Sneeuw en toenemende mist . . . . 16 december 2018

Is het de sneeuw of toeval? Dat vroeg ik mij zondagmorgen af toen ik met mijn lief
ons favoriete rondje over de Stratumsche Heide liep.

Door de week kom je er vaker de zeven Schotse Hooglanders tegen dan mensen.
In het weekend is er meer leven. De heide en het omliggende bos zijn favoriet bij
hondenbezitters. Als je van plan bent een hond aan te schaffen is de Stratumsche
Heide een uitstekende toonzaal.

Soms kom je hardlopers tegen,  een enkele keer een fietscrosser. Vogelaars zie je er
zelden, er leven nauwelijks bijzondere soorten. Één keer heb ik er goudhaantjes
gezien en twee seizoenen zag ik een klapekster.

Vanmorgen waren het bos en de heide bedekt met een laagje sneeuw. Het knerpte
onder je voeten. Dat is een cliché  dat ik graag gebruik omdat het zo lang geleden is
dat ik sneeuw hoorde knerpen en dat woord heb kunnen gebruiken.

Ik weet niet of het door de sneeuw kwam, maar vanmorgen zagen wij opeens dingen
die wij nog nooit eerder gezien hadden. Het begon met een man die in fluorescerend
groen en met soepele gang over het fietspad rende waar zo vaak mannen in
afschrikwekkende outfit over rennen. Deze man was blootvoets en ik hoopte dat hij
tijdig de langgerekte streep paardenstront zou zien die even verderop lang en die half
door de sneeuw was bedekt.

Een paar minuten laten kwamen wij op het “modderpad”,  waar zelden iemand loopt
vanwege de modder, een mevrouw tegen die wij al ver tevoren hoorden. Ze zong
keihard mee met een kerstliedje dat ze blijkbaar via een koptelefoon hoorde. Het ontlokte
mijn vrouw de opmerking: in de moderne kerstliedjes gaat het bijna nooit meer over
de geboorte van Jezus.

Tegen het einde van het bos ontwaarden wij een bestelbusje op een plek waar wij nog
nooit enig voertuig hadden gezien. Dichterbij gekomen zagen wij dat een mevrouw
bezig was een beschermhoes van het busje te verwijderen. Die was vastgelegd met dikke
takken op het dak. Het was duidelijk dat deze mevrouw de nacht in het busje had doorgebracht.

Sneeuw en toenemende mist . . . .  Misschien ga je dan wel vreemde dingen zien.

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (490) 12 december 2018

(Door Marlies)

Ik weet het wel, ik weet het wel, in deze tijd van fake-news, gele hesjes en zwarte
pieten-discussies moet je social media met een gezonde dosis wantrouwen tegemoet
treden en dus hoor ik mijn neus op te halen voor facebook. Maar dat doe ik niet…

Door consequent berichten te verwijderen die me niet aanstaan heb ik een pagina
waar heel veel (klassieke) muziek op zit en voor de rest mooie natuurfilmpjes,
katten- en honden-gekkigheid en leuke mode. In deze donkere decembermaanden kan
ik me dus laven aan facebook en dat is een goed ding.

Vanochtend viel mijn oog op een heftig  zwaaiende Gustavo  Dudamel, die de ouverture
van Otello dirigeert. Mij hemel, ik wou dat ik een tiende van zijn energie had. Ik werd
er helemaal vrolijk van en mijn baas mag blij zijn, want door één minuut op facebook
mee te swingen met Dudamel kan ik de dag weer aan!

Waar mijn oog ook op viel was de nieuwe productie van ‘Die Tote Stadt’ van Erich
Korngold. De Nederlandse Reisopera heeft zich wat op de hals gehaald, zwaar repertoire
en een hoofdrol waar je u tegen zegt. Ik zoek op hun website en zie de subtitel, die hard
binnenkomt.

“Wie niet kan leven met de dood, heeft geen leven” 

Die tote Stadt is een psychologisch gelaagd en onthutsend liefdesdrama met Hitchcock-achtige
trekken, over Paul die, na het verlies van zijn geliefde Marie, langzaam maar zeker verstrikt
raakt in een droomwereld van obsessies en waanbeelden.

In de handen van regisseur Jakob Peters-Messer wordt deze indrukwekkende opera
een even hartstochtelijk als surrealistisch pleidooi voor rouwverwerking.

Paul kan zijn gestorven vrouw Marie niet vergeten. In melancholie verzonken krijgt
hij hallucinaties, die op het toneel worden verbeeld met Korngold’s subliem georkestreerde
tovermuziek. Hij dwaalt dagdromend door Brugge, voor hem ‘een dode stad’.

In het korte leadertje dat ik oplaad zingt hij een stukje uit de meest bekende aria uit
‘Die Tote Stadt’, ‘Glück das mir verblleb’. Die bruine ogen gaan direct naar je merg, dus
wapen u een beetje als hij zich al zingend naar de camera draait. Zijn stem is precies wat
de rol nodig heeft en hij durft kwetsbaar te zijn; een grote, deze Daniel Frank!

Er is op YouTube veel te vinden over deze intrigerende opera. Surf, maar wees gewaarschuwd;
het is niet een opera waar je voor je lol naar luistert. Louterend misschien, dat wel…
De tour loopt van 8 december tot en met 9 februari. De recensies zijn laaiend enthousiast.
Gaat het zien!

 

1 reactie
  1. John (reply)

    13 december 2018 at 10:48

    Voor een recensie die niet louter juichend is, kan ik iedereen aanraden Opera Gazet te lezen: http://operagazet.be/recensies/recensies-2018-2019/nl/reisopera-die-tote-stadt/

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Versteend 5 december 2018

(Door Ab Klaassens)

In de taalrubriek van de Volkskrant beschreef columnist Sylvia Witteman onlangs haar
ontsteltenis toen ze merkte dat haar 17-jarige zoon geen raad weet met teksten waarin
woorden voorkomen als ‘hartstocht’ en ‘ongebreideld’.

De zoon beleeft zijn vijfde leerjaar in het gymnasium. Tot mijn ontsteltenis concludeer ik
dat de eerste zin van deze tekst al te moeilijk is; te veel  woorden, te veel onbekende
begrippen voor de aanstormende elite van onze samenleving.

Anderzijds: als ik bij de kassa van de super tussen een groep zestien/zeventienjarigen
geraak kan  ik van de keelklanken die zij uitstoten geen zin breien die mij toegang verleent
tot hun onderling beraad.

Er zijn in de Nederlandse taal oude woorden en uitdrukkingen die de vele voorgeschreven
wijzigingen in grammatica en spelling hebben overleefd, zoals:

. in groten getale

. met voorbedachten rade

en

. ternauwernood

Dat zijn, volgens de officiële woordenlijst ( Groene Boekje) ‘versteende uitdrukkingen’.

Ik vrees dat woorden als ‘hartstocht’  en ‘ongebreideld’ binnen afzienbare tijd zullen
worden bijgezet in het museum van de taalfossielen. Tenzij de jeugd gaat lezen.

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vocalies (489) Leonard Bernstein: A quiet Place 2 december 2018

(Door Marlies)

Als ik dit typ is het 1 december. Dat betekent dat de eerste van mijn drie minst favoriete
maanden van het jaar alweer om is… bravo (alsof het een prestatie is dat de tijd verglijdt…).
Ik ben niet zo van winter en dit jaar minder dan ooit. Maar er is troost: de tijd verglijdt
inderdaad vanzelf en de feestdagen komen eraan, dat leidt af. In januari – als de winter
‘gekeerd’ is en we ons weer in een opgaande lijn bevinden – mag ik naar Kaapverdië, effe
net doen alsof de winter niet bestaat en als we terug komen lengen de dagen alweer.
U merkt het: ik ben er beter in geworden mezelf deze maanden ‘aan de gang’ te houden.

Wat me ook ‘aan de gang’ houdt zijn de stukkies voor Vocalies, alleen vond ik zo weinig
te schrijven de laatste tijd. Heeft misschien ook wel met mijn herfst-winterdipje te maken.
Hoe dan ook: terwijl ik een bietje zat te griepen ging Opera Zuid lustig door met werken
en hadden ze een hedendaagse opera te pakken. Een niet zo bekende ook: ‘A quiet place’
van Leonard Bernstein. Ik heb het dus niet over de horrorfilm met dezelfde titel.

‘A quiet place’ ging in première in juni 1984 aan La Scala in Milaan. Het is Bernstein’s
laatste werk voor de bühne. In 2018 is het 100 jaar geleden dat hij geboren werd en
daarom brengt Opera Zuid zijn opera.

U kunt er nog net naartoe (sorry dus, dat ik er niet eerder over schreef): vanavond gaat-ie
in Sittard, dinsdag 4 december in Utrecht, donderdag 6 december in Breda en zondag 9
december is de laatste voorstelling in – hoe juist voor Opera Zuid – Maastricht, de thuishaven.

‘A quiet place’ vertelt het verhaal van een eigentijds Amerikaans ‘suburban’ gezin dat
worstelt met communicatie, met aanvaarding en met het verwerken van intense emoties
na de tragische dood van een geliefde bij een door alcohol veroorzaakt auto-ongeval.

Bloedmooi en hartverscheurend, schrijft Opera Zuid zelf over deze productie.

Ik zit er wat informatie over bij elkaar te zoeken op YouTube en vind de typische
Bernstein-klanken en behalve drama, ook kleur en savoir vivre… heerlijke productie!
Ik laad het filmpje op met de introductie voor de opera van Opera Zuid zelf: die kunnen het
veel leuker zelf vertellen dan ik het hier kan opschrijven.

 

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Boerka’s 27 november 2018

(Door Ab Klaassens)

Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam en enkele van haar collega’s zeggen dat ze
niet van plan zijn het binnenkort in te voeren ‘boerkaverbod’ te handhaven, want ze hebben
‘andere prioriteiten’.

Minister-president Rutte en andere vertegenwoordigers van regeringspartijen reageren
furieus: de burgemeesters moeten gewoon de wet uitvoeren.

De herrie is te herleiden tot een vergroving van de werkelijkheid, mede door toedoen
van de journalistiek.

Er is en er komt geen boerkaverbod. Er komt een verbod op het dragen van gezicht-bedekkende
kleding in het openbaar vervoer, in overheidsgebouwen en het onderwijs. En dan gaat het
dus om boerka’s en nikabs, maar ook om integraalhelmen en bivakmutsen.

Met een bedekt gezicht mag je dus niet in tram of bus, naar een loket in het gemeentehuis
of naar school. Er komt geen agent aan te pas; ik begrijp daarom niet wat Halsema c.s. met
‘handhaving’ bedoelen. Het is nog makkelijker dan net doen alsof fietsen  in het donker
zonder licht niet strafbaar is.

1 reactie
  1. jankrosenbrink (reply)

    2 december 2018 at 01:19

    ik denk dat je iets over het hoofd ziet. Als een buschauffeur iemand met een gezichtsbedekkende kleding weigert, en die persoon accepteert die weigering niet, dan mag de chauffeur geen geweld gebruiken om de persoon buiten te houden. De enige die geweld mag gebruiken is de politie, en de burgemeester is hoofd van de politie, de burgemeester mag in bepaalde gevallen ook dus op mensen met scherp schieten als de openbare orde aan de orde is. ( dit is dacht een keer gebeurd in Nederland, ik davht in Bodegraven.

    (In andere gevallen is ook het leger gelegitimeerd om geweld te gebruiken)

    Een burgemeester heeft dus een belangrijke rol bij het handhaven van de wet en en de orde, want de enige die over geweld mag beschikken. Halsema wil door iedereen aardig gevonden worden, ongeschikt voor dit ambt-

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hulst 24 november 2018

(Door Ab Klaassens)

Tot vorig jaar stond in onze voortuin een hulstboom, al groot toen wij er dertig
jaar geleden kwamen wonen en almaar groter geworden ondanks mijn pogingen
zijn groeiambities te temperen met behulp van een takkenschaar.

Ik hou niet van hulst. Het papierig geritsel van het prikkend blad in de wind doet
mij denken aan oude bemoste begraafplaatsen, alleen bezocht door griezels in de
schemering. De rode bessen in de herfst redden in elk seizoen de boom weer van
mijn vernietigingsdrang, want dan lieten de duiven en de merels de takken  buigen.

Vorig jaar bestelden  de buren een tuinman  om een oude metershoge rododendron
te decimeren tot een kale stam van een halve meter. Ik was zo dom diezelfde tuinman
te vragen de hulstboom terug te snoeien tot een voor hem – de tuinman – verantwoorde
grens. Die grens was voor de tuinman de ultieme capaciteit van zijn kettingzaag.

Duiven en merels hebben  een  geheugen. Ik zie ze deze herfst vergeefs zoeken naar de
bessen die ooit zo rijkelijk voorhanden waren tussen de ritselbladen van de hulst die ik
zo mis in mijn voortuin.

1 reactie
  1. maria (reply)

    24 november 2018 at 17:57

    Klassieke Tragedie

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wat is er met de journalistiek gebeurd? 23 november 2018

In Nederland kennen wij het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek.
Dat is goed want met de financiële hulp van dat fonds kunnen
journalisten verhalen maken die anders niet gemaakt zouden worden.
Onder de gelukkigen zijn meerdere oud-collega’s van mij die na een
korte loopbaan bij Omroep Brabant hun talenten ergens anders te gelde
maakten. Ik ken ze en weet zeker dat het geld goed besteed wordt.

Maar ik heb wel wat ambivalente gevoelens. Want wat zijn dan die
verhalen die anders niet gemaakt kunnen worden? Of anders gesteld:
waarom worden die verhalen nu dan niet gemaakt? Als ik zie wat de media
op dit moment rondpompen aan goedbedoelde muk (poesjes in het nauw,
alweer een Code Rood bericht terwijl in mijn regio de zon schijnt) dan vraag
ik mij af: maken die media nu wel de juiste keuzes. Geven ze nu het geld dat
ze al hebben wel op de goede manier uit? Zouden ze dat geld niet nu al aan
urgentere zaken moeten besteden?  Een aantal media zal antwoorden dat
de mensen nou eenmaal dieren, emo en het weer het meest urgent vinden.

Het meest in mijn oog sprong het plan van een collega regionale omroep
die samen met lokale omroepen met het geld van het stimuleringsfonds
een onderzoeksredactie optuigt die gedurende vier jaar gemeenteraden
volgt en onderzoekt wat de staat is van gemaakte beloftes. Toen ik in de
jaren zeventig als leerling bij een lokale krant begon was dat één van de
kerntaken.

Wat is er met de journalistiek gebeurd nu daarvoor extra geld nodig is van
het stimuleringsfonds?

1 reactie
  1. ab klaassens (reply)

    23 november 2018 at 22:34

    Het antwoord op de vraag in de laatste regels staat acht regels naar boven: sommige
    media denken dat hun luisteraars/kijkers/lezers vooral belangstelling hebben
    voor dieren, emotie en het weer.
    Ik denk dat het gaat om herkenbaarheid. De regionale journalistiek heeft jarenlang
    het doen en laten van gemeenteraden braaf gevolgd, helaas voornamelijk met
    gebruikmaking van het wonderlijke jargon dat plaatselijke politici zich aanmeten zodra
    ze de drempel van de raadszaal hebben overschreden. De regionale journalistiek is
    er niet in geslaagd het gedoe in de gemeenteraadsvergaderingen te vertalen in
    voor een groot publiek herkenbare gevolgen. De verslaggevers op de publieke tribune
    hebben zich de vingers blauw geschreven aan het noteren van zinnen voor intern gebruik.
    Ze hebben geluisterd maar niet gekeken. Hun publiek is weggelopen ; de stoelen op de
    perstribune blijven nu meestal onbezet.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hoe vakbonden, kabinet en oppositie een loonslaaf gek krijgen 22 november 2018

Ik ben een eenvoudige loonslaaf. Deze maand al 46 jaar. Ik betaal vanaf mijn 25st
 pensioenpremie. Jarenlang heeft het er op geleken dat ik op mijn 65ste zou stoppen
met werken.

Toen kwam de VUT-regeling en werd mij beloofd dat ik al op mijn 62ste zou kunnen
stoppen. Toen werd het toch weer 65, en toen werd het 67 en toen 67 en drie maanden
en toen . . . en toen . . . en toen.

En toen leek het er even op dat het toch 66 zou worden. Wat een mens niet kan doen
met een jaar en drie maanden extra  vrijheid in een leven dat in het licht van de
eeuwigheid toch al niet veel meer is dan een milliseconde.

En toen klapte na jaren onderhandelen het uitzicht op een nieuw pensioenakkoord.
Als ik de reconstructie van mijn lijfblad NRC  mag geloven wordt er een politiek spel
gespeeld. Om dat te kunnen zien moet je wel tussen de regels door kunnen lezen.
Gelukkig werk ik nu al ruim een jaar langer dan ik tien jaar geleden dacht dus ik heb
extra leeservaring kunnen opbouwen.

Tussen die regels door lees ik dat de linkse oppositie lichte druk heeft uitgeoefend
op haar vriendjes van de vakbonden om het eisenpakket steeds verder op te rekken.
Net zo ver tot het kabinet zei: dat gaan wij niet doen. Die linkse rakkers deden dat niet
om mij als aankomend pensionado te behagen, welnee. Dat deden ze om het kabinet
dwars te zitten. Die linksen kunnen namelijk volgend jaar in de Eerste Kamer een
nieuw pensioenakkoord tegen houden en dus het kabinet pesten.

De oppositiepartijen hebben namelijk geen idee dat er ergens in het zuiden van het land
een loonslaaf is die gek wordt van het feit dat hij al jaren bezig is zijn pensioendatum
in zijn agenda bij te werken. Het kabinet en de vakbonden trouwens ook niet.

3 reacties
  1. Harry Perton (reply)

    22 november 2018 at 12:06

    We zijn het gloeiend eens. De vakbonden maken zich irrelevant met dit spelletje.

  2. Ximaar (reply)

    22 november 2018 at 14:38

    Gelukkig heb ik er geen last van. Ik ben 15 jaar geleden vrijwillig gestopt vanwege een financierinsoverschot. Ik heb nu eenmaal weinig nodig en leef niet om geld te verzamelen. Ooit wilde ik niet meedoen aan het inleggen van pensioen, omdat je geen enkele invloed had op hun beleggingsaanpak. Destijds werd er nog belegd in wapens, onbetrouwbare chemische bedrijven en meer van dat kwalijke spul. Maar ja, het moest. Achteraf heb ik het niet echt nodig.Eigenlijk vind ik dat de AOW voldoende moet zijn en dat mensen de rest voor zich zelf regelen. Wil je meer en blijf je langer leven, dan moet je meer opzij zetten. Dus niet dat collectieve, waarmee je regeringen kan gijzelen. Dat doen we ook niet met andere verzekeringen.

  3. Arnoud Hugo (reply)

    30 november 2018 at 17:21

    Wacht maar, als je eenmaal achter de geraniums zit verlang je misschien nog wel eens terug naar dat loonslavenbestaan. 😉
    Maar goed, laat ik je een spoedige pensionering toewensen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Moet ik mij distantiëren? 19 november 2018

Telkens als moslimextremisten ergens in de westerse wereld een aanslag
plegen worden “onze” moslims opgeroepen zich daarvan te distantiëren.

Moslims hier ten lande vragen zich dan vaak vertwijfeld af waarom zij
afstand moeten nemen van een kleine groep mensen die toevallig dezelfde
god aanbidden maar met wie zij verder geen enkele affiniteit hebben.

Afgelopen zaterdag verstoorde een groep mensen de Sinterklaasintocht
in Eindhoven. Ik lees overal dat het hier gaat om PSV-hooligans. Dat zijn
mensen die dezelfde club aanmoedigen als ik.

Nou vroeg ik me af: als ik het niet eens ben met hun optreden moet ik
mij daar dan tegen uitspreken? Moeten PSV of de officiële supportersclub
er afstand van nemen? Zo niet, is dan iedereen met een PSV-hart die
zich niet openlijk uitspreekt tegen de actie van de hooligans het daar dan
automatisch mee eens?

Ik heb op de website van PSV gekeken. Daar lees ik niks over supporters
die onder de vlag van de club eieren hebben gegooid. Ik zie wel dat de
club Sinterklaas welkom heet en cadeaus heeft. Waar je dan wel voor
moet betalen natuurlijk. Tenslotte is PSV Sinterklaas niet . . . .

2 reacties
  1. Wieneke (reply)

    21 november 2018 at 13:06

    Ik denk niet, dat je iets MOET en vooral niet als het je door anderen wordt opgelegd.

  2. Eef (reply)

    21 november 2018 at 22:59

    Jan, natuurlijk weet jij wat je moet doen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Digitaal 18 november 2018

(Door Ab Klaassens)

Onlangs hadden wij  – Eef en ik – een poetsdame van begin twintig. Havo met succes
doorlopen, plannen voor een universitaire studie. Het viel ons op dat zij af en toe het
schermpje van onze thermostaat bekeek. Het bleek haar te gaan om de tijdweergave.
De wijzerklokken in kamer en  keuken kon ze niet lezen. Ze was alleen gewend aan de
digitale tijdsaanduiding in cijfers.

Veel bezoekers van zonovergoten vakantielanden zijn niet in staat op de landkaarten
aan te wijzen waar ongeveer de luchtvaartbedrijven ze hebben gelost. Als ze er met eigen
vervoer heen zijn gereden hebben ze zich volledig overgeleverd aan een digitale gids die
bij niet-geprogrammeerde omstandigheden helemaal van het padje raakt.

De kaart dan maar? Hebben ze niet. En als ze hem wel hebben weten ze niet welke kant
boven hoort.

Wie voortgezet en hoger onderwijs geniet is zonder smartphone een hulpeloze stakker.
De scholen communiceren voornamelijk digitaal over roosters en andere organisatorische
kwesties en als er in de lessen iets moet worden  berekend kan ook de docent dat niet meer
zonder calculator.

Kortom: als de stroom uitvalt en de batterijtjes op zijn weten de jeugdigen van op heden
niet waar ze zijn en hoe laat het is.

1 reactie
  1. Wieneke (reply)

    18 november 2018 at 16:46

    Jazeker, maar de vijand – als er onverhoopt oorlog zou komen – weet dat dan ook niet. Daar troost ik me maar mee. Je hoeft als aanvallende partij alleen maar een paar providers onklaar te maken en iedere burger jonger dan dertig gaat op zoek naar een boom en een touw. Zoveel ellende kan men echt niet aan. Wat? Geen internet? Ooooooh, een lot erger dan…
    Het is in zijn algemeenheid natuurlijk wel zielig én treurig, maar ik vind het wél een stuk rustiger in het ov als iedereen op dat ding zit te kijken. Cruyff zei het al, he? 😉

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *