Wie oren en ogen open houdt heeft altijd iets te schrijven. — Page 50
(Door Ab Klaassens)
In mijn ochtendblad lees ik dat de politie criminelen, die ‘ in beeld’ zijn
wegens misdadige activiteiten moet laten lopen wegens personeelsgebrek.
In mijn avondblad lees ik dat gevangenispersoneel vermindering van
werkgelegenheid vreest wegens daling van de criminaliteit.
Ik hoop dat politie en politici mij kunnen weerhouden van voor de hand
liggende conclusies.
(Door Marlies)
Learn to speak 5 languages fluently. Master your lungcapacity as expertly as a
professional free-diver. Produce a sound so powerful it can shatter glass in
under three seconds, but so beautiful it can make an audience cry in less. And
do it all while making them believe your heart has been broken in two.
Leer vijf talen vloeiend spreken. Beheers je longcapaciteit zo goed als een
professioneel duiker. Produceer een geluid zo krachtig dat het een glas aan
scherven trilt in minder dan drie seconden, en zo mooi dat het een publiek
kan laten huilen in nóg kortere tijd. En laat in de tussentijd je publiek geloven
dat je hart zojuist gebroken is.
Bovenstaande tekst stond achterop het programmaboekje van La Traviata,
Verdi’s top-opera, die we vorig weekend bezochten in The Royal Opera House
Covent Garden in Londen. Het waren vier heerlijke dagen, maar voor mij was
het onbetwiste hoogtepunt van dit weekend deze avond. Ik mocht in Covent
Garden zitten, geflankeerd door de twee mensen van wie ik het meest houd:
rechts mijn echtgenoot en links mijn beste vriendin en ik mocht zorgeloos
genieten van Verdi’s melodieën. Volgens mij heeft geen enkele andere opera
van hem zoveel bekende deunen. Het kan ook zijn dat ik de opera inmiddels
zo goed ken dat ik hem, als ik de deunen achter elkaar zou zetten, helemaal
mee zou kunnen zingen, gesteld dat ik de lastige recitatieven nog zou kunnen
instuderen.
De enscenering was traditioneel, met een fling hedendaags: mooie strakke
decors bijvoorbeeld en de vondst dat het koor af kon lopen via ingenieus
verzonnen en vormgegeven trappen langs de zijkant van het toneel, maar nog
wel zichtbaar voor het publiek. Sober en strak was het decor, weelderig de
aankleding, maar nergens kermis-achtig…. Dat ligt bij Traviata nogal eens op
de loer.
Ik zag allerlei versies van Traviata, van horkerig en hard en misplaatst tot
glimlach-opwekkend klungelig (in een oude kerk in Venetië, waar de Germont
jonger was dan de Alfredo….), maar deze was een van de beste. Prachtig
getype-cast en prachtig doorleefd gezongen. Genoten heb ik.
Als ik hier La Traviata zou gaan uitleggen zou dat de achtste of negende keer
zijn, dus dat gaan ik niet doen. Wel wijs ik u nog even op de openingsregels
van dit stukkie. Ze zijn o, zo waar en ze dreven mij de tranen naar de ogen. Er
zijn er slechts weinigen die al die kwaliteiten in zich verenigd hebben (en er
niet knettergek van geworden zijn). Ik hoorde er niet bij en heel af en toe, als
ik dit soort teksten lees, springt er nog wel eens een monstertje van heimwee
mij naar de keel, naar de tijd dat ik weliswaar dit niveau niet haalde, maar er
dicht genoeg in de buurt kwam om er iets van te ervaren.
In het filmpje een versie van het laatste duet uit La Traviata: ‘Parigi o cara’.
Een uitvoering tijdens de Salzburger Festspiele, met een zo mogelijk nóg
soberder decor, maar ook met mijn favoriete tenor Rolando Villazon en een
van de beste sopranen – zo niet de beste- van deze tijd: Anna Netrebko. Van
Villazon hou ik omdat hij er altijd met zijn hele hebben en houwen ín gaat.
Iets wat heel gevaarlijk is, want hij heeft zijn stem inmiddels wel erg zwaar
belast. De chemie tussen hem en Netrebko laat iets zien van hoe bereid je
moet zijn de collega-solist dichtbij te laten komen, lichamelijk én geestelijk,
om samen tot zo’n uitvoering te komen (wel handig dat de twee goeie
vrienden zijn en misschien wel meer…) . Veel plezier ermee en surf ook eens
naar YouTube naar La Traviata, er is veel moois te vinden…
(Door Ab Klaassens)
Ouders, journalisten en sommige leerkrachten blijven volhouden dat de
kindertjes met goede prestaties in het basisonderwijs verder moeten op de
‘middelbare school’.
De middelbare school is in 1970 afgeschaft. Alles tussen basisonderwijs en
universitair- en hoger beroepsonderwijs is voortgezet onderwijs ( al zijn er
opleidingen die ‘middelbaar’ mogen heten).
Ouders, journalisten en sommige leerkrachten mijden dat ‘voortgezet
onderwijs’ als de pest. Een baantje via MAVO of HAVO heeft meer aanzien dat
iets op een bouwsteiger of garage via VMBO, terwijl MAVO, HAVO en VMBO
allemaal voortgezet onderwijs zijn.
De geslaagden van MAVO en HAVO worden genoemd in de regionale krant.
De geslaagden van VMBO niet.
De werklozen van de toekomst zijn de jongens en meisjes van de middelbare
school uit de herinnering van ouders en bijna dode leerkrachten. De veel
gevraagden van de toekomst zijn de jongens en meisjes die in een wreed
selectiesysteem als een restpost zijn verwezen naar een opleiding waarin je
iets met je handen moet doen.
Robots kunnen de administratie doen. Deuren afhangen blijft mensenwerk.
Toen ik eind jaren tachtig vanuit de Gelderse biblebelt in Brabant ging
werken ontdekte ik dat de invloed van de kerk op het dagelijks leven hier
minimaal was in vergelijking met wat ik gewend was. Desalniettemin was het
CDA de belangrijkste machtsfactor. Die partij was niet gelieerd aan de kerk
maar aan de invloedrijke boerenorganisatie N.C.B., nu ZLTO. Voor ons
journalisten was elke scheet die de N.C.B. liet een signaal om de geur daarvan
achterna te gaan. Brabant was een boerenprovincie en dat diende op allerlei
manieren te worden benadrukt.
We zijn dertig jaar verder en als Provinciale Staten van Noord-Brabant
volgende week vrijdag beslissen dat alle oude stallen al in 2022 in plaats van
2028 milieuvriendelijk moeten zijn dan is het gedaan met de invloed van de
boeren. Dan zal na de almachtige God ook de almachtige boer definitief uit
Brabant verdwijnen.
Het is lastig te achterhalen op welk moment de machtige boerenlobby in
Brabant de strijd verloor. Wat meespeelt zijn de uitbraken van varkenspest,
mond-en-klauwzeer en recentelijk de Q-koorts. Opeens drong het besef door
dat veehouderij niet alleen maar koetjes in de wei was, maar boeren en
burgers ziek kon maken. Er kwam een omslag in het denken. Boeren kwamen
onder vuur te liggen. Burgers voerden plotseling de boventoon.
Tot voor een aantal jaren geleden wisten de boeren zich nog beschermd door
het CDA dat een stevige vinger in de politieke Brabantse pap had. Na de
laatste verkiezingen voor Provinciale Staten werd het CDA van het podium
gedrukt. Voor het eerste sinds mensenheugenis viel de partij buiten de boot.
Er zat plotseling geen plattelandsbestuur meer in de toren in Den Bosch, maar
een stadsbestuur. Burgers die op het platteland woonden en klaagden over
stank werden niet langer weggezet als zeurpieten, nee, ze werden gehoord.
Er gebeurde nog iets: de wereld veranderde en daarmee ook Brabant. Boeren
zijn nog steeds van groot economisch belang voor de provincie, maar door
vooral de groei van technologische bedrijven in Zuid-Oost Brabant kwam de
focus van het provinciebestuur veel meer op andere sectoren te liggen. De
maatregelen waar Brabantse boeren nu tegen te hoop lopen heten in het
provinciehuis “transitie veehouderij”. In feite is het transitie van de gehele
provincie. Sentimenten als: de agrarische sector heeft Brabant groot gemaakt,
spelen geen rol meer. Brabant lijkt de boeren niet meer nodig te hebben om
een economisch sterke provincie te zijn. Evenmin als voedselvoorziening want
verreweg het grootste deel van de boerenproducten gaat naar het buitenland.
Als Provinciale Staten volgende week vrijdag het voorstel overnemen dan
hebben de burgers in Brabant het definitief van de boeren gewonnen. Het is
wel het moment waarop die burgers hun verantwoordelijkheid moeten
nemen. Er zijn namelijk nog een paar grote vervuilers, zoals het vliegveld bij
Eindhoven en de dagelijkse files op de Brabantse wegen. Het zijn burgers die
pretvluchten naar zonnige oorden maken en die met geen stok uit hun auto te
krijgen zijn. Het zijn ook de burgers die niet meer willen betalen voor hun
stukje vlees. Daarom zal het volgende week niet meer zijn dan een
Pyrrusoverwinning.
Schuin voor mij in het vliegtuig vanuit Londen zat een jongeman. Ik schatte
hem rond de 25 jaar. Hij las op een iPad lappen tekst. Het moet grappige tekst
geweest zijn want hij lachte af en toe hoofdschuddend.
Misschien las hij een boek, maar dan was het vreemd opgemaakt. Het zou een
citatenboek geweest kunnen zijn. Ik had tijd genoeg om het te zien want we
hadden een uur vertraging. Ryanair had een roosterfoutje gemaakt waardoor
er geen piloot was. Het deed mij denken aan blaadjes op spoorrails.
Voor mij zat een meisje van ook ongeveer 25. Wat zij deed kon ik niet zien. Ze
zat voorovergebogen. Tien tegen één dat ze bezig was met een smartphone. Op
een bepaald moment boog de jongen zich naar haar toe. “Mag ik jou een
opavraag stellen”? vroeg hij.
“Een wat. . . .”?? vroeg het meisje.
“Een opavraag”, zei hij. “Ik zie dat jij foto’s aan het bewerken bent en ik vroeg
me af waarom je dat doet. Het zal wel voor social media zijn, maar daar heb ik
eigenlijk geen verstand van”.
En dan noem je je vraag maar opavraag, dacht ik.
“Het meisje legde uit dat zij haar foto’s van een filter voorzag en daarna op
Instagram zette. Ze liet hem het schermpje van haar smartphone zien. “Kijk”
zei ze, “hier draag ik een roze shirt en dan vind ik het leuk dat er een roze filter
over de foto ligt”.
De jongen keek aandachtig maar met een blik die vooral verbazing uitstraalde.
“Ik heb wel eens gelezen dat Instagram gevaarlijk is”, zei de jongen.
Het meisje moest lachen. Er was volgens haar niks gevaarlijks aan.
“Nou”, zei de jongen. “Mijn zusje plaatst wel eens foto’s en als die niet
minstens 20 keer geliked worden dan raakt ze helemaal overstuur”.
“Ik niet hoor”, zei het meisje.
De jongen dook weer in zijn boek.
Een opavraag. Tsjonge, jonge, jonge . . . . . .
Ik heb ooit Paul Bremer III de hand geschud. U weet wel, de man die na de
arrestatie van Saddam Hussein de historische woorden sprak: ladies and
gentlemen, we got him.
Dat betekent dat ik per saldo one handshake away ben van de groten der
aarde. Daar heb je niks aan, behalve aan de bar, tegen het eind van de avond
als de praat zotter is dan de Brugse Zot zelf.
Sommige mensen denken dat ik er waarde aan hecht aan zo’n handshake. Niet
echt. Waarom er dan over schrijf? Dat vind ik dan weer een confronterende
vraag.
Sinds afgelopen weekend kan ik nog meer bluffen. We waren in Londen en
deden een rondwandeling door Camden onder leiding van een voormalige
dakloze. Camden is de wijk waar meerdere muziekstromingen zijn ontstaan.
Gids Mike kon er uit eigen ervaring smeuïg over vertellen.
Misschien moet ik zeggen dat Mike koketteerde, zo’n beetje zoals ik met mijn
handshake. Mike was jaren geleden bijvoorbeeld één van de dertien mensen
bij een concertje in het zaaltje waar vroeger de arbeiders uit Wales hun
clubhuis hadden. Daar speelde een Iers bandje, waar Mike en twaalf anderen
naar gingen luisteren om de tijd te doden. Dat bandje kennen wij heden ten
dage als U2.
Mike was close met Kate Moss, hij danste met Britney Spears. Daniel Craig
woonde in dezelfde straat als waar Mike nu in zijn door de charitas
beschikbaar gestelde appartement woont. Daniel was een lastige buurman die
volgens Mike zelfs in zijn privétijd nog James Bond speelde in de straat.
Grapje, zei Mike.
Mike heeft zelfs een keer de vriendin van George Cloony van dichtbij gezien.
Hij moest wel toegegeven dat hij aanvankelijk dacht dat het een vrouw was die
op de vriendin leek.
Maar het meest was Mike aan het woord over zijn vriendschap met Robert
Plant. Hij wees ons het huis waar zijn vriend woont. Robert Plant is vooral
bekend van Led Zeppelin. Vanzelfsprekend de beste band ooit volgens Mike.
Ik ben dan wel weer zo iemand die halverwege die verhalenstroom opeens
zegt: dus als ik het goed begrijp Mike, ben ik one handshake away van Britney
Spears. Mike keek me aan: more important was het volgens hem, dat ik one
handshake away was van Robert Plant.
Ik kom bijna nooit meer in de kroeg dus namedrop ik dat verhaal hier aan
mijn eigen hangtafel.
(Door Ab Klaassens)
Als ik één van mijn naaste buren wil bezoeken moet Ik tien minuten fietsen.
Althans volgens de onderneming “Neighbours nextdoor” , gevestigd aan de
Weteringsschans in Amsterdam.
Dat bedrijf legt met idealistisch getinte folders een buurtbewoner zo in de
week dat hij of zij de lokroep van ‘Neighbours nextdoor’ volgt en zijn naaste
buren begint te bewerken.
Het is toch mooi als je elkaar kunt helpen. Ik leen jou mijn bladblazer en jij
leent mij je heggeschaar. En probeer vooral nog meer mensen bereid te vinden
om zich aan te sluiten bij “Neighbours nextdoor”.
Helaas zijn veel mensen zo aardig – en onnozel – dat ze de zalvende teksten
van de Amsterdamse bedriegertjes serieus nemen. Het gevolg is dat bij
iedereen die zich bij de club heeft aangemeld de mailbox volloopt met
aanbiedingen, aankondigingen en verzoeken uit buurten die je echt niet meer
‘nextdoor’ kunt noemen.
Bovendien krijg je ook opeens post van bedrijven waarmee je eerder nooit
contact hebt gehad.
Neighbours nextdoor is niks anders dan een verzamelaar van e-mailadressen.
Goeie handel!
Vroeger was onze studio aan de rand van de binnenstad van Eindhoven. Een
kroeg om de hoek. Vaak sloten we daar op vrijdagmiddag de week af, die soms
over ging in het weekend zonder dat we er erg in hadden.
Op een bepaald moment verhuisden we naar een bedrijventerrein dat zichzelf
liever science park noemt. Ver weg van alles wat het toen nog romantische
leven van een journalist kenmerkte.
Veel meer mediabedrijven verhuisden naar de periferie van de samenleving.
Journalisten protesteerden, ze voelden zich afgesneden van hun vijvers
waaruit zij het nieuws visten. Maar er was internet en nog nooit waren er
zoveel vangstmogelijkheden.
Bij onze studio ligt een grote vijver. Vanmorgen ben ik er een half uurtje langs
gelopen. Het was de moeite waard. Zoveel vogelsoorten op een halve hectare.
En ach . . . op een gegeven moment is zo’n vijver eigenlijk veel interessanter
dan een kroeg.
Jan, in die kroegtijd fotografeerde je nog niet. Wie weet wat voor mooie portretten toen gemaakt hadden kunnen worden.
(Door Ab Klaassens)
De zendercoördinator van Radio 1 vindt dat zijn zender meer tijd moet
inruimen voor het luisterpubliek dat hij gemakshalve kwalificeert als lezers
van de Telegraaf en het Algemeen Dagblad.
Daarvoor wil hij de programma’s Argos en Reporter kortwieken. Die
programma’s zijn resultaten van gedegen onderzoeksjournalistiek en vallen
geregeld in de prijzen als er weer eens onderscheidingen voor
radiojournalistiek moeten worden uitgereikt.
Maar zulke programma’s hoor je niet als je langs de bouwsteigers loopt. Daar
bassen de commerciëlen schor uit de plasticomhulde geluidboxen en worden
Telegraaf en AD hoogstens bij toeval gelezen.
Het verbaast mij dat de publieke omroepen, ook de regionale, bij dalende kijk-
en luistercijfers altijd met de daling meebewegen. Ze zoeken een nieuw
publiek altijd aan de onderkant. Maar dat is graven in een uitgeputte
goudmijn.
(Door Ab Klaassens)
Nederlanders van Turkse afkomst zijn boos op journalist özcan Akyol omdat
die in zijn TV-serie De neven van Eus kritiek laat horen op het land van zijn
ouders, zijn ooms, tantes, nichten en neven.
Eén van de neven heeft het gewaagd te zeggen dat het slecht gaat met het
toerisme in Turkije.
Turkse Nederlanders bedreigen Özcan nu met een langzame en pijnlijke
dood, want hij heeft het vaderland bezoedeld.
“Kijk naar je eige” zeggen ze in mijn geboortestad Amsterdam. Want als je ’t
hiero lekker vindt zeg je dag met je handjes tegen daaro.
En dat impliceert kritiek op het vaderland.
Sante Brun
28 juni 2017 at 15:41
Ik ben in Manhattan Woody Allen wel eens tegengekomen, met zijn stiefdochter. Van schrik zei ik niks en maakte ook geen foto. Telt dat ook?