(Door Marlies)

Eerst even: u hebt me een tijdje gemist denk ik… of hoop ik eigenlijk… ahem…
Er was een computerstoring, om niet te zeggen een computercrash en ik kon
alleen via Facebook af en toe mijn snebbel laten horen en u zit natuurlijk niet
allemaal op Facebook. Er waren best zaken waar ik een mening over had (ik
heb niet overal een mening over hoor, dat u dat niet denkt), maar een stukkie
publiceren kon niet meteen.

Inmiddels ben ik weer ‘in business’, maar een podcast op de website zetten
gaat nog steeds niet; die houdt u gewoon te goed en in de tussentijd houdt u
zich maar mooi onledig met de meer dan 214 uren klassieke vocale muziek die
wél op mijn website staan; zie het rijtje aan de rechterkant van het scherm.
Zo wilde ik best Adele publiekelijk een hart onder de riem steken, nu ze (weer)
stemproblemen heeft. U weet niet wie Adele is? Dat is een pop-zangeres, zo
ongeveer ’s werelds beste, in ieder geval ’s werelds populairste en eentje
zonder prima-donna kuren. En wat pop-zangers zijn? Dat zijn types die hun
hart uitzingen, meestal zónder dat daar zangtechniek onder ligt, in
tegenstelling tot (de meeste) klassieke zangers. Er zijn beslist klassieke zangers
die ook maar wat raak schreeuwen, maar dat wordt sneller afgestraft: over
meer dan twee octaven zingend in ik weet niet hoeveel talen , val je nou
eenmaal sneller door de mand, dan wanneer je over minder dan één octaaf en
alleen in het Engels je laat horen.

Dat klinkt een beetje aanmatigend (nu ik het zo teruglees) en dat is niet zo
bedoeld. Ik heb grote bewondering voor een heleboel popzangers, maar ik zag
en hoorde bij Adele al lang geleden aankomen dat het mis zou gaan. En dan
vooral omdat ik zelf, aan het begin van mijn zingend leven ook zo’n periode
heb gehad (en daarna nooit meer, dankzij een ijzeren techniek).
Adele zong een concert in enige grote wereldstad, ik mag ervan wezen welke.

Mijn echtgenoot nam het op en zat het naast mij op de bank af te kijken. Ik
was zeer getroffen door de sfeer die ze wist te creëren en ik had het hart niet
mijn echtgenoot zijn leuke avond af te nemen, dus ik hield mijn kiezen op
elkaar en breide door, maar ik hoorde het en mijn tenen krulden: veel tegen de
toon (dat schijnt trouwens bij popzang te horen: vals zingen, luister maar naar
het songfestival) , veel met opgerekte keel (mijn terugwijkende kaak zie je ook
veel minder als ik mijn kin naar voren steek, maar in dat standje zingen kan ik
niet), toenemend gevoileerd (een mooi woord voor hees). Dat laatste kan erg
sexy zijn, maar je moet het wel uit vermogen doen, niet uit onvermogen…
(luister naar La Streisand, die het knopje voor hees ook na haar zeventigste nog
makkelijk aan en uit zet). Kortom: alle alarmbellen gingen rinkelen en ik dacht:
dat rinkelen doet straks de telefoon bij de beroemde keel- neus- en oorartsen
ook, want dit gaat mis.

Ik hoefde niet zo nodig gelijk, maar kreeg het wel. En als ze na die bezoeken
aan de KNO-arts nou ook maar een zangcoach belt dan komt het misschien
nog goed en blijft het misschien ook goed.

Op facebook (dus) verschenen er hout-snijdende stukken over wat er zoal in je
fysiek (en in je geest trouwens ook) gebeurt als je gaat zingen. Dat is heilzaam
en als je alleen voor jezelf onder de douche zingt is het ook niet zo boeiend of
je dat technisch correct doet of niet; als het niet lekker voelt hou je er vanzelf
mee op. Het wordt een ander verhaal als er een miljoenenpubliek aan je
voeten ligt en je een hele carrière rond die stem gebouwd hebt. Dat moeten
die arme twee kleine spiertjes van pakweg anderhalve centimeter lang en een
halve centimeter breed het voor je doen, geschraagd door een tedere ziel en
een klare geest.

Ik had een stem die het altijd deed, onder de gekste omstandigheden, maar
ook ik ging iedere ochtend de badkamer in, keek mezelf in de spiegel in de
ogen en vroeg mij altijd weer opnieuw af: “zal-ie het nog doen, die vriend daar
in mijn keel? Zal ik vandaag weer tegen de druk bestand zijn? Zal mijn
vermogen te ontroeren en te boeien er vandaag weer zijn en hoeláng zal het er
nog zijn? Is ‘Das Gewisse Etwas’ er nog?” Affijn van dat soort dingen…

Wat moet Adele dan wel niet voelen als ze nu in de spiegel kijkt? Ik hoop dat ze
overeind blijft, want de (pop)wereld zou er een stuk minder plezierig uitzien
zonder haar…

En hopelijk is ze verstandig, laat ze zich niet gek maken door het hele circus
rond haar persoontje en belt ze die arts en die zangcoach en gaat ze aan de
slag om het allermooiste wat er is in een menselijk bestaan weer goed en lang
te kunnen: zingen…