Vocalies (420) Anna Netrebko 13 oktober 2016

(Door Marlies)

Ze deed het weer: Anna Netrebko: haar zoveelste CD is uit. Een van dé
stemmen van onze tijd. Haar vorige CD, getiteld ‘Verdi’ ging in korte tijd
naar de nummer 1 in de pop-charts (in iets minder verhaspeld Nederlands:
de hitlijsten) in Oostenrijk. Nooit vertoond in de geschiedenis van de
klassieke CD’s. Toen waren de recensies al jubelend, ben benieuwd wat ze nu zijn.

Als je de cover (van de CD bedoel ik) ziet is er niks ‘Verismo’s’  aan, nondepatatten
wat een prachtige hoes. En niet alleen omdat Netrebko een plaatje is, maar omdat
de hoes buitengewoon artistiek is met dat prachtige hoofddeksel… bij de titel
‘Verismo’ zou je eerder een armoedig gekleed persoon verwachten… niks is
minder waar. Nou zou Netrebko zelfs in een juten zak nog prachtig zijn (sprak
Vocalies – zelf ooit sopraan, maar nooit zo knap –  jaloers).

Goed, het gaat niet om het hoesje, het gaat om de inhoud… en die zal net als
de vorige keer prachtig zijn. En Netrebko roept af en toe gevaarlijke politieke
dingen en zegt hier en daar wel eens een concert af, maar ze levert waar voor
uw geld. Ik lees de recensie in The Observer/Culture en mijn hart springt op.
Een vrije vertaling: ‘Netrebko is meer dan alleen een ster, haar artistieke
uitvoering van aria’s en scènes uit Italiaanse opera’s is tegelijkertijd subtiel
en opwindend’.

Ultrakort een CV-tje van Anna:
Anna Joerjevna Netrebko werd geboren in Rusland, in 1971); ze is Russisch
Oostenrijks.

Een ‘romantisch’ verhaal: ze zou de vloeren van het Mariinsky theater geboend
hebben om haar Conservatorium-opleiding te kunnen betalen. Er is niks romantisch
aan het boenen van vloeren, maar ook het hebben van een carrière is zwaar
overschat: het brengt een hele hoop spanning en druk met zich mee en de kans
op echte romantiek wordt een stuk minder door een carrière… maar goed, toen
de directeur van het Mariinsky, Valery Gergiev, haar opmerkte en haar mentor werd,
ging het als een dolle: Susanna in Le nozze di Figaro, Ljoedmila in Roeslan en
Ljoedmila  (Glinka) enz. enz.

In 2003 begon ze CD’s te maken, zorgvuldig gepland en de CD’s vertoonden ook
een opgaande lijn in kwaliteit; was de eerste al goed, daarna werd het alleen maar beter.

Ik zag haar nog nooit in het echt: concerten en opera’s waar ze zingt zijn in
no time uitverkocht. Op TV zag ik haar langskomen en als ze in een opera zingt is
haar optreden zo betoverend dat ik ademloos blijf kijken. Normaliter word ik niet
zo meegenomen via een tv-scherm, maar als een uitvoering echt goed is, blijf ik
graag hangen.

Kopen die CD en als u bij een concert of opera kunt zijn: ga!

Hieronder een opname van ‘La mamma morte’ uit Giordano’s opera ‘Andrea Chenier’.

 

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Krakers 12 oktober 2016

Krakers hebben voor enkele tonnen en misschien wil een miljoen
euro schade aangericht in een pand in Eindhoven. Toen ze hoorden
dat ze op last van de rechter het pand uit moesten hebben ze
huisgehouden met als resultaat een slagveld.

Op het forum van nieuwssites ging het volk uiteraard helemaal los.
Werkschuw tuig was nog de minste aantijging. Sommigen stelden
straffen voor als waren in dit land de sharia ingevoerd.

De term werkschuw tuig stamt uit de oorspronkelijke krakerstijd,
zo’n dertig tot veertig jaar geleden. Toen was het langharig
werkschuw tuig, naar de mode van die tijd.

Ik denk dat de mensen die in het Eindhovense pand hebben
huisgehouden  inderdaad in de categorie niet-participerende
Nederlanders vallen en derhalve aangeduid mogen worden
als werkschuw tuig.

Ik zou het fijn vinden als de media die term – of iets dat daar
op lijkt – zouden hanteren. Ik betreur het dat deze alles
verwoestende lieden worden aangeduid als krakers. Maar dat
komt omdat ik altijd veel sympathie heb gehad voor de oorspronkelijke
krakers. Het waren mensen die streden tegen woningnood en
panden bezetten die door speculanten leeg werden gelaten.

Kraker is voor mij nog steeds een geuzennaam. Om  groepen
cokesnuivende losers die inbreken, los gaan in andermans eigendom
en dat  als een slagveld achterlaten, krakers te noemen is een
belediging voor al die mensen die streden tegen woningnood

  1. Harry Perton (reply)

    14 oktober 2016 at 12:35

    Het kraken begon eind jaren 60, begin jaren 70 in dichtgespijkerde pandjes die op de nominatie stonden voor sloop. Inderdaad betrof het toen nog langharigen. Rond 1977/1978 veranderde het modebeeld naar korthartig (punk). Destijds werden de krakers asocialer, gewelddadiger, rücksichtlozer, nihilistischer en nietsontziender, wat culmineerde in de Kroningsdagrellen van 1980. Heb die omslag van nabij meegemaakt, zo kwam begin jaren 80 eens op bezoek in een gekraakte woning boven een winkel waar een enorm schilderij uit de 17e eeuw was voorzien van kraakleuzen en winkelhaken. In die tijd verspeelde het kraakwezen al een hele hoop sympathie.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Media 12 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

In de jaren tachtig van de vorige eeuw maakte ik, als medewerker van
Omroep Brabant, bezwaar tegen het plan van de redactie om iemand
van de Centrum Democraten aan het woord te laten.

Het gebeurde in de aanloop van de verkiezingen voor de Provinciale
Staten . De redactie wilde de lijsttrekkers van alle deelnemend partijen
hun zegje laten doen.

Ik vond dat je een partij met racistische gedachten, zoals de CD toen
was, geen ruimte moest geven. De redactie was was van mening dat
we, als met publieke middelen betaalde omroep, verplicht waren
iedereen aan het woord te laten.

De CD-lijsttrekker bleek trouwens een stamelende stakker die niet
wist wat  het provinciaal bestuur te doen heeft.

In  NRC/Handelsblad van 11 oktober schrijft Hans Beerekamp,
gewaardeerd  kenner van ‘de media’ dat de journalistiek
mede-verantwoordelijk is voor de opkomst  van populaire figuren|
als Donald Trump en – in Nederland – Rita Verdonk en  Geert Wilders.

Ik voel me wel thuis bij die conclusie. De beweringen van zulke
politici zijn mij te gemakkelijk. Moet je ze dan negeren? Mijn ene ik
zegt dat je niet iedere malloot het woord moet geven, mijn andere
ik houdt vol dat een democratie wel een stootje moet kunnen verdragen.

De grote vraag is welke informatie relevant is voor de instandhouding
van de democratie. De traditionele media hebben inmiddels tot hun
verdriet moeten vaststellen dat de meningsvorming door de sociale
media een betere positie heeft verworven dan die van de klassieke
journalistiek.

Helaas zijn er slachtoffers te betreuren: de kille feiten.

.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Torunoglu 11 oktober 2016

De laatste tijd hoor je steeds vaker dat het democratische bestel zoals
wij dat kennen in de revisie moet. Politici zijn vooral bezig met
partijpolitiek en compromissen en komen daardoor nauwelijks meer
toe aan besturen en het bevorderen van uw en mijn welzijn.

Ik las het boek “Als burgemeesters zouden regeren” van Benjamin
Barber. Die constateert dat natiestaten niet meer in staat zijn grote
problemen op te lossen. Burgemeesters van metropolen  over de hele
wereld daarentegen zouden veel beter kunnen samenwerken omdat
zij een gezamenlijk belang hebben, namelijk het goed functioneren van
hun stad. Het boek kent veel voorbeelden van hoe dat in de praktijk al
succesvol gebeurt.

De Vlaming David van Reybrouck trekt momenteel  aandacht met
zijn boek “Tegen verkiezingen”. Hij schrijft ook dat het huidige
democratische bestel problematisch is omdat politici steeds vaker
regeren met de volgende verkiezingen in het achterhoofd.

Ons aller opiniepeiler Maurice de Hond deed vorige week een duit
het zakje met de mededeling dat hij misschien zelf niet meer gaat
stemmen omdat elke partij zoveel inlevert dat je net zo goed op de
tegenpartij had kunnen stemmen.

Als je om je heen kijkt zie je dat politici steeds vaker kleingeestige
lieden zijn die vooral met zichzelf en hun partijtje bezig zijn en geen oog
meer hebben voor het welzijn van de bevolking.

Neem nou het gevalletje Torunoglu in Eindhoven. Hij is wethouder van
Turkse afkomst en wordt in de stad goed gewaardeerd. De politieke partij
Denk wil over twee jaar in Eindhoven meedoen aan de lokale verkiezingen
en heeft nu al de aanval op Torunoglu ingezet.

Dat is allemaal nog voorspelbaar maar Denk krijgt steun van nota bene het
CDA een een lokale ouderenpartij. Die vinden dat Torunoglu moet kiezen
tussen Erdogan en Gülen. Overbodig te zeggen dat die twee partijen
in de oppositie zitten.

Vanda van der Kooi heeft  in het Eindhovens Dagblad een lezenswaardige
analyse  geschreven over de onmogelijke spagaat waarin mensen Torunoglu
willen dwingen. Dat Denk dat doet  snap ik nog wel. Die probeert een wig
te drijven tussen Torunoglu en de Eindhovense Turken in de hoop dat die
mensen over twee jaar Denk stemmen.

Maar waar die lokalos van de het CDA en het OudereAppèl Eindhoven in
hemelsnaam mee bezig zijn is mij een raadsel. Als je oppositie wil bedrijven doe
dat dan op lokale inhoud en ga een gewaardeerd wethouder niet aanvallen op
iets dat gebeurt in het land waar zijn voorouders vandaan komen.

Wij Nederlanders verbazen ons over het feit dat de Amerikaanse
presidentskandidaten elkaar zo persoonlijk aanvallen, maar op kleine schaal gebeurt
dat eigenlijk hier in de stad ook.

Tegen die kleinzielige amateurbestuurders zou ik willen zeggen: ga aan je werk, er
moet verdomme een stad met enorme potentie bestuurd worden.

  1. Wieneke (reply)

    11 oktober 2016 at 09:27

    Zit er dan niemand bij, die eens gewoon jouw laatste zin eens hardop roept in de gemeenteraad? Het lijkt wel of Nederland steeds harder debiliseert en dat gezond verstand en realisme heel vieze woorden zijn geworden.

  2. Harry Perton (reply)

    11 oktober 2016 at 22:40

    Maar ja, met gewoon aan het werk zijn word je als politicus niet opgemerkt in de media en ga je verkiezingen verliezen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (419) 10 oktober 2016

(Door Marlies)

Ik heb een (voor)naamgenote gevonden in de vocale klassieke muziek, jawel!!! En nog een sopraan ook!
Ze heet Marlis Petersen. Goed, het is dan wel een ‘e’ minder dan in mijn voornaam, maar je spreekt het
hetzelfde uit!  Het is een Duitse coloratuursopraan en een goeie ook! In Wenen ga ik haar zien, in november
zingt ze daar de titelrol in Massenet’s ‘Manon’!

Zo Vocalies, kalm, kom uit je wolk en hou op met uitroeptekens strooien. Leg het effe rustig uit. Mijn volgende
reis met Musico zal in november plaatsvinden. Van 15 tot en met 18 november ben ik met gasten in Wenen.
Mocht u nog mee willen dan kan dat nog. Ga naar de website van Musico.

Op 16 november gaat daar in de Staatsoper de opera van Massenet, ‘Manon’. Marlis Petersen zingt er de
hoofdrol in. Ik bereid altijd een soort van lezinkje voor ter inleiding van de opera e kwam daar haar naam tegen.
Ooit wel eens in de verte van gehoord, maar nooit echt dichtbij geweest en dus zocht ik haar op op ons
onvolprezen internet. Pfoe, het is een naamgenote om trots op te zijn.

Kort biografietje dan maar?

Wat zo aardig is aan mijn naamgenote Petersen is het vermogen om haar stem kristalhelder te laten klinken,
te combineren met een alerte presentatie. Deze combinatie stelt haar in staat om zich met al haar rollen compleet
te identificeren. Dat had ik willen zijn en kunnen: ín zo’n rol kruipen, in plaats van als een soort toeschouwer te
blijven kijken naar het drama dat zich afspeelt.

Marlis Petersen werd geboren in Duitsland en studeerde piano en dwarsfluit, voordat ze zich aan zang ging wijden.

Aan het Conservatorium in Stuttgart studeerde ze bij Sylvia Geszty. Maar ze studeerde ook jazz-dance en tap-dans
aan de New York City Dance School in Stuttgart, simpelweg omdat ze een engagement kreeg in de showbusiness.
Ondanks dat bleef ze toch een verbintenis voelen met de klassieke zang  en dus studeerde ze daarin verder.
Dat betaalde zich uit in prijzen!

In 1994 begint haar professionele carrière als zangeres aan de Nürnberg Opera, met eerst wat kleineren rollen,
maar al gauw met de Königin der Nacht en Zerbinetta (in Ariadne auf Naxos).

Tussen 1998 en 2003 zingt ze bij de Deutsche Oper am Rhein in Düsseldorf-Duisburg; de rollen worden groter
en talrijker en ze gaat meer rondreizen. De rol die haar carrière echt heeft meegeholpen is die van Alban Berg´s ‘Lulu’.

Deze Lulu zong ze in 2002 voor het eerst in Wenen, met zeer lovende recensies. Inmiddels kent ze de rol van voor tot
achter en terug, omdat ze hem 18 jaar lang in verschillende ensceneringen gezongen heeft.

Dan is er een hele lijst van titels van rollen en plaatsen waar ze die gezongen heeft. En niet alleen een lijst van
operarollen, maar ook van concerten en CD-opnamen en van namen van dirigenten en ensembles waar ze mee gezonge
heeft.

En ‘Manon’ van Massenet?

Ach, de plot is genoegzaam bekend: de geschiedenis van het meisje Manon, dat de weelde en de vrijheid niet aankon
en berooid en ziek sterft in de armen van haar minnaar.

In het filmpje een mooie opname van de aria van Leonora in Giuseppe Verdi’s La Traviata: ‘E strano’. Op YouTube
is veel moois te vinden. Ik vond de filmpjes van Lulu wat te heftig voor hier en Leonora iets dichter liggen bij wat
Marlis in Wenen gaat doen, dus dat filmpje heb ik voor u opgeladen.

 

 

 

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Willem Tell 10 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

Ik zat op de passagiersstoel  van het autootje dat mijn bestuurster met honderd kilometer
per uur over een tweestrooks (= éénbaans) weg in Zeeuws Vlaanderen stuurde. De afstand
tussen ons autootje en die van het tegemoetkomend verkeer schatte ik op een halve meter.

Ik dacht aan Willem Tell, de Zwitserse kruisboogschutter die vele mensenlevens geleden
een regionale potentaat beledigde en voor straf een appel van het hoofd van zijn zoontje
moest schieten.

Willem schoot de appel aan flarden. Als Willem dat kunstje drie keer herhaalt zou ik dan
bij een volgende poging de plaats van het zoontje durven innemen? Ik denk van niet.

Maar ik zit dus nog steeds in dat autootje dat met 100 km/u over een provinciale weg in
Zeeuws Vlaanderen scheurt terwijl volslagen onbekenden ook met 100 km/u recht op me
afstormen. Met – mogelijk – een plotselinge niesbui, een hinderlijke wesp, een jankend kind,
een uit het reismandje ontsnapte poes . . . .

Het was wel overzichtelijk toen, in de tijd van Willem Tell.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Trump vs Clinton 9 oktober 2016

Vannacht is er weer een debat tussen de Amerikaanse presidentskandidaten
Trump en Clinton. Het is mij een raadsel waarom daar in de Nederlandse
media zoveel aandacht aan wordt besteed.

De verkiezing van Obama tot de eerste zwarte president vond ik op zich
nog een sensatie. Maar wat hij heeft hij voor invloed op mijn leven gehad?

Er zijn andere presidenten en leiders die het afgelopen jaar oneindig veel
meer invloed op ons land hebben gehad dan de Amerikaanse. De handelwijze
van de Syrische president en de landlords van Soedan bijvoorbeeld hebben
uiteindelijk gezorgd voor een grote stroom vluchtelingen naar ons land.
Ik hoef u niet te vertellen wat dat in de lage landen voor problemen heeft
gegeven.

De Russische leider Poetin ontkent nog steeds dat zijn land verantwoordelijk
is voor het neerhalen van de MH17. Dat doet in ons land nog wekelijks
veel stof opwaaien.

Dan hadden we nog Brexit met z’n economische spanningen die tot hier te
voelen zijn. Mede veroorzaakt door de ex-burgemeester van Londen. Een man
die als leider van de stad grootse dingen deed maar een clown werd toen hij in
de valkuil trapte van de wetten van de partijdiscipline.

En waar kijken we vannacht naar? Naar een xenofobe, seksistische en
leugenachtige man die zo hard mogelijk probeert en al even leugenachtige
vrouw die omwille van geld en macht haar overspelige man niet bij het
grof vuil zette.

Ik ga er mijn bed niet voor uit. Ik denk dat behalve Twan Huys (die moet
duiden in DWDD) niemand dat doet. Bovendien presenteert de NOS
vast en zeker de vijf meest memorabele momenten morgen in hapklare
brokken. Vijf momenten waarvoor een redacteur zich ongetwijfeld in
bochten heeft moeten wringen om ze te vinden.

Ik pik dit stukje entertainment maandagmorgen aan het ontbijt mee.
Daarna ga ik douchen en datgene doen wat ik elke dag doe en waarvan
geen Amerikaanse leider weet heeft.

  1. Sante Brun (reply)

    9 oktober 2016 at 15:11

    Jan, wat hebben de verhuurders/pensionhouders (landlords) van Soedan ermee te maken? Of bedoel je warlords?

    1. Jan de Vries (reply)

      13 oktober 2016 at 11:40

      sante, je hebt gelijk. dank voor je correctie

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Knikkers 9 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

De Volkskrant van 8 oktober besteedde meer dan een halve pagina
aan een foto van een weckpot vol knikkers. Met die foto vroeg de
krant aandacht voor een interview met Frank Kalshoven die al twintig
jaar een rubriek over economie in die krant verzorgt. De rubriek heet
“Het spel en de knikkers”.

Daarom zet de redactie knikkers op de foto. Alsof de abonnees nooit
knikkers hebben gezien.

De Volkskrant wordt steeds meer een plaatjeskrant. Minstens driemaal
per week worden de twee middenpagina’s van het hoofdkatern ingeruimd
voor foto-rubrieken als de Aarsmancollectie, de  Schalmeierindex en
Uitgelicht waarin allerlei nutteloze beelden worden vertoond, zoals
voetballers die ballonnen van het veld proberen te schoppen.

Aarsman legt uit waar er allemaal te zien is op de foto die hij heeft
uitgekozen. Daar heeft hij dan ongeveer een kolom tekst voor nodig.

Sommige journalisten beweren dat een foto meer vertelt dan je in
duizend woorden kunt schrijven.

  1. jan (reply)

    9 oktober 2016 at 08:48

    In een wereld die wordt gedomineerd door beelden moet ook een krant visueel aantrekkelijk zijn. Aarsman legt het verhaal achter de foto bloot. Dat doet hij op een eigen vaak humoristische wijze. Leuk om te lezen. Ook dat hoort bij een moderne krant.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Van Dale 8 oktober 2016

Deze week is er een kinderboek verschenen met de titel
‘Hetminderminderkinderboek”.

Kinderen gaan daarin op zoek naar meneer  Van Dale om hem te vragen
waarom er in zijn dikke woordenboek woorden staan als kut-Marokkaan en
geitenneuker.

Ik was verbaasd te horen dat dergelijke woorden officieel in onze
nationale woordenschat waren opgenomen. Ik viel helemaal van mijn
stoel toen ik hoorde dat de verklaring voor geitenneuker moslim is.

Waarom, dacht ik, moet je scheldwoorden een officieel tintje geven.
De Dikke Van Dale heeft gezag en daardoor is alles wat er in het boek
staat waar. Wij kunnen nu bij wijze van spreken gerust geitenneuker
over spreken als wij het over moslims hebben, want het staat in de Dikke.

Ik las een interviewtje met Ton den Boon, hoofdredacteur van het
woordenboek. Hij denkt niet dat dankzij zijn woordenboek geitenneuker
nu gelegitimeerd is. “Het is precies andersom. Omdat het ingeburgerd
raakte, kreeg het een lemma. Wij registreren het feitelijk taalgebruik”,
zegt hij in de NRC.

Dat doet mij denken aan media die artikelen rondpompen op basis
van een paar geruchten op Twitter of Facebook.  Als je  daar twijfel
over uitspreekt krijg je te horen: “Wij melden het niet zelf, wij melden
slechts dat anderen het melden”. Vroeger wilde iedereen de Volkskrant
zijn, nu wil iedereen Facebook zijn.

Maar, als geitenneuker kan voor moslim, heb ik er voor meneer Van Dale nog
eentje. Ik heb lang in Den Bosch gewoond en ontdekt dat Bosschenaren
elkaar liefkozend begroeten  met: hè kut. Het is algemeen ingeburgerd en wordt
ook door anderen gebruikt als ze een Bosschenaar zien. Dus wat mij betreft kan
er in de volgende editie van Van Dale een nieuw lemma bij:

3 kut (aanspreektitel) (informeel)

  1. Bosschenaar
  1. Wieneke (reply)

    8 oktober 2016 at 10:00

    Ik hoor hier vaak de puberjongens elkaar begroeten met: Heeee homo. Of heeeeeee, boerenlul. Ze bedoelen er niks mee, het is gewoon een stoere gewoonte. Gaat wel over.
    Tegen mij zeggen ze gewoon: Dag mevrouw. 🙂

  2. Harry Perton (reply)

    9 oktober 2016 at 11:55

    Dat beroep van media op Twitter of Facebook – mijn moeder zei dan altijd: “Als x in de sloot springt, hoef jij ndat nog niet te doen.”

    (Kinderen spelen te weinig buiten vandaag de dag. Dat heeft funeste effecten.)

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Rutte 8 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

In de aanloop van de Tweede kamer verkiezingen van 2013 beloofde
Mark Rutte van alles dat hij niet kon waar maken. Daarvoor bood hij
de kiezers in september 2016 zijn verontschuldigingen aan.

In oktober 2016 belooft Mark Rutte de kiezers minder belasting, meer
veiligheid en betere zorg. In de meerjaren- agenda van Mark Rutte staat nu
genoteerd dat hij in de aanloop van de verkiezingen van 2021 niet moet
vergeten verontschuldigingen aan te bieden voor de valse beloften van 2016.

  1. Wieneke (reply)

    8 oktober 2016 at 09:32

    Ik ben nu al zover dat ik niet eens meer luister naar die man. Ik zie zijn mond bewegen, maar dat is het dan ook…..

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *