Kiezers 27 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

Een speler van voetbalclub De Graafschap die vorig jaar een doelpunt
maakte waarmee hij Ajax het landskampioenschap ontnam is wekenlang
bedreigd en beledigd door Ajax-supporters.

Een speler van voetbalclub NEC (Nijmegen) die is overgestapt naar
Vitesse (Arnhem)  werd afgelopen weekend door NEC-supporters uitgefloten
en voor rot gescholden , vooral nadat hij voor z’n nieuwe baas een doelpunt
had gemaakt.

Bij de vakbonden komen nog steeds klachten binnen over automobilisten
die hun snelheid niet matigen bij werkzaamheden aan de weg en
wegwerkers met afval bekogelen. Deze weggebruikers komen u ook
met grote snelheid tegemoet op een tweestrooks provinciale weg, waar
ze 80 lezen als 120.

Wie twijfel zaait over het stukje Nederlandse cultuur dat tot ons komt
in de persoon van zwarte piet kan rekenen op ernstige vervuiling van
z’n mailbox en op openbare executie via twitter en facebook.

Medio maart 2017 mogen we weer een volksvertegenwoordiging
kiezen. Iedereen boven de achttien mag meedoen.

Laten we hopen dat niet iedereen dat doet.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Voltooid 26 oktober 2016

Eén van de meest opmerkelijke rouwadvertenties die ik ooit heb gezien
stond gisteren in de NRC. Voormalig CDA-Tweede Kamerlid Frans
Jozef van der Heijden en zijn vrouw Gonnie besloten samen een einde
te maken aan hun “voltooid” leven en ze lieten een statement na.

Dat statement stond in hun rouwadvertentie op het moment dat
het maatschappelijk debat over voortijdige levensbeëindiging is
losgebarsten.

Frans Jozef en Gonnie van der Heijden uiten in hun laatste woorden
kritiek op de bezuinigingen in de zorg en ze koppelden dit aan de dreiging
van “groot lijden en last” aan het einde van het leven.

Waar ik mee worstel is de vraag: wat is een voltooid leven. Als je,
zoals het echtpaar Van de Heijden, nog zo’n boodschap hebt is je
leven dan voltooid? Als je je boodschap postuum de wereld in
stuurt, weet je niet of die resultaat heeft.

Ik ken het echtpaar niet, dus ik mag daar niet over oordelen. Misschien
was het fysiek niet meer in staat om anders dan zo een statement te
maken.

Het geeft voor mij wel aan hoe ingewikkeld het begrip voltooid is.
Natuurlijk moet iedereen dat voor zichzelf uit maken, maar omdat dat
in ons land wettelijk moet worden geregeld, zijn het anderen die
daarvoor de kaders scheppen.

Het echtpaar Van der Heijden heeft het de beslissers niet gemakkelijker
gemaakt. Zij die vóór verruiming zijn zullen het statement aanhalen om
hun gelijk te krijgen. Zij die tegen zijn kunnen nu een extra argument
hebben, namelijk of het aan de individuele mens is te beslissen of een leven
voltooid is.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Voedselvinkje 24 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

In NRC-Handelsblad van 21 oktober stond boven het commentaar van de hoofdredacteur de kop:
“Voedselvinkjes terecht weg; eet niets dat oma niet herkent.”

Ik dacht onmiddellijk dat mijn oma’s geen raad hadden geweten met voedselvinkjes. Maar ja, die zijn
al zestig jaar dood, dus die hebben de ontwikkelingen niet kunnen volgen.

Ze zouden ook veel van wat er nu in de super te koop ligt niet hebben herkend: paprika’s,
aubergines, artisjokken, courgettes, platte peterselie, koriander, gemberwortel en rode peper om
maar wat te noemen, alleen uit de groentehoek.

Wat ze wel zouden herkennen zijn oude groenten als de postelein, de snijbiet, de gele biet en de
pastinaak. En daar staan de oma’s van nu weer van te kijken.

En van het voedselvinkje, natuurlijk.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ontbijt 22 oktober 2016

(Door Ab Klaassens)

Sommige politici steken huilerige verhalen af over kinderen die zonder
ontbijt  naar school gaan. En dat is dan de schuld van de regering.

Mij maak je niet wijs dat je van een bijstandsuitkering geen pak melk,
een brood, een pot pindakaas en een appel kunnen betalen.

Mij maak je niet wijs dat je na een avondje doorzakken niet de energie
kunt opbrengen om je kinderen een ontbijt voor te zetten voor ze naar
school gaan.

Mij maak je niet wijs dat alle kinderen dat ontbijt van hun ouders op prijs
stellen. Ze hebben liever iets anders.

Kom mij niet vertellen dat kinderen door armoe zonder ontbijt naar school
gaan.

De armoe zit in het gedrag.

  1. Wieneke (reply)

    22 oktober 2016 at 11:20

    Wat kost een pak melk en een pak havermout eigen merk supermarkt? Misschien samen twee euro? Daar kun je aardig wat voedzame en gezonde ontbijtjes mee maken voor kinderen in de groei. Maar het is natuurlijk veel gemakkelijker om anderen je verantwoordelijkheden te laten overnemen. Het liefst de overheid. Een vriendin van mij is juf op een basisschool. Zij vertelt mij bloedstollende verhalen over onverschillige, gemakzuchtige ouders. Facebook is kennelijk stukken belangrijker dan voor je kinderen zorgen. Heel vaak zorgt ze zelf voor wat extra boterhammetjes in haar eigen lunchtrommel om die aan bepaalde kinderen te geven. Die kinderen lopen wel op nieuwe Nikes, maar een normaal ontbijt zit er niet in. En we hebben het hier over een volslagen witte dorpsschool, hoor.

  2. Laurent (reply)

    25 oktober 2016 at 22:59

    Ik zou niet al te makkelijk over bijstandsmoeders willen oordelen, dat moet toch echt heel krap zijn

  3. Laurent (reply)

    25 oktober 2016 at 23:00

    Bedenk dat al die minima al heel lang op hetzelfde niveau zijn blijven hangen terwijl alles steeds duurder wordt. De bijstand nu is niet meer wat het dertig jaar geleden was.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Metropool 21 oktober 2016

Ik ben in de ban van Benjamin Barber die het boek schreef: “Als burgemeesters
zouden regeren”. Kort samengevat is zijn stelling: nationale staten worden zo
gehinderd door de volgende verkiezingen en soevereiniteit dat ze niet meer in
staat zijn grote problemen op te lossen. Burgemeesters van metropolen in de hele
wereld hebben aangetoond dat zij dat beter kunnen door kennis en ervaring
uit te wisselen en samen te werken.

Behalve de Metropoolregio Eindoven hebben wij hier ook nog het wat abstractere begrip
Brainport. Teruggekomen van de voetbaltrip uit München, las ik in het Eindhovens
Dagblad dat de discussie over extra overheidsgeld voor Brainport in alle hevigheid
is losgebarsten.

Behalve bestuurders hebben nu ook topondernemers uit de regio hun gewicht
in de strijd gegooid. Zo moet het volgens Barber. Een sterke regio maak je
met een triple helix, oftewel nauwe samenwerking tussen overheden,
bedrijfsleven en kennisinstellingen. Daarbij dienen niet de eerstvolgende verkiezingen
uitganspunt te zijn maar het belang van alle inwoners, in dit geval Zuidoost-Brabant
en zelfs het hele land.

In Zuid-Oost Brabant zijn daar al studies naar verricht, maar het is nu zaak daar
heel concreet werk van te maken.

Er zijn dan een paar dingen die je goed in het oog moet houden. Het democratisch
gehalte van organen die stads- of dorpsoverschrijdende beslissingen nemen. En
de positie van sociaal zwakkeren.

Een echte metropool moet ook qua inwonertal een flink draagvlak hebben.
Er wordt gesproken over miljoenen inwoners. Niet voor niks zoeken Rotterdam
en Antwerpen naar vormen van samenwerking.

Zuidoost Brabant telt ongeveer 600.000 inwoners. ’t Kan volgens deskundigen,
maar het probleem in deze regio is dat er één redelijk grote stad is, een middelgrote
stad en heel veel kleine dorpen. Vooral de dorpen houden vast aan hun
soevereiniteit. In hetzelfde ED las ik een verhaal over de worsteling die
de dorpen in de Kempen hebben om samen één lijn te trekken. Hetzelfde
gebeurde in de Peel.

Ik begrijp die worsteling. Al die lokale bestuurders hebben achterbannen
die in de supermarkt en in de kroeg worden aangesproken op lantaarnpalen
die niet branden, lastige bestemmingsplannen, losliggende stoeptegels
enzovoort.

Maar daar draait het niet alleen om. Om een economisch sterk metropool te worden
moeten alle rijen worden gesloten. De enige manier om de toekomst te overleven is
over de eigen schaduw heen te springen: van Gemert tot Reusel-de Mierden. In een
krachtige metropool waar mensen hun brood kunnen verdienen, kunnen recreëren
en zich kunnen ontplooien  moeten grenzen en lokale soevereiniteit niet meer
leidend zijn.

  1. ab klaassens (reply)

    21 oktober 2016 at 21:36

    In hun streven naar een regionaal bestuur voor Zuidoost-Brabant zijn de
    burgemeesters van Eindhoven al minstens vijftig jaar gehinderd door
    plaatselijk en provinciaal chauvinisme en door de rijksoverheid. Het werkt door
    in alle geledingen. Bij Omroep Brabant moest, toen ik er nog werkte, vaak een
    bericht van regionaal belang uit Eindhoven wijken voor een verhaal over iemand die
    in Zandoerle van z’n fiets gevallen was. Want Omroep Brabant mocht niet te veel
    Eindhovens zijn.

  2. jajan (reply)

    10 november 2016 at 20:37

    Barber, is dat niet die man die zwarte Amerikanen die Repubikeins stemmen vergelijks met Joodse kapo’s? En hen ’totally fucked up in the head’ noemt? Lekker heerschap……

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

München 21 oktober 2016

Voetbaltrips naar het buitenland bestaan doorgaans uit vier onderdelen:
bier drinken, het rondpompen van alsmaar sterker wordende verhalen
over voorgaande trips, het zingen van strijdliederen en de wedstrijd
zelve.  Het belang van deze laatste activiteit moet in het totaalplaatje niet
worden overschat.

Wij zullen onze trip met PSV naar München vooral herinneren als de trip
van de jeugdherberg. Dat kwam zo. Bij aankomst in de Beierse hoofdstad
bleek het door één van ons via Airbnb gereserveerde appartement nep.
Lang verhaal kort: we waren opgelicht.

We zijn de eerste uren van ons verblijf in de stad bezig geweest met het
regelen van vervangende logeerruimte. Vanwege de enorme toestroom
van PSV-supporters was er voor zes kerels samen alleen nog maar plek in de
herberg, de jeugdherberg. Smalle kamer, drie stapelbedden, linoleum
op de vloer, douches en toiletten aan het eind van de gang. Mooi, want
het verhaal voor de volgende trip was op dat moment al geschreven.

Voor de bierdrinkers was het daarna een Walhalla. Er werden literpullen
getapt. Het leken de Oktoberfesten wel waaraan mijn medereizigers
dierbare herinneringen hebben, die ze  graag met anderen delen. Voor zover
ik begreep is het verschil dat het legen van de pullen tijdens de festen twee
uur eerder begint.

Aan het begin van de middag waren de kansen voor PSV tegen Bayern
te verwaarlozen. Op het moment dat de stoet zich zingend en klotsend
naar de Allianz Arena begaf achtte een aantal overmoedigen een
gelijkspelletje niet onmogelijk.

Eenmaal uit de metro grifte zich de tweede herinnering voor de volgende
trip zich in ons geheugen. Het stadion. De Allianz Arena in het rood van
Bayern, opdoemend als een vliegende schotel. We keken er naar als
kinderen die voor het eerst in de Efteling komen. En we werden klein, heel
klein. En dat bleven we, de hele avond lang.

  1. Karin (reply)

    21 oktober 2016 at 16:07

    🙂
    Ik heb helemaal niets met voetbal, maar dit is leuk.

  2. Corne Buijs (reply)

    22 oktober 2016 at 10:41

    Weer een mooie episode met herinneringen om mee thuis te komen en ons op te maken voor een volgende buitenlandse trip. In spanning wacht ik een volgend verhaal af!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lidmaatschap 17 oktober 2016

Ik ga iets doen wat ik nog zelden eerder heb gedaan. Ik ga een oude blog opnieuw
plaatsen. Hij is weer actueel nu Lodewijk Asscher zich kandidaat gaat stellen voor
het lijsttrekkerschap van de PvdA.

De directe aanleiding is niet het kandidaat stellen, maar het feit dat je nu voor twee euro
lid kunt worden van de PvdA zodat je snel stemrecht heb.

In de jaren tachtig gebeurde er iets heel anders. Ik schreef er over op 5 oktober 2004,
ongeveer twaalf jaar geleden. Komt ie . . . .

Ergens begin jaren tachtig was er een politieke crisis in het dorp waar ik journalist was.
De plaatselijke lijsttrekker van het CDA was overleden en de lokale afdeling dobberde
stuurloos rond. Wekenlang vochten de bloedgroepen achter gesloten deuren om het
leiderschap. Dat leverde spannende verhalen op, dankzij een lek dat ik had gevonden.

Op een zekere maandag zou er een ledenvergadering zijn waarop de knoop zou worden
doorgehakt. Alleen toegankelijk voor leden. Mijn collega van de concurrerende krant
was lid van het CDA en lachte in haar vuistje. Zij zou de volgende dag in geuren en kleuren
verslag kunnen doen van de ongetwijfeld tumultueuze vergadering en ik had het nakijken.
Zelfs mijn tipgever had besloten niet meer te lekken. De mannenbroeders hielden de rijen gesloten.

Op donderdag besloot ik tot een onconventionele stap. Ik belde de secretaresse van de
plaatselijke CDA-afdeling – de vrouw van een toenmalig Tweede Kamerlid – en meldde
me aan als lid. ’t Was even stil aan de andere kant van de lijn. In zo’n dorp kent men
elkaar en ze zei: “Ik weet wat jij van plan bent, maar dat gaat niet door.”

Dus ik kan geen lid worden van het CDA?” vroeg ik.

Nee, zo werkt dat niet,” zei ze.

Dan bel ik een bevriende relatie bij de krant om te vertellen dat het CDA lidmaatschap
weigert aan een eerzame burge
r,” zei ik.

’t Werd weer even stil. “Laat me even ruggespraak houden,” zei ze, “ik bel je over
een uur terug
.”

Ze was oorspronkelijk van ARP-huize dus ze kwam haar belofte na. Samen met de
voorzitter had ze een strategische zet bedacht. De partij zou mij een acceptgiro sturen
en zodra het geld binnen was zou mijn lidmaatschapskaart worden opgestuurd.

Kreng, dat redde ik dus nooit meer voor maandagavond. Ik stelde voor het geld contant te
betalen. Ze vroeg weer bedenktijd. En weer belde ze keurig terug. Contant betalen kon, dan
moest ik zaterdagmorgen naar de penningmeester. Die zou mij dan een kwitantie geven en
dat zou dan een tijdelijk bewijs van lidmaatschap zijn.

Mag ik dan maandag meteen naar de ledenvergadering,” vroeg ik vals.

Ja,” zuchtte ze.

Op maandagavond stapte ik het vergaderzaaltje in één van de kerkdorpen binnen. Ons kent
ons in zo’n gemeenschap en heel veel mensen kwamen op me af om te vertellen dat het een
besloten vergadering was. Ik wapperde slechts hooghartig met m’n kwitantie. Verwijtende en
lovende blikken waren mijn deel. Een enkeling knipoogde stiekem.

De vergadering zou om acht uur beginnen, maar het werd een stief kwartiertje later want
het bestuur had een kort spoedberaad. Toen het achter de tafel plaats had genomen deed de
voorzitter een mededeling vooraf. Ze hadden bepaalde ontwikkelingen geconstateerd
(’t ging over mij, ik voelde het) en daarom hadden ze besloten dat iedereen die mededelingen
zou doen over het verloop van de vergadering onverwijld als lid van het CDA geroyeerd zou
worden. Ik barstte in lachen uit. Zij die hadden geknipoogd grinnikten binnensmond.

De volgende dag stond het verhaal in de krant. Ze hadden na veel stemmingen gekozen voor de
kandidaat die ikzelf in een analyse als de enig acceptabele had voorgesteld. Nog voordat ze me
konden royeren heb ik zelf m’n lidmaatschap opgezegd.

P.S.: de hoofdredacteur betaalde me het lidmaatschapsgeld terug.

  1. Wieneke (reply)

    18 oktober 2016 at 09:19

    Mooi verhaal. Altijd leuk als je die zelfbenoemde bobo’s kunt pesten. Dat komt van al dat stiekeme achterkamertjes gedoe. Moeten ze maar transparant zijn, hoor. Ik vind trouwens dat kandidaat Monasch behoorlijk doodgezwegen wordt. Dat gaat niet eens subtiel. De man is nogal kritisch namelijk. Daar houden ze niet van bij de club, waar een trui de scepter zwaait.

  2. Laurent (reply)

    18 oktober 2016 at 18:48

    Geweldig! Deze kende ik nog niet, maar misschien las ik je toen ook nog niet. Prachtige actie 🙂

  3. Laurent (reply)

    18 oktober 2016 at 18:52

    Jacq Monasch huilt populistisch mee over de linkse elite en bekende vandaag een Pim Fortuynbewonderaar te zijn. Dank u maar nee dank u. De man beseft gewoon volkomen uitgerangeerd te zijn en dit is een wanhoopssprong. Die hele PvdA is trouwens uitgerangeerd, na hun volledige overgave aan VVD-beleid.

  4. Fien. (reply)

    20 oktober 2016 at 10:30

    Wat een verhaal. Maar dit ging over het CDA, wat volgens mij nog net zo regeert. Het had ook over de PvdA kunnen gaan.
    En wat zal het volgend jaar moeilijk kiezen worden, wat te stemmen.
    Het is dat het er bij ons erin geramd is, stemmen doe je, er is voor gevochten voor dat stemrecht. Als je niet stemt mag je ook niet klagen. Maar heel soms denk ik, ik ga niet meer. Ik maak me er niet meer druk om.

  5. ab klaassens (reply)

    26 oktober 2016 at 21:41

    Politieke partijen zijn verenigingen met leden. Verenigingen houden
    ledenvergaderingen. Politieke partijen vergaderen meestal in het
    openbaar. Een enkele keer, als persoonlijke kwesties in het geding zijn, willen
    de leden wel eens onder elkaar zijn. Wie daar bij wil zijn kan lid worden, zoals
    Jan de Vries heeft aangetoond.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Tivoli 15 oktober 2016

Een van de wijken waar wij vanuit onze woning over uitkijken is Tivoli.
Het is een oude arbeiderswijk tussen Eindhoven en Geldrop.

Ik loop er graag doorheen als ik van een wandeling over de Stratumse
Heide en door natuurgebied Gijzenrooi terugkeer naar huis. Het is een
wijk met kleine huizen met vuurrode daken.

In het midden ligt een parkachtig plein waar altijd bedrijvigheid is. De
straten hebben namen van dieren: Leeuwenstraat, Jaguarstraat,
Berenstraat. Het plein heet Arnaudinaplein. Dit plein is vernoemd
naar Arnaudina van Tuyll van Serooskerken-Hoevenaar, één van de
bewoonsters van kasteel Geldrop. Arnaudina was eigenaar van de
grond waar de wijk Tivoli in 1930 is gebouwd.

Als je de auto’s wegdenkt is het net alsof je tachtig jaar terug bent
in de tijd. Dat is ook de reden waarom de film “De Helleveeg”
precies daar werd opgenomen. Het verhaal van A.F.Th. speelt
zich daar af.

De buurt heeft gedaan wat zij kon om de film tot een succes te
maken. Huizen werden beschikbaar gesteld, acteurs en crewleden
werden warm onthaald en in de media vertelden buurtbewoners
keer op keer hoe trots zij waren. Ik vind dat mooi hoe mensen pal
staan voor hun wijk.

Hannah Hoekstra kreeg het Gouden Kalf voor de beste actrice.
Zij speelde de hoofdrol in “De Helleveeg”.  Anneke Blok kreeg een
kalf voor de beste vrouwelijke bijrol.

En in Tivoli willen ze dat weten. Aan het begin van de wijk prijkt een
gouden kalf tegen de zijgevel van een flat. Want ze zijn trots op de prijs.
Tenslotte speelden Hoekstra en Blok hun leven en dat is twee keer
bekroond.

helleveeg

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mevrouw Van Duin 14 oktober 2016

Ik zit soms zomaar een beetje weg te denken. Niks bijzonders. Meestal doe
ik dat aan het ontbijt of op de fiets naar m’n werk. Ik denk na over grote en
kleine dingen, over dingetjes in mijn eigen leventje of over de grote dingen
des levens.

Zo ben ik – ook beroepshalve – al voor de tweede dag op rij bezig met het
kabinetsplan om beëindiging van een voltooid leven uit het wetboek van
strafrecht te houden. Ik weet dat het gecompliceerder ligt dan ik me hier
uitdruk, maar iedereen weet waar het over gaat.

Ik vraag me af wat ik van dat plan vind. Ik weet het niet. Ik ben inmiddels
zo ver dat ik vind dat een mens zelfbeschikkingsrecht heeft.  Maar wanneer
dan en hoe dat krijg ik niet beantwoord met zomaar een beetje weg denken.

Ik las vanmorgen op de website van de NOS een verhaal met de 91-jarige
mevrouw Van Duin.  Ze is nog goed bij de pinken maar lichamelijk vind ze
zichzelf niet meer goed genoeg om verder te leven. Mevrouw Van Duin
vind haar leven voltooid. Haar zes kinderen en veertien kleinkinderen zijn het
niet met haar eens.

Ik zou dan zeggen, laten we het leven van mevrouw Van Duin zin geven.
De ChristenUnie is tegen het kabinetsplan maar pleitte deze week wel
voor sociale dienstplicht voor jongeren. Zouden we niet iets kunnen
bedenken dat de mevrouwen Van Duin van deze wereld en die jongeren
bij elkaar komen. Niet om billen te wassen of om eenzaamheid te verdrijven.
Daar zijn verzorgers en familieleden voor.

Nee, die jongeren zouden de levensverhalen moeten optekenen. Mevrouw
Van Duin komt dan misschien tot het inzicht dat haar leven zinvol was
en zinvol is, al was het maar voor de mensen om haar heen. Jongeren
kunnen door de kleine geschiedenissen tot nieuwe inzichten komen over
hun ouders en grootouders en hun eigen verleden waarvan zij de
voortzetting zijn.

Wat ik zeg: ik denk zomaar wel eens wat voor me uit. Iemand met meer
verstand van zaken zou er eens over moeten doordenken.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Bob Dylan 13 oktober 2016

Bob Dylan heeft de Nobelprijs voor de Literatuur gewonnen. Blijkbaar had ik
iets gemist want ik viel bijna van mijn stoel toen ik dat hoorde. Connie Palmen
had in DWDD nog zo gezegd dat het Philip Roth moest worden.

Bob Dylan. Toen ik de motivatie had gelezen begreep ik het wel en kon ik weer
terug op mijn stoel kruipen.

Bob Dylan is de man door wie ik mij voor het eerst van mijn leven oud voelde.
Ik was een jaar of 25 toen ik met een stagiaire in de auto op weg was naar een
klus.

Ik stopte een bandje in het cassettedeck dat ik met veel pijn en moeite in
in mijn autootje had gefrot. Uit de speakertjes klonk Bob Dylan.

“Wie is dat”?  vroeg de stagiaire.

“Is dat een grapje?” vroeg ik. Dat was het niet dus ik vertelde haar dat
het Bob Dylan was. Dé Bob Dylan, toen veel jonger maar al wel een instituut.

“Nooit van gehoord”,  zei ze.

Ik ben haar naam vergeten, maar ik hoop dat zij vandaag denkt: verrek die
Nobeprijswinnaar hoorde ik 35 jaar geleden voor het eerst. Hoe heette die
gast ook alweer met dat ouwe autootje, dat rammelende cassetterecordertje
en die goedkope boxjes?

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *