveel BN’ers.

Af en toe komt er eentje in onze studio om een toertje door de
provincie te promoten. Ik heb nooit de neiging om naar ze toe
te rennen om een selfie te maken. Ik zou mezelf generen als ik het wel
zou doen.

In de stad kom ik Theo Maassen wel eens tegen op zijn Bakoe-fiets
of wandelend met zijn dochter. Ik heb nooit de neiging hem aan te
spreken. Mijn vrouw heeft hem ooit uitbundig gegroet. Ze liep in
gedachten verzonken en zag vanuit haar ooghoek een bekende. Dus
voorkomend als ze is begroette ze hem. Theo Maassen groette terug.
Drie stappen later besefte mijn vrouw dat zij wel wist wie Theo
Maassen is, maar zij voor hem een volslagen onbekende is.

Dat is volgens mij de crux van het verhaal. Veel BN’ers gooien overal hun
hele hebben en houwen op straat. Zo vaak dat veel mensen denken dat
het oude bekenden zijn en die staar je aan, die begroet je of daarmee
ga je op de foto. Halina zou eigenlijk in de leer moeten bij Johan
Vlemmix. Hij kan uitleggen dat BN’er zijn vooral een vak is waarvoor je
vaardigheden nodig hebt.

  1. Wieneke (reply)

    30 augustus 2016 at 09:32

    Ha, ik kan me herinneren, dat ik in de jaren zeventig eens in een café in Rotterdam was met collega’s. Daar kwam Gerard Cox binnen samen met Joke Bruijs, die toen nog niet zijn vrouw was. Een van mijn collega’s zei vrolijk: ‘Hallo Gerard, hoe gaat ie?’ of zoiets. De man werd nijdiger dan nijdig en het scheelde niet veel of hij had mijn collega een dreun verkocht.
    Rare mensen, die BN-ers. Ze doen er alles aan om in de kijkerd te staan of te blijven en als mensen daarop dan reageren, dan worden ze boos. Ik vind het niveau van Halina Reijn niet echt hoog.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (415) IVC 29 augustus 2016

(Door Marlies)

Het komt er weer aan: het IVC in Den Bosch, het Internationaal Vocalisten
Concours. Dit jaar in afgeslankte vorm. Ze hebben asbest gevonden in het
Theater aan de Parade en dat moet eerst opgeruimd. Praktisch als ik ben zat ik
me in arren moede even af te vragen hoeveel asbest ikzelf (ik heb er meerdere
malen gezongen….) en allerlei jong vocaal grut dat er eerder zong binnen
hebben gekregen met die goed ontwikkelde longen van ons, maar daar heb ik
maar niet teveel gedachten aan gewijd… Je moet jezelf niet onnodig verdrieten
met leed dat misschien nooit komt…

De categorie Lied Duo gaat wél door en voor het grootste deel in Den Bosch.
Twintig talentvolle duo’s kunt u horen tussen 10 en 30 september.

De organisatie van het IVC merkt nog even fijntjes op: bij Liedzang zijn zanger
en pianist even belangrijk, dus niet alleen de zanger of zangeres wordt
beoordeeld, maar ook de pianist en het samenspel.

In de jury: zangers Elly Ameling, Jard van Nes en Robert Holl, pianisten Hans
Eijsackers, David Selig en Aart-Jan van de Pol.

Hopelijk wordt het toch nog leuk, ondanks dat het opera-deel van het
concours pas volgend jaar plaatsvindt. Ik ben een groot Liedfan, moet u
weten, maar soms ontaardt het werken met het fijnpenseel, wat Liedzang nou
eenmaal is, in een wat te stijve benadering (en dan zeg ik het zo netjes als ik
kan). De jury mag wat mij betreft er extra kritisch op toezien dat de ballen in
het Lied blijven za’k dan maar eens onparlementair zeggen…

Hieronder een speellijstje:

za 10/zo 11 september, Eerste Ronden Lied Duo, Muzerije, Hinthamerstraat
Den Bosch

ma 12 september, Workshop Monique Krüs, De Toonzaal, Prins Bernhardstraat Den Bosch

di 13 september, Halve Finale Lied Duo, Grote Kerk, Kerkstraat Den Bosch

wo 14 september, Masterclass Robert Holl, Grote Kerk

vr 16 september, Round Table Forum, Muzerije + Finale Lied Duo, Grote Kerk

vr 30 september/za 1 oktober, Elly Ameling Liedcursus, Koninklijk Conservatorium, Den Haag.

Op de website van het IVC kunt u er van alles over lezen. Veel plezier!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Serieus 29 augustus 2016

Den Haag ontwaakt uit de siësta. Mark Rutte , Diederik Samsom,
Geert Wilders, Alexander Pechthold, allemaal hebben ze zich de afgelopen
dagen laten horen.

Rutte liet zijn aankondiging om weer lijsstrekker te worden gepaard gaan
met excuses voor gebroken verkiezingsbeloften. Wilders maakte op de
social media gehakt van hem. Wilders zelf presenteerde een lijstje
beloften waarvan ik aanvankelijk dacht dat het nep was. Ik dacht even
dat het een opstel was van een jongetje uit groep zes aan wie de juf had
gevraagd: wat zou jij doen als je een dag de baas van Nederland zou zijn.

Eigenlijk kunnen we Wilders afschrijven. Hij wil helemaal de baas niet
zijn. Hij heeft op een A-viertje zijn afscheidsbrief geschreven.
Over zeven maanden kan hij zich verongelijkt terugtrekken uit een onmenselijk
leven. Hij kan tot in lengte van jaren zeggen dat hij ooit verkiezingen
heeft gewonnen, maar dat niemand hem begreep.

Rutte heeft aangetoond dat hij de kiezers niet serieus neemt. Of ben ik de
enige die zich beledigd voelt omdat er een politicus is die denkt dat ik
zo dom ben dat ik geloof dat hij mij duizend euro geeft?

Samsom is deze zomer de wijken in getrokken. Zijn conclusie: het is met
ons land niet zo slecht gesteld als Twitter en Facebook  willen doen
geloven. Zijn probleem is  dat hij niet door heeft dat die social media
de nieuwe opiniemakers zijn die geen ruimte laten voor nuance.

Hij ontdekte ook dat de onderwerpen die deze zomer hebben beheerst, zoals
aanslagen in Frankrijk, een couppoging in Turkije en boerkini’s, onder gewone
mensen veel minder leven dan het in de media lijkt. Vermoedelijk heeft onze
amateur-antropoloog een punt, maar je kunt niet ontkennen dat ze tenminste
invloed hebben op onze samenleving.

Maar stel dat slechts weinigen met die kwesties bezig zijn, dan is het goed dat
Den Haag is ontwaakt en ons stukje bij beetje duidelijk maakt wat ons na de
verkiezingen te wachten staat. Ik hoop wel dat wij, de kiezers, serieus worden
genomen want die wens hebben links, rechts en het midden gemeen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Trommelaar (2) 28 augustus 2016

(Door Ab Klaassens)

Jan de Vries recenseerde onlangs het optreden van een trouwe trommelaar
tijdens de thuiswedstrijden van PSV als ‘sfeerverhogend’.

Ik denk dan aan de stakkers met hun dure seizoenskaarten in hetzelfde
supportersvak. Maar goed, je moet wat over hebben voor de geestelijk minder
bedeelden. Je doet wat proppen in je oren en gaat als je drie keer ‘kruisjassen’
hebt verstaan als ‘je kruis wassen’  maar eens op zoek naar het adres van Beter
Horen.

Dit opent volgens mij nieuwe perspectieven voor de sponsoring van de alom
geliefde voetbalorganisatie. Er komt een door Beter Horen gefinancierd
supportersvak met gereserveerde plaatsen voor de trommelaar en Jan de
Vries.

Beter Horen schakelt vervolgens één van zijn brilverkopende concurrenten in
voor co-sponsoring van speciale brillen voor  Luuk de Jong bij het nemen van
strafschoppen.

  1. jan (reply)

    29 augustus 2016 at 10:20

    Ik weet niet wie jij geestelijk minder bedeeld vindt, maar de trommelaar is dat niet.

  2. ab klaassens (reply)

    29 augustus 2016 at 13:40

    Dan is er dus aan mij een steekje los.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Komkommertijd 27 augustus 2016

Er is iets geks aan de hand. Voor het eerst sinds ruim veertig jaar journalistiek
mis ik de komkommertijd. Ja, hoor ik u denken, er waren Olympische
Spelen. Maar die zijn er om de vier jaar, dus daar kan het niet aan liggen. Sterker
nog: andere jaren scoorden de Brabantse sporters veel beter en leverde dat
meer verhalen op.

Het moet u toch ook opgevallen zijn. Er waren geen poema’s op de Veluwe
en ik heb niet hele volksstammen op jacht gezien naar ontsnapte slangen.

Ik heb geprobeerd te bedenken waarom er geen komkommertijd is. Het
blijft een beetje koffiedik kijken. Komkommertijd was de tijd dat overheids-
instanties dicht gingen en de stroom officieel nieuws opdroogde. Het was de
tijd waarin media nog veel overheidsnieuws brachten.

Journalisten concentreren zich nu meer en meer op verhalen van gewone
mensen. En die verhalen gaan in de zomer zonder onderbreking door. Want
ook op het strand en de camping vertellen gewone mensen via social media hun
wederwaardigheden die door journalisten opgepikt worden. Facebook en Twitter
zijn onuitputtelijk.

En dan hebben we nog het weer. Het meest besproken onderwerp in ons land.
Dat weer was afgelopen maand wisselvallig. Beperkten media zich vroeger tot
een enkel berichtje over door hitte bevangen bejaarden of spiegelgladde wegen,
sinds journalisten weten dat mensen vooral over het weer praten worden die
mensen op hun wenken bediend. In een zomer waarin het afwisselend herfstig en
tropisch is, is ook het weer een onuitputtelijke bron.

Je zou kunnen zeggen dat social media en het feit dat de journalistiek beter
dan vroeger inspeelt op wat er onder de mensen leeft, er voor hebben
gezorgd dat de komkommertijd is verdwenen. Ik waag me niet aan die stelling
Ik ben veel te ouderwets voor lichtzinnige conclusies. Maar misschien is er een
student journalistiek die nog een scriptie-onderwerp nodig heeft.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *