Stroomopwaarts

Vocalies (432) Athalia in Best 7 februari 2017

(Door Marlies)

Ik heb ook eens iets aan te kondigen in de provincie… en nog wel dichtbij
Eindhoven ook: op zaterdag 11 februari gaat het (relatief onbekende)
oratorium van Georg Friedrich Händel in de Lidwinakerk in Best: Athalia. Het
Kempenkoor timmert nogal aan de weg en heeft al eerder deze Athalia onder
handen gehad. Ze werken dit keer samen met beroepsorkest Concerto
Barocco én met liefst zes solisten van naam, onder wie bariton Raoul Steffani.

Athalia wordt wel het eerste grote Engelse oratorium genoemd. De uitvoering
in 1733 was een groot succes; daarna is het werk – ten onrechte – in de
vergetelheid geraakt.

Athalia, dochter van koning Ahab van Israel en koningin Jezebel was
getrouwd met Jehoram, koning van Judea. Na de dood van haar man bestijgt
ze zelf de troon en ze heeft ervoor gezorgd (door ze uit de weg te (laten)
ruimen) dat er geen andere erfgenamen uit de lijn van David over zijn om dat
te doen. Lekker tante, die Athalia. Ze raakt echter steeds meer toegewijd aan
de god Baal, in plaats van aan de god van Israel. Het kind Joas, rechtmatige
erfgenaam van de troon, is gered door de hogepriester Joad en zijn vrouw
Josabeth en opgevoed als hun eigen zoon. Athalia wil dat het kind aan haar
toegewezen wordt, maar iedereen weet hoe het dan met het kind zal aflopen,
dus dat gebeurt niet. Alle haar getrouwen hebben haar verlaten en Athalia
verkiest de dood en zegt dat ze vanuit het graf zal proberen wraak te nemen.

Nog even over het Kempenkoor, wie weet wilt u eens mee gaan zingen in enig
project. Ik plukte onderstaande informatie van hun website.

Het Kempenkoor is een groot regionaal gemengd koor dat bestaat uit
ambitieuze koorzangers en dat in de loop der jaren uitgegroeid is tot een van
de betere amateurkoren in Zuid-Nederland.

Hun repertoire gaat van barok tot nu en brengt avondvullende programma’s
met professionele orkesten en solisten op de grotere podia. Een van de
doelstellingen van het koor is om, zeker in deze tijd van aandacht voor het
materiële, het belang van kunst en muziek te benadrukken.

Kempenkoor is initiatiefnemer van de traditie van de Matthäus Passion in
Oirschot. Het koor is opgericht in 1949 en heeft inmiddels een
indrukwekkende staat van dienst. Er wordt meegewerkt aan kunstprojecten
van componisten, orkesten of programmamakers. Artistiek leider is Cees
Wouters.

Op het linkje hieronder een deeltje uit Athalia, gezongen door Anthony Rolfe-
Johnson

https://youtube.com/watch?v=2TfLSBcoVBw

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Doodshoofden 6 februari 2017

We waren afgelopen weekend in Groningen. Het doel was de expositie
van het werk van Rodin. Eindhoven-Groningen is drie uur reizen, dus
we boekten een overnachting.

Ik ben nog niet zo vaak in Groningen geweest, maar de keren dat ik er
was viel het me telkens op wat een ontzettend leuke stad dat is. Het
komt waarschijnlijk door de vijftigduizend studenten die er schots en
scheef hun fietsen parkeren. Ik hou van studentensteden, daar is altijd
leven in de brouwerij. Bovendien is Groningen een mooie stad.

Wie overnacht moet ook eten. Indachtig ons motto “het leven is te kort
om slecht te vreten” kozen we voor een restaurant met een
hoog cijfer volgens de bezoekers van IENS.

Daar kregen we geen spijt van, we hebben meer dan uitstekend
gedineerd. Bij de afsluitende espresso werden bonbons geserveerd.
Dat was een opmerkelijk ervaring. Op het schoteltje lagen doodshoofden
van witte chocolade. Doodshoofden. U weet wel schedels.

Kijk, dat je dode dieren geserveerd krijgt is één ding, maar schedels bij
de koffie noopte mij toch tot de vraag: waarom?

De gastheer van het restaurant legde het uit. Zij betrokken hun zoetwaren
van een bekende lokale patissier. Enige tijd geleden was deze man
gepensioneerd en vertrokken naar de provincie en daar maakte hij onder
meer smakelijke doodshoofden.

De term “de provincie” is voor mijn gevoel een randstaddingetje waar alles
achter Utrecht wordt aangeduid als provincie, waarmee vaak ook een
waardeoordeel wordt gegeven over de bewoners van dat gebied.
Randstedelingen willen aldus boerenslimheid nog wel eens verwarren met
onnozelheid.

Ik vroeg mij dus af waar een stadjer naar toe gaat als hij naar de provincie
verhuist. Misschien naar Oost-Groningen waar de aarde schudt? In ieder
geval een gebied waar hij inspiratie kreeg om chocolade doodshoofden
te maken. Vooruit, voor één keer schaar ik mij achter Randstedelingen.

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Vocalies (431) Cecilia Bartoli 3 februari 2017

(Door Marlies)

Misschien had u het al hier of daar opgepikt: Cecilia Bartoli komt naar
Nederland! Meer bepaald, naar Amsterdam, naar het Concertgebouw. Ze viert
dit jaar haar 20-jarig jubileum als concertgebouw-zangeres (je kunt maar een
aanleiding hebben… elke aanleiding om haar naar Nederland te halen is wat
mij betreft geschikt!).

Ze zingt er de rol van Angelina in Rossini’s La Cenerentola, een van de rollen
die haar het beste past. Als u opschiet hebt u misschien nog een kaartje:
woensdag 15 februari 2017, om 19:30 uur.

Ze brengt trouwens niet de eerste de beste muzikanten mee (ik vind het altijd
leuk om zo’n gerenommeerd orkest voor ‘muzikanten’ uit te maken, sorry, kan
het niet laten… ): Les Musiciens du Prince, het Chœur de l’Opéra de
Monte-Carlo en dat allemaal onder leiding van Gianluca Capuano.

Heel kort over Bartoli”:
Ze kreeg haar eerste zanglessen van haar moeder, Silvana Bazzoni, zelf
sopraan; ook haar vader was zanger. Ze studeerde aan de Accademia
Nazionale di Santa Cecilia. Sinds 1988 werkt ze samen met de groten der
aarde: von Karajan, Harnoncourt, Barenboim.

Juist omdat ze zo voorzichtig is met haar stem blijft de lijn stijgend en het is
misschien maar goed dat ze niet een hele grote stem heeft. Kan ze zich niet
vertillen aan te zware rollen.

U kent haar vast ook van haar onderzoek naar vergeten partituren en van haar
vermogen steeds weer samenwerkingsverbanden te zoeken die bijzonder zijn.
Rossini’s Assepoester is net even anders als het sprookje. Bij hem heeft
Assepoester een boze stiefváder (nou boos, het is meer een sukkel, dan dattie
echt slecht is…), en haar glazen muiltje is een armband. Maar de kern blijft
hetzelfde: la Cenerentola knapt alle rotklussen op voor haar luie familie. Dat
doet ze met ‘Angelina-geduld’, tot… ze verliefd wordt! En u weet het: alles
komt goed!

In het filmpje een concertante uitvoering van ‘Non piu mesta’ de scoor-aria in
La Cenerentola. Om te smullen! Leuk: het gebruik van split-screen. Bartoli is
eigenlijk haar eigen dirigent. Kijk hoe ze contact heeft met de eerste violiste en
hoe die op haar beurt weer het orkest feilloos aanstuurt. Ik weet niet hoe het u
vergaat, maar ik kan nooit genoeg krijgen van dit soort filmpjes: ik krijg er een
onstuitbare energie van en ik word er ook erg vrolijk van. Veel plezier ermee!!!

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Wachten 2 februari 2017

(Door Ab Klaassens)

Bij de apotheek moet je, als je aan de beurt wilt komen, eerst een nummertje
trekken. (Een númmertje trekken is heel iets anders dan een nummertje
trékken. Leg dat maar eens uit op de inburgeringscursus)

De nummertjestrekmachine heeft een keuzemenu van vier gangen: nieuw
doktersrecept, oud doktersrecept, balieverkoop en overige. Ik trek 352 en zie
tot mijn verbazing de schermpjes oplichten bij 689. Dat komt, zo dringt het
langzaam tot me door vanwege het keuzemenu. Elke categorie heeft z’n eigen
nummering.

Daar klinkt weer een belletje en ik zie dat in mijn sector nummer 331 aan de
beurt is. Dat wordt wachten. Maar dat heb ik geleerd, ruim zestig jaar geleden,
als dienstplichtig soldaat, in 1953 om precies te zijn.

Toen moest ik een paar weken, twee uur op, twee uur af, een radiobaken op
de vliegbasis Gilze-Rijen bewaken tegen de Rus. Mij werd opgedragen
plaats te nemen in het licht van een felle schijnwerper aan de voet van het
radiobaken. Daar diende ik twee uur te wachten op de aflossing. Dat is twee
uur niks zien, niks beleven, alleen met je gedachten. Zo heb ik wachten
geleerd dacht ik, tevreden over mijzelf, dus dat wachten bij de apotheek… ik
kreeg een stoot in mijn ribben van een mede-wachtende: “Jij bent aan de
beurt”.

De balimedewerkster – het balineesje – vroeg mijn geboortedatum. “Drie-
en-dertig-nul-drie-één-en-dertig-tweehonderd” stamelde ik. Mijn
legernummer.

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Peilstok 1 februari 2017

Ik stond bij de benzinepomp. Nou ja, eigenlijk moet zeggen het tankstation.
Vroeger had je in het dorp één benzinepomp voor alle tien de auto’s die de
gezamenlijke notabelen rijk waren. Nu heb je tankstations waar je uit
verschillende soorten brandstof kunt kiezen alsmede rook- en zoetwaren.
Terwijl ik de Euro 95 in de tank van de auto liet stromen stapte er een man uit
een enorme tankwagen die het tankstation kwam bevoorraden. Zijn
bedrijfskleding was voornamelijk reflecterend oranje, want mensen die met
brandbare stoffen werken dienen gezien te worden. Denk ik.

Hij liep naar een putje en lichtte het deksel. Vervolgens stak hij daar een
meterslange peilstok in. Die trok hij weer omhoog waarna hij monsterde hoe
hoog het oliepeil was van de tank waarin hij zijn peilstok had gestoken.
Vervolgens veegde hij met een ook al oranje lap de olie van de stok waarna hij
de put sloot.

Hoe vaak heb ik vroeger niet dezelfde handeling verricht, maar dan in het
klein. In mijn jonge jaren moesten wij voortdurend de olie peilen van onze
oude afgejakkerde auto’s. Het was ook meteen de enige technische handeling
die ik beheerste, want een auto is voor mij net zo raadselachtig als een zwart
gat in het heelal. Ik vond het wel altijd heel stoer als ik de motorklep had
geopend en gebogen over de motor stond. Alsof ik er wel degelijk verstand van
had.

De olieman liep terug naar zijn tankauto en opende een grote zijklep. Wat er
daarna gebeurde weet ik niet want ik moest binnen afrekenen en daarna reed
ik weg want ik ben niet het type dat iemand op de vingers gaat kijken die
dingen doet die mijn pet te boven gaan.

Het beeld van die man die de peilstok in de diepte stak bleef me wel bij. Ik
denk dat het komt omdat in een tijd van digitalisering, nanotechniek en weet
ik veel, het mij verbaasde dat er een man is die nog gewoon een peilstok heeft
waar hij op afleest hoeveel olie er nog in een tank zit. Zo’n peilstok waarmee ik
mijn jonge jaren net deed of ik verstand van auto’s had.

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Vocalies (430) Nederlands Blazers Ensemble 31 januari 2017

(Door Marlies)

Er is weer iets moois te melden op vocaal gebied. Het Nederlands Blazers Ensemble, jawel,
echt die… gaan Mozart’s Don Giovanni uitvoeren als pocket-opera – ‘borstzakformaat’ noemen
ze het op hun eigen website

Twaalf blazers en drie zangers reduceren Mozarts Don Giovanni tot de kern: een flitsende
opera met een lach en een traan, verkleedpartijen gegarandeerd, zo schrijven ze.

Het NBE staat bekend om hun onorthodoxe aanpak van alles wat klassieke muziek heet en
wat ze onder de vinger krijgen. Ze zetten op nieuwjaarsdag altijd het concertgebouw op zijn
kop (sowieso al een goeie zaak: daar de zaken eens aan het rammelen krijgen…)

Eerder al deden ze Die Zauberflöte en Die Fledermaus… echt titels die zich lenen voor een
‘pocket-aanpak’.

Dit keer hebben ze drie gastzangers en als dat niet genoeg is zingen ze zelf hier en daar wel
een noot mee. Ik zat te grinniken toen ik het las, zou er graag bij zijn op dat toneel.

De drie zangers die dit keer meedoen zijn alle drie wel wat gewend, gelukkig: Johannette
Zomer, Frans Fiselier en Bernard Loonen.

Het NBE doet trouwens iets dat in Nederland meer in zwang lijkt te raken: ze schakelen
de betere amateurkoren in om hen te helpen bij de koorwerken in de opera’s die ze uitvoeren.
Ikzelf deed eens mee met Tosca (ik was verkleed als misdienaar, u hebt me niet herkend) en vond
het geweldig!

U kent Don Giovanni als u met enige regelmaat mijn stukkies leest. Het plot is in één zin
samen te vatten: edelschurk Don Giovanni hoert en snoert erop los en aanvaardt niet en nooit de
consequenties van zijn gedrag. Hij gaat ervoor naar de hel, als hij een moord pleegt en ook daar
geen berouw over toont.

Ik heb de opera al in veel versies gezien, waaronder een smeltend chocoladehoofd dat de door het
hellevuur verhitte Don G. moest voorstellen. Wat hebben we van de chocolade gesmuld na afloop!

Ga als u kunt, als u al niet van opera hield, dan gaat u dat onvoorwaardelijk doen ná deze voorstelling!

De speellijst:
woensdag 1 februari 2017 20:15 uur Amsterdam Muziekgebouw aan ’t IJ
Inleiding: 19:15 uur, samenwerking met Thalia Opera & Operette

Donderdag 2 februari 2017 20:15 uur Amsterdam Muziekgebouw aan ’t IJ
Inleiding: 19:15 uur, samenwerking met Thalia Opera & Operette

vrijdag 3 februari 2017 20:00 uur Heerlen Parkstad Limburg Theaters
Inleiding: 19:00 uur, samenwerking met Coro Incanto

zondag 5 februari 2017 16:00 uur Zwolle Zwolse Theaters
Inleiding: 15:00 uur, samenwerking met Musica Vocalis

donderdag 9 februari 2017 20:30 uur Tilburg Theaters Tilburg
Inleiding: 19:30 uur, samenwerking met koor Deining

Ik vond niks om u te laten zien van de deze productie van het NBE, daarom in het filmpje nog maar
een keer de geweldigste Commendatore ooit: Kurt Moll én een van de beste Don G.’s ooit: Samuel Ramey

https://youtube.com/watch?v=dK1_vm0FMAU

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Waarheid 31 januari 2017

(Door Ab Klaassens)

Volgens Donald Trump brak de zon door toen hij na zijn beëdiging op 20
januari aan zijn toespraak begon. Volgens de TV-beelden en volgens een
weerkundige begon het juist op dat moment te regenen.

Het merkwaardige is dat de aanhangers van Trump blijven geloven dat hun
leidsman de waarheid sprak. Ze beschouwen de TV-beelden als een vervalsing
en de woorden van de weerman als vuige laster.

In Nederland heeft Trump een enthousiaste supporter: Geert Wilders. Hij is
een even ijverige twitteraar als vriend Donald: Geen gelul, alle problemen
opgelost in een tekst van 140 tekens.

Soms denk ik dat ik mij ook maar eens moet wagen op Twitter of facebook om
wat tegenspel te bieden.

Over welke waarheid zal het dan gaan? En over welke mening? Ik hou mij stil
uit vrees voor de stormtroepen van Wilders.

Als ik naar het NOS-journaal kijk en de kranten lees zie ik een dans met een
giftige cobra. We zullen nog wat beleven na 15 maart.

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Occupied 30 januari 2017

Ik heb afgelopen weken een intrigerende serie gezien op Netflix Het is de
Noorse serie Occupied. Kort: Noorwegen besluit te stoppen met het gebruik
van fossiele brandstoffen en dus ook om olie te exporteren. Met gedoogsteun
van de EU bezetten Russische militairen de Noorse olieplatforms. De Russen
nemen stukje bij beetje en heel subtiel de macht in het land over zonder dat je
daar aanvankelijk op straat iets van merkt. Mensen worden ongemerkt het
Russische kamp in gezogen.

De serie doet mij sterk denken aan het boek Onderworpen van de Franse
schrijver Michel Houellebecq. In dat boek sluipt de islam het Franse systeem
binnen om dat vervolgens over te nemen.

Het knappe van het boek en de serie is dat je weet dat het fictie is, maar dat je
voortdurend het gevoel hebt dat het in werkelijkheid zo zou kunnen gaan.
Noorwegen wordt uiteindelijk door alle bondgenoten in de steek gelaten.
Enerzijds om de toestroom van olie te waarborgen anderzijds om een groot
mondiaal conflict te voorkomen. Je kunt gerust zeggen dat Noorwegen
opgeofferd wordt.

Ik ben geen doomdenker, meer iemand die gelooft in het goede van de mens
en die er op vertrouwt dat wereldleiders met de handen van de nucleaire
knoppen blijven. Dat denk ik nog steeds, maar als ik zie hoe de Amerikaanse
president Trump afgelopen weekend chaos veroorzaakte met zijn decreet om
buitenlanders te weren, is mijn vertrouwen weg. Die man is tot de meest
ondoordachte dingen in staat en zijn beslissingen zouden zomaar reacties van
andere grootmachten kunnen oproepen die fataal zijn voor de rest van de
wereld.

Dat hoeft niet per se grof geweld te zijn. Sterker nog, ik denk dat de Russen
inderdaad zo subtiel opereren als in Occupied, net zo goed als de CIA probeert
op slinkse wijze greep te krijgen op regeringen die in de ogen van de
Amerikanen niet deugen.

Het zijn veel ingewikkelder tijden dan de Koude Oorlog uit mijn jeugd. Toen
was helder wie goed was en wie slecht. Dat is niet langer zo. In Europa zitten
we nu tussen twee vuren.

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Vocalies (429) Elbphilharmonie 28 januari 2017

(Door Marlies)

Eindelijk is-ie klaar! De Elbphilharmonie in Hamburg. (4 medeklinkers achter
elkaar, zoiets kunnen alleen Duitsers verzinnen…). Sinds een paar weken
draait het daar in het bijna uiterste noorden van Europa. Twee keer kwam ik
erlangs met gasten van Musico en die twee keer konden wij slechts
smachtende blikken werpen en luisteren naar de sappige verhalen van de gids,
die de tweede keer nog een stuk sappiger waren dan de eerste keer…. Sjonge
jonge, wat is er over van de Deutsche Gründlichkeit het lijkt potdomme de
Nederlandse regering wel daar met hun overschrijdingen van budgetten en
opleveringsdata.

Hoe dan ook, het gebouw staat er! En het schijnt te klinken als een klok. De
wereldberoemde Japanse akoesticus Yasuhisa Toyota was verantwoordelijk
voor de akoestiek. Het is een terassenzaal geworden, Voor de knagers onder u:
ons Concertgebouw in Amsterdam en de zaal van de Musikverein in Wenen
zijn zgn. schoenendooszalen. Als u er ooit geweest bent (of naar het
Nieuwjaarsconcert gekeken hebt) zult u snappen wat ik bedoel. De zaal van de
Berliner Philharmoniker is ook een terrassenzaal. Die klinken anders…

Ikzelf heb een lichte voorkeur voor een schoenendozenzaal… met mijn
echtgenoot had ik discussies hierover toen hij ooit – zeer goed bedoeld – twee
boxen bijplaatste in onze huiskamer, achter ons. “Zo is het net alsof je midden
in het orkest zit”, zei hij vergenoegd.

“Maar dat wil ik helemaal niet…” zei ik, ongelukkig: stel je voor: vóór je zie je
de journaallezer en achter je hoor je zijn stem… Of vóór je zie je iemand op
een trommel meppen en achter je hoor het geluid. Ik raakte er oprecht door
gedesoriënteerd. Natuurlijk: in een actiefilm is het geweldig als je de
straaljager met de bom achter je hoort aankomen en over hoort vliegen en dat
de bom dan op tv ontploft (bent u daar nog?), maar bij klassieke muziek wil ik
graag vóór me wat ik hoor: het orkest en solisten vóór mij op een toneel, en/of
in de bak.

Hetgeen overigens niet wil zeggen dat ik stik-benieuwd ben naar het gebouw
en de grote zaal. Ik hoop er nog eens te komen en dat zal ook echt wel een keer
gebeuren. Het ligt er in ieder geval prachtig bij “Als een Ark van Noach”
schreef iemand.

In het korte filmpje een impressie door een topvocalist van onze tijd, Philippe
Jaroussky

https://youtube.com/watch?v=p8qqUGYl

2 reacties

ab klaassens (reply)

29 januari 2017 at 22:31

In d eerste zin verwondering over vier medeklinkers achter elkaar, wat
alleen Duitsers voor elkaar zouden kunnen krijgen, Wat denk je van het
Nederlandse ‘angstschreeuw’?
marlies (reply)

30 januari 2017 at 10:42

ja, zo zijn er meer. Ik weet nog dat ik ‘Herbstnacht’ moest zingen…. “Schön legato singen” zei de professor grinnekend… Het komt volgens mij meer in het Duits voor dan in het Nederlands… 🙂

Leave a comment Reactie annuleren

Geel 27 januari 2017

(Door Ab Klaassens)

Omroep Brabant was nog maar net begonnen – september 1976 – toen er al
een grensoverschrijdend incident te melden viel. In de Belgische gemeente
Geel waren uit een fabriek kwalijke dampen ontsnapt die zich als een gifwolk
richting Zuidoost-Brabant bewogen.

Het opmerkelijke van de kwestie was dat de verantwoordelijk wethouder
(schepen) van de gemeente Geel de gifwolk op weg naar Zuidoost-Brabant
met zijn autootje had gevolgd tot aan de gemeentegrens, waarna hij tevreden
naar zijn bureau was teruggekeerd zonder zijn collega’s ten noorden van Geel
deelgenoot te maken van zijn zorgen.

In die tijd probeerde een Eindhovense wethouder – ik deel met haar een lits
jumeaux – burgemeesters en wethouders in de regio over te halen tot
vorming van een regionale milieudienst. Maar de meeste bestuurders van de
plattelandsgemeenten hadden daar geen behoefte aan; ze hadden geen last
van het milieu.

Vervolgens heeft een stoet van Eindhovense burgemeesters de nek gebroken
over de onwil van de kleine gemeenten om tot echte samenwerking te komen,
bij voorkeur door de vorming van een grote stadsgemeente voor heel
Zuidoost-Brabant. De nieuwe burgemeester van Eindhoven, ene Jorritsma,
heeft zich ook al op dit gladde ijs gewaagd en is daarbij deerlijk op zijn bek
gevallen.

Maar er gloort licht aan de horizon. Uit doorgaans betrouwbare bron verneem
ik dat vrouwen in barensweeën, die bij complicaties moeten worden verplaatst
naar ziekenhuizen in Geldrop, Veldhoven of Helmond ernstig bezwaar
maken. Ze willen dat er ‘geboren in Eindhoven’ op het paspoort van hun kind
komt te staan. Waarmee maar gezegd is dat voor zelfs de nog net niet
geborenen Eindhoven de plaats is waar je moet wezen; in de taal van de
jongeren ‘the place to be’.

Geen reacties

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren

ab klaassens (reply)

Leave a comment Reactie annuleren

Leave a comment Reactie annuleren